Prolog

Kiedyś Syriusz miał dom – rodzinę i swoje cztery kąty. Może i od zawsze odczuwał, że nie był najukochańszym synem, gdyż wiecznie stawiano mu za przykład młodszego brata, Regulusa, ale przynajmniej miał dokąd wracać. 

Wszystko zmieniło się pewnego deszczowego wieczoru, pod koniec lipca, gdy miał szesnaście lat. Tajemnica wypłynęła na wierzch, niczym jabłko, które wpadło do jeziora. Czuł się zdecydowanie zbyt pewnie, niedokładnie maskując swój związek z mugolską dziewczyną. Myślał, że to właśnie ta, z którą miałby spędzić resztę życia, dlatego nawet nie starał się ugasić pożaru rozgorzałego pięć lat wcześniej – gdy został przyjęty do Gryffindoru i zaczął na każdym kroku podkreślać własną odmienność od pozostałych członków rodu Blacków.

Gdy wrócił tego wieczoru do domu, Walburga sztywno siedziała w jadalni przy ogromnym stole, mogącym pomieścić przynajmniej tuzin ludzi. Obsługiwał ją domowy skrzat – Stworek, właśnie idący z kuchni z wazą pełną zupy, rzucając Syriuszowi przy tym nienawistne spojrzenie. Pani Black w ogóle się nie poruszała, zamarła w miejscu niczym starożytny posąg z ustami zaciśniętymi w cienką linię i ciężkimi powiekami zakrywającymi połowę oczu, tak jakby była na tyle zmęczona, że wyżej nie potrafiła ich podnieść. Syriusz miał zamiar zachować się tak jak każdego innego wieczoru – wejść po schodach na ostatnią kondygnację, nie zaszczycając jej nawet słowem, po czym zamknąć się w swoim pokoju, który dzięki zaklęciu Trwałego Przylepca stał się ostoją Domu Lwa w tej ponurej rezydencji przy Grimmauld Place 12. Tym razem tak się jednak nie stało. Nim postawił stopę na pierwszym stopniu, dobiegł go wyczyszczony z wszelkich emocji głos matki wymawiającej jego imię.

Początkowo nie wiedział, o co jej chodziło – wydawało mu się, że swój związek ukrywał dostatecznie dobrze, aby się o nim nie dowiedziała. Nie miał pojęcia, jak bardzo się mylił. Ledwo przekroczył próg kuchni, tuż obok ucha śmignęło mu zaklęcie Totalnego Porażenia Ciała.

– Jak mogłeś mi to zrobić?! – wysyczała przez zaciśnięte zęby, w palcach obracając swoją elegancką różdżkę; z każdym słowem dało się wyczuć narastającą w jej głosie nienawiść.

Powoli odsunęła krzesło od stołu, jeszcze wolniej przy tym wstając. Zaklęcie znowu chybiło o cal. Może z powodu trzęsących się ze złości rąk, czy przez to, że właśnie chciała skrzywdzić swoje dziecko, co okazało się trudniejsze, niż myślała.

Jej kolejne czary, którymi miała zamiar uraczyć syna, nie były już tak łagodne jak to pierwsze. Pozostało mu tylko jedno – uciekać. W popłochu wbiegł na schody, przeskakując po kilka stopni na raz. Jak burza wpadł do swojego pokoju, przywołując do siebie starą żeglarską torbę, jako że szkolny kufer akurat teraz wydawał się zdecydowanie zbyt duży. Walburga bardzo nie lubiła teleportacji, na pewno właśnie wchodziła po schodach. Jak dobrze, że miała na sobie ciężką i długą suknię. Trzęsącymi się dłońmi wrzucał do worka co potrzebniejsze i bardziej osobiste przedmioty. Pluł sobie w brodę, że nigdy nie nauczył się pomocnych w takich chwilach zaklęć.

Nagle, za jego plecami pojawił się jego młodszy brat. Regulus cicho wypowiedział zaklęcie i wszystkie przedmioty wylądowały w środku.

– Jest już na półpiętrze. Idź, ja ją zatrzymam – dodał, patrząc mu w oczy smutnym wzrokiem.

– Dziękuję – odparł. Dziękował nie tylko za pomoc, dziękował również za to, że brat jeszcze nie stał się takim ścierwem jak reszta rodziny.

Tego samego wieczoru, Regulus z ogromnym bólem i śladem po wymierzonym przez matkę policzku stanął w pokoju z gobelinem przedstawiającym drzewo rodowe Blacków. Wypalił wielką, czarną dziurę w miejscu, gdzie znajdowała się głowa starszego brata, ale też po części gdzieś na dnie swojego serca.

♠

Wydarzenia tamtego dnia Skyler pamiętała zaskakująco wyraźnie z jednym tylko wyjątkiem: wypadku. To był grudniowy dzień roku sześćdziesiątego ósmego, nie wyróżniał się niczym szczególnym spośród wielu innych. Nadszedł piątek, a w ramach nagrody za pomoc w winnicy Skyler została obiecana wycieczka do kina, na nowy film Disneya – Księgę Dżungli. W trakcie drogi dziewczynka czytała Kubusia Puchatka – od zawsze uwielbiała tę książkę, niemalże znała ją na pamięć. Jej ulubionym bohaterem było Maleństwo i posiadała nawet jego pluszową podobiznę, którą zabierała ze sobą wszędzie. Również teraz kurczowo przyciskała ją do piersi.

Drogę do Sydney pokonali bez większych trudności. Chociaż żar lał się z nieba, a opony zdawały się topić od rozgrzanej nawierzchni drogi, rodzinie to nie przeszkadzało.

Gdy zaczęli zjeżdżać nadmorską aleją, obraz nagle się urwał. W świadomości dziewczyny pozostał jedynie głośny huk, szarpnięcie pasa bezpieczeństwa, odgłos tłuczonego szkła oraz kolor autobusu, który zlikwidował przednią część samochodu.

Następną rzeczą, którą pamiętała, były ciągnące szwy na brzuchu oraz widok z okna; przez żaluzje można dało się dostrzec słońce zachodzące nad niedokończoną operą.

Skyler została całkiem sama – mama zmarła na miejscu wypadku, tata nie przeżył operacji. Ona miała więcej szczęścia, choć personel medyczny nie dawał jej szans; nie po tym, gdy zobaczyli, że przez brzuch przechodzi na wylot autobusowy drążek.

Na pogrzeb przyszykowała ją babcia, która przybyła z Anglii pierwszym możliwym samolotem, a przynajmniej taką przedstawiła wersję. Skyler nie wiedziała jeszcze bowiem, że rodzina matki dysponowała magicznymi zdolnościami. Przez cały pobyt w szpitalu nie odezwały się do siebie ani słowem, cierpiąc w milczeniu.

Dopiero gdy babcia usadzała ją na wózku, szepnęła do niej łamiącym się głosem.

– To nie twoja wina, Roo. Teraz jest im lepiej.

Te słowa stały się dla niej oparciem i podporą. Wciąż wierzyła, że teraz byli wolni i szczęśliwi, i chociaż nikomu o tym nie mówiła, czasami miała wrażenie, że zawsze znajdowali się gdzieś blisko.

♠

Od tamtego feralnego dnia comiesięczny ból stał się wyznacznikiem rytmu życia Remusa, a księżyc w pełni jego największym lękiem. Jednak ugryzienie wilkołaka miało wpływ nie tylko na niego, ale również na wszystkich domowników. Egzystencję całej rodziny zaczęły wyznaczać fazy Srebrnego Globu. Lyall Lupin obwiniał o wszystko siebie i chwilową utratę nerwów w towarzystwie sprowadzonego na przesłuchanie do Ministerstwa Magii człowieka podającego się za mugolskiego włóczęgę. Nie dał się jednak tak łatwo zwieść – od razu wysnuł przypuszczenie, że Fenrir Greyback był bezdusznym, złym i zasługującym wyłącznie na śmierć wilkołakiem. Świadomość, że to on sprowadził na Remusa ten okropny los, zmieniła Lyalla nie do poznania, zdawało się, że zapadł się w sobie – stracił na wadze, jakby zmalał i całkowicie osiwiał. Do końca życia wypominał sobie, że zmienił swojego radosnego chłopca w potwora. Obawiał się nie tylko przemiany, ale również o to, jak będzie wyglądać jego codzienne życie, martwił się, że nie dostanie się do szkoły oraz że nie znajdzie pracy.

Pomimo wydania fortuny na specjalistyczne medykamenty, rana nie chciała się goić. Nie pomagały ani zaklęcia, ani specyfiki, zarówno magiczne jak i mugolskie – zakażenie było nieodwracalne. Pierwsze przemiany okazały się dla wszystkich najtrudniejsze.

W dniu, kiedy próg ich mieszkania przekroczył sam Albus Dumbledore, informując, że nie widział żadnych powodów, by Remus nie mógł uczęszczać do Hogwartu, w domu zapanowała ogromna radość. Istniała jeszcze szansa, by ich syn stał się członkiem czarodziejskiego społeczeństwa. Ciągnęło to jednak za sobą kolejne zmartwienia. Dopiero teraz Remus miał się dowiedzieć, jak źle mógł być traktowany z powodu swojej choroby.

Jeszcze większe było jego zaskoczenie, gdy odnalazł w szkole przyjaciół na tyle oddanych, by nauczyli się specjalnie dla niego tajników animagii, łamiąc przy tym prawo. Dzięki temu mogli mu towarzyszyć pod postacią zwierząt w nocnych wędrówkach. Ponieważ James i Syriusz zamieniali się w duże ssaki, nie musiał się bać, że zrobi komuś coś złego. Dzięki temu podczas pełni był w stanie opuszczać Wrzeszczącą Chatę – miejsce, które zostało specjalnie przygotowane do tego, aby miał gdzie przeżywać przemiany.

Zazwyczaj wałęsali się po Zakazanym Lesie, otaczającym Hogwart, i choć pod postacią wilka zachowywał niewielkie strzępy świadomości, czuł, że miał kogoś, kto będzie przy nim niezależnie od wszystkiego. To, że takich osób było aż trzy, tylko czyniło go szczęśliwszym człowiekiem.

♠

Jednym z ważniejszych wydarzeń w krótkim życiu Lily było oficjalne przyłączenie do społeczności czarodziejów – można by rzec, że to jedna z chwil, które miała zapamiętać na zawsze. W dniu swoich jedenastych urodzin od wczesnego ranka siedziała przy kuchennym stole jak na szpilkach, raz po raz nakręcając rude pasma włosów na palec, wyczekując sytuacji, o której opowiadał jej Severus. Jako że rodzice Lily byli mugolami, czyli ludźmi niemagicznymi, musiała przejść trochę inną drogę rekrutacji niż przeciętny uczeń szkoły magii.

Ostatecznie który z rodziców uwierzyłby w list napisany szmaragdowym atramentem, mówiący o tym, że ich dziecko zostało przyjęte do Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, czy w listę potrzebnego wyposażenia szkolnego, gdzie znajdowały się takie przedmioty jak różdżka, kociołek czy podręcznik do zaklęć?

Jak nigdy dotąd z niecierpliwością wyczekiwała dzwonka do drzwi. Z każdą chwilą ogarniał ją coraz większy niepokój spowodowany niepewnością, czy rodzina aby na pewno zaakceptuje, że była od nich trochę inna. Dokładnie w momencie, gdy na jej talerz zjechał parujący naleśnik, dobiegło ją energiczne pukanie do drzwi frontowych. Jej starsza siostra, Petunia, wchodziła właśnie do kuchni w nieco wyciągniętej piżamie, przecierając zaspane oczy.

Po krótkiej rozmowie przy drzwiach, wszyscy przeszli się do salonu. Lily zaskoczył zwyczajny wygląd przybysza – nie miał na sobie długiej szaty ani niczego, co można by uznać za odbiegające od norm panujących w mugolskim świecie. Garnitur w zielono-szarą kratę wydawał się być zrobiony z wyjątkowo grubego, jakby odrobinę spłowiałego materiału; wyginał się zabawnie, gdy jegomość zasiadł na fotelu w domu rodziny Evans. Zdjął melonik, ukazując kręcone, przyprószone siwizną włosy, po czym podjął opowieść.

Lily słuchała zafascynowana, gdy jegomość opisywał magiczny świat, do którego miała od tego dnia przynależeć, mimo że już wielokrotnie słyszała tę historię z ust przyjaciela. Zanim rodzice zrozumieli, o co w tym wszystkim chodziło, i upewnili się, że to na pewno nie żart, profesor musiał powtórzyć przemówienie cztery razy. Jak na ilość zadawanych pytań, zachował niesamowity spokój, starając się odpowiadać najdokładniej, jak potrafił. Petunia siedziała w kącie kanapy, lekko naburmuszona, spoglądając gdzieś za okno, jako jedyna nie odzywając się przez cały czas. Na koniec mężczyzna wręczył jeszcze kopertę, zawierającą listę rzeczy, w które powinien być zaopatrzony każdy adept, oraz bilet na ekspres Hogwart-Londyn.

♠

Jedynym wspomnieniem, które Meredith zachowała o swoim biologicznym ojcu, było uczucie tęsknoty i to, że skłamał. Skłamał, że powróci z kolejnej morskiej wyprawy, gdy w rzeczywistości nigdy tego nie zrobił. Ten, zdawałoby się, zwyczajny dzień, odmienił życie jej matki o sto osiemdziesiąt stopni. Sytuacja zmusiła Branwen do podjęcia pracę w zakładzie krawieckim Madame Malkin, co wystarczało na pokrycie zobowiązań. Obowiązki zawodowe wiązały się jednak z czymś, co dla okazało się dla kobiety niesamowicie bolesne – czuła, jakby straciła nie tylko męża, ale i córeczkę. Doskonale wiedziała, że Meredith była bezpieczna u dziadków, ale mimo to Branwen ogromnie tęskniła, dlatego starała się poświęcić dziecku każdą wolną chwilę.

Kojący szum fal stanowił nieodłączną częścią życia Meredith, od kiedy tylko sięgała pamięcią. Podobnie jak zapach słonego powietrza, piasek między palcami stóp, mała drewniana żaglówka oraz śpiew matki. Mogłoby się zdawać, że całe jej istnienie było nieodłącznie splecione z tą falującą otchłanią. Najpierw nadało jej imię, następnie zabrało ojca, a jeszcze później podarowało nowego, spychając jego żaglówkę na mieliznę.

Mężczyzna ten pojawił się znikąd i tak samo nagle wkroczył w ich życie. Zanim Meredith zdążyła się obejrzeć, wyprowadziły się od dziadków, a mama znowu nie musiała pracować. To sprawiało, że zasadniczo była szczęśliwa. Istniało tylko jedno ale: musiała nauczyć się dzielić, do czego nigdy wcześniej nie została przyzwyczajona. Wraz z Abrahamem zyskała bowiem również przyrodniego brata, Antona.

Chociaż początkowo zupełnie się nie lubili, z biegiem czasu przekonali się do siebie. Stopniowo odnosili się do siebie z coraz większą sympatią, nawet tego nie zauważając, aż zostali przyjaciółmi. Nie sądzili, że ich relacja kiedykolwiek przybierze taki obrót – zupełnie jakby spędzili ze sobą całe życie, a nie kilka lat. Znali wszystkie swoje sekrety, nawet te pozostające tajemnicą dla ich najlepszych przyjaciół. Nie łączyły ich może więzy krwi, ale czuli się niczym prawdziwa rodzina.

♠

James Potter urodził się w Szpitalu Świętego Munga dwudziestego siódmego marca roku tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego, jako pierwsze i chyba najbardziej wyczekiwane dziecko. Euphemia Potter zdecydowanie odbiegała wiekiem od wszystkich innych rodzących w tym dniu kobiet – w gruncie rzeczy dawno zdążyła stracić z mężem nadzieję, że uda jej się zajść w ciążę.

Już od dnia narodzin właśnie te dwie okoliczności doskonale charakteryzowały jego dzieciństwo. Na każdym kroku był rozpieszczany przez całą rodzinę, aż zaczął uważać, że wszelkie zachcianki powinny zostać spełnione, niezależnie od kosztów i konsekwencji. To, że przybył na świat jako pierwszy tego dnia noworodek, mogło się wydawać pozornie nieznaczące. Z biegiem wszyscy w jego otoczeniu zaczynali rozumieć, że w ten sposób po raz pierwszy spróbował zaznaczyć swój niesamowity upór, który zdawał się cechować go od tamtej chwili. Fleamont wciąż powtarzał moja krew, uśmiechając się przy tym szeroko za każdym razem, gdy syn dążył do wygranej. To była prawda, której nie dało się ukryć: James Potter nienawidził przegrywać.

Na szczęście dla siebie samego, a nieszczęście wszystkich wkoło, natura obdarzyła Jamesa przystojnym wyglądem oraz niesamowitym urokiem osobistym. Okazało się, że nie tylko w domu otrzymywał wszystko z łatwością. Chłopak był bystry, ale pracowitość zdecydowanie nie należała do jego mocnych stron – wystarczyło jednak kilka słów wymienionych z profesorem i jakoś zawsze udawało się przesunąć termin oddania wypracowań, czy też skrócić czas szlabanu o kilkanaście minut. Istniało co prawda kilka wyjątków, które nie poddawały się tym zabiegom, jednak zdecydowana większość kadry nauczycielskiej dawała się urabiać bez większych problemów.

Nikogo nie zaskoczyło, gdy Jamesowi udało się dostać do reprezentacji Gryffindoru w quidditchu. Mimo że wielu zazdrościło, że wszystko przychodziło mu z taką łatwością, cieszył się dużą popularnością wśród uczniów. Przede wszystkim dzięki strojeniu sobie żartów z Ślizgonów, a w szczególności jednego z nich – Severusa Snape’a.

Jakież wielkie okazało się jego zdziwienie, gdy nagle w piątej klasie ktoś odważył się nie dać mu tego, czego sobie zapragnął. Tą osobą była Lily Evans, którą zapragnął zaprosić na randkę. Dziewczyna jednak uparcie odmawiała, pomimo jego usilnych prób – dlatego postawił sobie to za cel znajdujący się na bardzo wysokiej pozycji wśród jego priorytetów. Komu jak komu, ale Jamesowi Potterowi się nie odmawiało!

Tylko skąd mógł wiedzieć, że dziewczyna owinie go sobie wokół palca tak samo, jak on robił to wszystkim wkoło przez wcześniejsze lata? 

Aktualizacja: 29 stycznia 2016.