3. You know my love a-not fade away

♪

Remus z lekkim uśmiechem na ustach zagłębiał się w nowy numer Spider-Mana, ciesząc się, że miał przed sobą wolne popołudnie. Prawie tak samo mocno cieszył się z tego, że walentynki nie były jakoś szczególnie obchodzone w Hogwarcie.
– I jak tam, Luniaczku? Ale się najadłem… – westchnął Syriusz. Sprężyny skrzypnęły głośno, kiedy zwalił się na miejsce obok niego.
– Nażarłem to chyba bardziej właściwe słowo, Łapo – wtrącił James i usiadł na kanapie.
– A gdzie Peter?
Remus rozejrzał się po pomieszczeniu, nigdzie go nie dostrzegając.
– Pewnie dotrze za kilka minut. – James spojrzał na tarczę zegarka kieszonkowego. – Ścigali się dzisiaj z Syriuszem o to, kto potrafi zjeść więcej. Jakby bardziej niż zazwyczaj. Glizdogon został na czwartym piętrze, musiał sobie odsapnąć. Wiesz, Syriusz bardzo chciał podnieść go zaklęciem i zaciągnąć do wieży, ale Glizdogon nie chciał się zgodzić.
– A ja nadal zupełnie nie rozumiem, dlaczego! – wypalił dramatycznie Syriusz i wyprostował się gwałtownie. Jęknął, złapał się za brzuch i ponownie opadł na oparcie.
– Wiesz, pewnie pamiętał, jak postanowiłeś sobie zażartować z małego Dougala. I przez przypadek – zamarkował w powietrzu symbol cudzysłowu – chłopak zahaczył o każdą możliwą przeszkodę? – Remus przypomniał mu oskarżycielsko.
Syriusz się skrzywił.
– Pamiętam. Jak mógłbym zapomnieć? Prawie wlepiłeś mi szlaban. Evans cię wyręczyła, i spędziłem tydzień na szorowaniu starych kociołków. Chyba nigdy nie zdenerwowaliśmy cię bardziej.
– O nie, tobie się udało. Żartem, który chciałeś wyciąć Smarkerusowi. Tym kończącym się w pewnym nawiedzonym budynku – przypomniał mu James, zwracając się w stronę Syriusza.
– Nawet mi nie przypominaj. Obaj zadbaliście o to, żebym dobrze przyswoił tę lekcję. – Syriusz zmarszczył nos. – No i cały nastrój w mordę strzelił, dzięki, Rogacz.
– No, to było niefajne z mojej strony.
– Tak!
Podekscytowany głos przykuł uwagę Remusa – Mark klęczał przed dziewczyną, która właśnie wkładała sobie na palec pierścionek. Ktoś zaczął klaskać. Syriusz wydał z siebie odgłos rannego zwierzęcia – Remus nawet nie musiał na niego patrzeć, by wiedzieć, że wywrócił oczami.
– On to chyba nie ma rozumu – skwitował, zaplatając ręce na piersi.
– To, że ty nie uznajesz instytucji małżeństwa, wcale nie znaczy, że nigdy się nie sprawdza, Syriuszu. – Remus odwrócił się do niego, nieznacznie kręcąc głową. – O czym ja mówię, przecież ty nawet nie uznajesz związków dłuższych niż ile… pół roku?
– Cztery miesiące – poprawił go James, nie zaszczycając go jednak spojrzeniem.
Uważnie śledził Lily schodzącą po schodach z dormitorium. Rozmawiała ze Skyler, która musiała właśnie powiedzieć coś zabawnego, bo Lily zachichotała, zakrywając usta dłonią. Gdy ich mijały, Lily uśmiechnęła się ciepło i pomachała Remusowi. Uśmiech momentalnie spełzł jej z ust, kiedy Rogacz odmachał jej z cielęcym rozmarzeniem wymalowanym na twarzy.
Syriusz wywrócił oczami.
– Nigdy więcej się już tak nie obżeram. Nigdy!
Remus spojrzał na stojącego przed nim Petera z niedowierzaniem. Zapewniał tak gorliwie, jedną dłonią trzymając się za brzuch, jakby naprawdę sądził, że ktoś się na to nabierze.
– Peter! – Syriusz zrobił mu miejsce. – Ratuj mnie przed tymi zwolennikami kajdanów! – zawył teatralnie, przykładając dłoń do czoła.
Remus spojrzał na niego skonsternowany.
– Nie żeby coś, ale nikt nic takiego nie powiedział. Skąd ty to w ogóle wziąłeś? – James zmarszczył brwi.
– Gdyby tylko Evans ci to zaproponowała, chętnie własnoręcznie wykułbyś sobie łańcuch, by się do niej przywiązać – westchnął Syriusz, wywracając oczami.
Peter zaśmiał się cicho, a James obrzucił ich urażonym spojrzeniem. Remus ponownie odwrócił wzrok w stronę zakochanych. Sam wiele by dał, by też tak móc. Być z kimś tak blisko. Bez strachu. Skrzywił się. Nie mógł przecież pozwolić, by komukolwiek stała się z jego powodu krzywda.
Serce ścisnęło mu się z zazdrości, gdy patrzył, jacy byli w tej chwili szczęśliwi. Westchnął ciężko. Stanowił zbyt duże zagrożenie, dlatego starał się unikać wszelkich uczuć. Wybierał bezpieczniejsze rozwiązanie. Łatwiej było unikać, niż potem rozwiązywać powstałe problemy. Bo prędzej czy później stałoby się coś złego, co do tego akurat Remus miał pewność. Prędzej czy później kogoś by skrzywdził.
Nie stworzę nowego potwora. Nie skażę nikogo na taki los.
Miał wrażenie, jakby każda jego komórka została zmiażdżona. Zupełnie jakby ktoś położył na nim wielofuntowy ciężar.
Już wolę być dziwakiem, niż kogoś skrzywdzić. Potrząsnął głową.
Lodowate powietrze owionęło mu nogi, co wyrwało go z zamyślenia. Zadrżał. Rozejrzał się po pokoju, szukając źródła chłodu, i dostrzegł, że jedno ze strzelistych okien zostało otwarte, a przez nie rzędem wlatywały sowy. Co najmniej kilkanaście. Zmarszczył brwi, dostrzegając, że wyraźnie kierowały się w ich stronę.
Ptaki otoczyły ich, lądując gdzie popadło. Jeden z nich nawet starał się zająć miejsce na Syriuszowej głowie, ale kiedy za drugim podejściem mu się nie udało, przysiadł na oparciu kanapy, po drodze nie omieszkając uderzyć Remusa skrzydłem w policzek.
Remus przyjrzał się im uważnie, nieznacznie odsuwając się od Syriusza tak, że podłokietnik mocno wbijał mu się w bok. Każda z sów wyraźnie chciała czegoś od Łapy. Uniósł brew, zastanawiając się, o co chodziło.
Ku jego zaskoczeniu dwa z ptaków zaczęły się przepychać, by dostarczyć wiadomość jako pierwsze. Remus uśmiechnął się, ale kiedy spojrzał na minę skonsternowanego Syriusza, musiał się mocno powstrzymać, by nie wybuchnąć głośnym śmiechem. Aby się zrekompensować, postanowił pomóc Łapie i sięgnął do niechętnego puszczyka, by odwiązać list.
Gdy tylko uwolnił jego nóżkę od przesyłki, ptak pokręcił głową i wzbił się do lotu, po drodze zahaczając o kilka głów. Niby przypadkiem, choć Remus odniósł nieodparte wrażenie, że wcale tak nie było. Wredne ptaszysko, zaśmiał się w duchu, patrząc, jak siadło na oparciu krzesła w oczekiwaniu, aż ktoś je wypuści.
Przyjrzał się kopercie trzymanej w dłoni. Pan Syriusz Black, wieża Gryffindoru, Hogwart wykaligrafowano okrągłymi literami, składającymi się z mnóstwa drobnych serduszek.
– Masz, to chyba do ciebie. – Podał list Syriuszowi, nie potrafiąc powstrzymać rozbawienia.
Spojrzał ponad Syriuszem na Petera tak czerwonego, jakby miał się zaraz udusić, i Jamesa, który lekko uniósł okulary na czoło i ocierał łzy z oczu. Że też nie domyślił się wcześniej. Nagle wszystko nabrało sensu. Peter wcale nie czuł się aż tak źle, że musiał odpocząć.
Remus wywrócił oczami. Nawet jednego dnia spokoju, przebiegło mu przez myśl.
Przynajmniej żarty we własnym gronie były bezpieczniejsze niż te, jakie czasami mieli ochotę zrobić Ślizgonom. Nierzadko musiał spędzać długie godziny, by ich od odwieść od tych pomysłów i by dotarło do zakutych łbów, że wpuszczenie lwa do pokoju wspólnego Slytherinu nie okazałoby się ani trochę śmieszne, kiedy zaczęliby stamtąd wychodzić pogryzieni uczniowie. Nie wspominając nawet o tym, że sprowadzenie lwa do Hogwartu wydawało się zwyczajnie niewykonalne. Potrząsnął głową na samo wspomnienie Syriusza bardzo starającego się ich przekonać, że jednak powinni ten numer wywinąć. Ale gdy Remus zwrócił mu uwagę, że w takim wypadku mógłby ucierpieć również jego brat, jakoś dziwnie prędko wycofał się z całego pomysłu.
Łapa ledwo zdołał odwiązać połowę listów, gdy ktoś postanowił wypuścić sowy siedzące w rządkach na oparciach krzeseł. Kiedy tylko okno zostało otwarte, powietrze aż zakotłowało się od piór, a Syriusza otoczyła jeszcze większa grupa ptaków. Remus pokręcił głową, częściowo czując podziw dla chłopaków, którzy zaangażowali w zadanie chyba każdą ze szkolnych sów. Nie mówiąc nawet o tym, jak dużo czasu musieli poświęcić na to, by wszystko przygotować. Nie rozumiał tylko, dlaczego go nie wtajemniczyli… Przecież mógłby im pomóc! Zastanawiało go też, jakiego zaklęcia użył Peter, aby przywiązać listy do nóżek tych sów, ponieważ szczerze wątpił, by zrobił to ręcznie. Musiał go o to później zapytać, może kiedyś się do czegoś przyda. 
Spojrzał na stosik, rosnący w zastraszającym tempie, ponieważ niektóre z ptaków przynosiły po kilka listów, w tym często jeden w dziobie, który zrzucały bezpośrednio na stertę. Remus patrzył z rosnącym rozbawieniem na Syriusza, który stawał się coraz bardziej poirytowany. Był niezmiernie ciekaw, ile czasu zajmie mu otwarcie tych wszystkich kopert.
Wreszcie Syriuszowi udało się odeprzeć atak ptaków – i szczęśliwie na horyzoncie nie dostrzegli już kolejnych. Mimo to sterta wiadomości piętrzących się u jego stóp była naprawdę pokaźna. Remus musiał przyznać to Jamesowi i Peterowi – bez wątpienia się postarali.
Syriusz wpatrywał się w treść pierwszej z otwartych kopert z niemym zaszokowaniem. Remus zajrzał mu w kartkę przez ramię i z trudem powstrzymał napad śmiechu, widząc miłosne wyznanie spisane wierszem. I tylko zastanawiał się, który z nich znalazł aż tak wymyślny rym do czarnych oczu jak czara moczu. Jeszcze gdyby Syriusz miał chociaż czarne oczy…
W miarę jak Syriusz otwierał kolejne listy, wzbudzał coraz większe zainteresowanie zebranych, szczególnie po tym, gdy jedna z kart zaczęła wyśpiewywać rzewnym głosem balladę o miękkości Syriuszowych kosmyków, koszmarnie przy tym fałszując. Remusowi ciężko było zachować kamienną twarz, szczególnie gdy widział jak James i Peter z trudem powstrzymują wybuch śmiechu.
Że też Syriusz jeszcze się nie zorientował, to aż dziwne. Remus miał pewność, że Łapie wystarczyłby jeden krótki rzut oka na ich twarze i od razu wszystko stałoby się dla niego jasne.
Jednak, kiedy tak mu się przyglądał, dostrzegł na jego ustach cień uśmiechu. Czyli jednak otwieranie tych kopert sprawiało mu przyjemność. Pewnie niesamowicie mu to pochlebiało.
Na Merlina. Żeby tylko nie myślał, że jest jakimś ósmym cudem świata. Bo się z tym jego ego w pokoju wspólnym nie zmieścimy. Nie mówiąc o dormitorium.
– Jeden jest dla ciebie. – Syriusz wsadził mu w dłonie długą, ciężką kopertę, nawet na niego nie patrząc.
Remus spojrzał na nią rozszerzonymi oczami i dwa razy upewnił się, czy rzeczywiście została zaadresowana do pana Remusa Lupina. Litery nie przypominały ani tych, jakimi wypisano walentynki do Syriusza, ani zwykłego pisma żadnego z Huncwotów. W końcu ze ściśniętym sercem, niezmiernie ciekawy, choć i odrobinę obawiający się tego, co mógł znaleźć w środku, rozerwał kopertę, a na kolana wypadła mu duża tabliczka czekolady z orzechami.
Remus rozejrzał się z niepokojem po pokoju wspólnym.
Czyżbym był niewystarczająco ostrożny…? Nie, to niemożliwe. Przecież tak się pilnowałem! W takim razie czyżby… Lily? Nie, dlaczego Lily miałaby mi wysyłać walentynkę? Przecież to było bez najmniejszego sensu. Ale… właściwie dlaczego ta przesyłka przyszła razem z dziesiątkami listów dla Syriusza?
Przeniósł wzrok na Jamesa i Petera, którzy z miejsca zaczęli mu posyłać powietrzne całusy. Jeden za drugim. Remus odetchnął z ulgą i uśmiechnął się szeroko, kręcąc głową. 

♠

James miał wrażenie, jakby ktoś zamoczył mu stopy w lodowatej wodzie. Na wpół rozbudzony zamachał nogami. Udało mu się je schować pod kołdrę, ale za to zaczęły marznąć mu ramiona. Po kilku kolejnych próbach ogrzania całego ciała sfrustrowany przekręcił się na plecy i otworzył oczy. Świat składał się wyłącznie z rozmazanych, barwnych plam. Po omacku sięgnął po okulary. Uniósł się na łokciach i westchnął. W nocy musiał przekręcić kołdrę w poprzek łóżka.
No to pospane, pomyślał, sięgając po leżący na szafce zegarek. Jak na sobotę, nie wstał wcale wiele wcześniej niż zazwyczaj, ale jak na wolną sobotę… Było zdecydowanie (o wiele!) za wcześnie. Opadł z powrotem na poduszkę. A mogłem jednak im zrobić ten trening. 
Zamknął oczy i spróbował wrócić do spania. Przewrócił się na bok, potem na drugi, jednak sen nie nadchodził. Ostatecznie zrezygnował z kolejnych prób i ponownie spojrzał na zegarek. Dopiero pięć minut? Myślałem, że z czterdzieści! 
Leżał jeszcze przez chwilę, delektując się panującą wokół ciszą. Tak rzadko zdarzało się, żeby w ich dormitorium było aż tak spokojnie. Splótł dłonie pod głową. Zupełnie jakby chcąc mu udowodnić, że wcale nie ma racji, Syriusz zachrapał głośno. Nawet śpiąc, potrafi mu zaburzyć chwilę ciszy. Czy naprawdę proszę o tak wiele? Na  brodę Merlina, pięć minut spokoju to chyba nie aż tak dużo! 
Kochał mieszkać w dormitorium wspólnie z resztą Huncwotów. Naprawdę. Ale czasami… czasami wiele by oddał, by choć na chwilę znaleźć się gdzieś, gdzie nie musiałby co chwilę potykać się o cudze przedmioty. Bo niestety pozostali (no, może poza Remusem) nie odczuwali potrzeby odkładania swoich rzeczy na miejsce. Szczególnie Syriusz. Kochał Syriusza jak brata, ale czasami miał ochotę czymś w niego rzucić, żeby wreszcie ogarnął swój syf.
Wywrócił oczami. Usiadł na łóżku, rozsunął kotary i rozejrzał się po pokoju. Wyglądało gorzej, niż się spodziewał – nie żeby należał do przesadnych czyściochów, ale wszystko miało swoje granice. Westchnął, potrząsając głową.
Sięgnął po różdżkę i zaklęciem posprzątał swój bałagan – książki, pióra i inne szkolne przedmioty powróciły na stałe miejsca na półkach, a brudne ubrania zgrabnie wylądowały w koszu stojącym w rogu pokoju. Następnie kilkoma zaklęciami poprzesuwał resztę znajdujących się na podłodze rzeczy, należących w głównej mierze do Syriusza, w jedną wielką stertę na środku pokoju, licząc na to, że ich nie przeoczą.
Głośno zaburczało mu w brzuchu. Obrzucił spojrzeniem wciąż śpiących przyjaciół, wzruszył ramionami i opuścił dormitorium.
Gdy wszedł do jadalni, ta świeciła pustkami, jak przystało na sobotni poranek. Spojrzał w górę na magiczne sklepienie. Dziś było w przenikliwie błękitnym kolorze, usiane białymi, sennie sunącymi, puchatymi chmurami, spomiędzy których przebijały się pierwsze promienie wiosennego słońca. Miał nadzieję, że ta pogoda zwiastowała koniec zimy i że już za niedługo gruba kołdra śniegu, przykrywająca każdy skrawek błoni oraz Zakazanego Lasu, stopnieje. Może podczas najbliższej pełni, wypadającej za dwa tygodnie, Peter nie zgubi się po raz kolejny pod śniegiem tak jak ostatnio, gdy przypadkowo podczas biegu spadł z jego pleców. Westchnął, potrząsając głową, i zajął swoje miejsce.
Ponownie spojrzał w górę, wpatrując się w niebo zauroczony. Zaczarowane sklepienie od zawsze go fascynowało, wręcz marzył, aby kiedyś spędzić noc w Wielkiej Sali – spać pod niebem upstrzonym gwiazdami pomimo tego, że wciąż znajdował się w pomieszczeniu.
Gdy sięgał po masło, kątem oka zauważył, że jak zwykle śliczna Lily wchodziła do jadalni wraz z Meredith. Uśmiechnął się szeroko na jej widok.
– Dzień dobry, Lily – zwrócił się do niej, zupełnie nie przejmując się tym, że przerwał jej w połowie zdania.
– Dzień dobry, Potter – rzuciła oschle, obdarzając go krótkim spojrzeniem, po czym szybko wróciła do przerwanej rozmowy.
Westchnął cicho, gdy ścisnęło go w dołku. Żałował, że wczoraj (i w poniedziałek, i w środę…) Lily odmówiła pójścia z nim na randkę. A przecież dopiero co były walentynki! Nie mogła się zlitować nad takim wrakiem człowieka? Ile można prosić o to samo, żachnął się, jednak równocześnie doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że tak łatwo nie odpuści i Lily jeszcze długo będzie musiała się z nim borykać. No, chyba że w końcu się zgodzi, uśmiechnął się pod nosem.

Aktualizacja: 12 lutego 2018.