Prorok (nie)codzienny #1

Drodzy czytelnicy,

Nie przepadam za postami informacyjnymi, ale niestety czuje się, jakbym była przyparta do ściany. Dlatego też proszę Cię, nawet jeśli zwykle tylko czytasz i nie pozostawiasz po sobie śladu, żebyś dzisiaj poświęcił tą minutę i sklecił jakiś komentarz.

Sprawy mają się tak. Jak pisałam w nocie odautorskiej pod ostatnim rozdziałem, od połowy miesiąca uczęszczam na praktyki studenckie. I choć praca może i nie jest wcale taka najgorsza, to doskonale zabija mój czas wolny. Jeśli uda mi się wyskrobać godzinę dziennie na pisanie, można by go nazwać rewelacyjnym dniem. Ale niestety należy zaznaczyć, że rzadko się to zdarza, a i nie zawsze mam wtedy siłę i ochotę.

Kiedy kolejny rozdział: pojęcia nie mam. Skończyły mi się zapasy i niestety dotarłam do momentu, kiedy zupełnie nie wiem, co zrobić z tym blogiem. Z jednej strony niesamowicie chciałabym dokończyć tę historię, ale z drugiej, bez moich podkładów, czuje się jak kaleka. I to w dodatku zmuszony do poruszania się na oślep. Coraz częściej myślę, że fajnie by było napisać coś swojego, a jeszcze fajniej, jakby komuś się to spodobało na tyle, że chciałby to wydać. Ale nie oszukujmy się, raczej nigdy się tak nie stanie. Szczególnie przy tempie mojego skrobania ostatnimi czasy.

Ale przecież obiecałam. Wam, chociaż mam wrażenie, że towarzystwo bardzo się wykruszyło, i co może nawet ważniejsze, samej sobie.

Dlatego zaciskam zęby i brnę przez ten rozdział, marząc, że później będzie tylko lepiej.

Przejdźmy więc do meritum tej całej wypowiedzi. Rozdział dwudziesty trzeci jest napisany w znacznej części; na razie ma prawie 1900 słów, jednak jego długość znacząco odbiega od tego, co się tu do tej pory ukazywało. Nie ukrywam, że ostatnio to praktycznie równia pochyła i każdy kolejny jest krótszy od poprzedniego, ale zejście poniżej 2000 słów jest rzeczą, której chciałabym za wszelką cenę uniknąć. Stąd moja prośba.

To, co napisałam do tej pory, jest esencją tego, co powinno się w nim znaleźć. Sęk w tym, że nie mam bladego pojęcia, co jeszcze mogłabym w nim zamieścić. Chodzi o to, że nie chce dopisywać kolejnych scen na końcu. Zależałoby mi na jakiejś zapchaj-dziurze, ewentualnie retrospekcji, którą mogłabym wrzucić w bieg wydarzeń. I tu moja prośba do Was:

Czy jest coś, co chcielibyście przeczytać? Jakaś sytuacja, relacja, wydarzenie, cokolwiek? Żadna propozycja nie jest głupia, a może akurat, któraś mnie natchnie i pozwoli ruszyć z tym rozdziałem do przodu. Za wszelkie pomysły i komentarze już z tego miejsca dziękuję.

Przy okazji, mam jeszcze pytanie, kierowane głównie moją ciekawością: jakie są Twoje odczucia co do Remus–Skyler? Powinni być razem, jeśli tak, to z czyjej winy/inicjatywy, czy raczej pan Lupin powinien być twardy i wytrwać w podjętej decyzji? Dodam tylko, że ta oś opowiadania w mojej głowie ma już rozwiązanie, pytam tylko, jak Wy byście to widzieli.

Dziękuję i gratuluje wytrwałości, jeśli dotrwaliście aż tutaj, rozpisałam się trochę dłużej, niż planowałam.

Jak zwykle pozdrawiam gorąco,

maximielienne

P.S. Cond, jeśli to czytasz, obiecuję, że pojawię się z komentarzem do Twojego najnowszego rozdziału, tak jak obiecałam. Wybacz, że musisz tyle na niego czekać.