15. I can't sleep 'cause my bed's on fire

♪

Z powodu trwającej żałoby Lily i Skyler postanowiły spędzić tę noc na kanapach w pokoju wspólnym, aby pozostawić Dorcas jak najwięcej wolnej przestrzeni. Nadal nie miały ochoty wejść do paszczy lwa i stanąć oko w oko z cierpiącą koleżanką.

Panująca sytuacja wprawiała Chenal w dziwnie melancholijny, obezwładniająco smutny nastrój. To, co musiała teraz przechodzić Meadowes, sprawiało, że jej dawno zagojone rany ponownie zaczęły krwawić. I choć rozumiała Dorcas lepiej niż inni w tym zamku, nie miała odwagi jej pomóc w obawie przed własnymi demonami. Mogłoby się wydawać, że Chenal już dawno pogodziła się ze stratą rodziców, lecz naprawdę taka zguba nigdy nie pozwalała o sobie zapomnieć. Atakowała w najbardziej niespodziewanych momentach – towarzyszyła zarówno wydarzeniom smutnym, a także tym szczęśliwym. Bo jak można nie pamiętać o stracie tych dwóch najważniejszych osób w życiu każdego dziecka, gdy wkoło widzi się radosne rodziny w komplecie? A gdy ci źle, czy to nie naturalne, że twój mózg przywołuje wspomnienie ramion matki? Niestety, w przypadku Skyler było to jednoznacznie połączone ze świadomością, że każdy matczyny uścisk należy już do przeszłości i nigdy nie mógł się powtórzyć. Oczywiście miała dziadków, ale babcine uściski, nie mogły się równać z matczynymi.

Dlatego też Chenal leżała teraz na wysłużonej kanapie, z dłonią zaciśniętą na pierścionku z perłą, obracając się z boku na bok, po raz kolejny zmagając się z sennym echem tamtego pamiętnego dnia, kiedy straciła wszystko.

Dorcas wymknęła się tymczasem z mroku dormitorium i przemknęła przez pokój wspólny. Zasadniczo fakt, że wymykała się z wieży Gryffindoru o tak późnej godzinie, nie był do końca uzasadniony. To, co zamierzała zrobić, mogłoby spokojnie poczekać do rana, ale Meadowes posiadała palącą potrzebę wywiązania się z tego obowiązku jak najszybciej. Jak gdyby dopiero później mogła zacząć sobie radzić z żałobą. To nie tak, że śmierć rodziców jej nie obeszła, wręcz przeciwnie, kompletnie ją zdruzgotała. Teraz jednak nikt nie pomoże jej zbierać odłamków. Musiała przynajmniej znaleźć powód, dla którego chciałaby się poskładać, mimo wszelkich trudności, jakie staną jej na drodze. I mimo tego, że będzie musiała to zrobić całkiem sama.

Minęła śpiące na kanapach współlokatorki i skierowała się do wyjścia. Jak na złość, portret Grubej Damy, strzegącej wejście do salonu Gryfonów, skrzypnął głośniej niż zazwyczaj, lecz może tylko Dorcas wydawało się tak przez panującą wokół ciszę.

Meadowes wzięła głęboki oddech, patrząc, jak obraz powracał na swoje miejsce, a przedstawiona na nim kobieta patrzyła na nią groźnie, zła za wyrwanie jej ze snu. Dorcas zmierzała w stronę gabinetu dyrektora, odrzucając uprzednio wszelkie argumenty mówiące, by mimo wszystko wstrzymać się z tym do rana. To nie mogło czekać. Musiała zająć się tym teraz.

Dorcas nie wiedziała tylko, że w ślad za nią ruszyła panna Evans, przebudzona z płytkiego snu przez skrzypnięcie portretu. Gdy tylko Lily zorientowała się, że wychodzącą osobą był nie kto inny, jak pogrążona w żałobie koleżanka, nie lada się przestraszyła. Choć może to i odrobinę irracjonalne, momentalnie do głowy przyszły jej wszystkie historie o samobójcach, ponieważ żaden inny powód opuszczania o takiej godzinie pokoju wspólnego przez Dorcas nie przychodził jej w obecnej sytuacji do głowy.

♠

Mimo późnej godziny, Potter nie potrafił zmrużyć oka. Leżał na brzuchu pośród notatek na zbliżające się wielkimi krokami egzaminy. Wśród tych wszystkich papierzysk leżała również Mapa Huncwotów. Często zdarzało mu się w nią wpatrywać tylko po to, by sprawdzić, co w danej chwili robiła Lily. Rzucił okiem na odwzorowanie pokoju wspólnego, w pierwszym momencie odruchowo stwierdzając, że nadal leżała tam gdzie poprzednio. Przez myśl przebiegło mu pytanie, czy nadal przykrywał ją koc, jakim ją okrył. W następnej sekundzie ogarnęło go dziwne przekonanie, że uprzednio się mylił. Przyjrzał się mapie uważnie i rzeczywiście, przeczucie okazało się słuszne.

Lily już nie przebywała w pokoju wspólnym. James szybko przemknął wzrokiem po dormitorium dziewcząt, ale przebywała w nim jedynie Meredith. Zmartwiony niepowodzeniem, zaczął przeszukiwać inne miejsca. Gdy wreszcie odnalazł Evans w jednym z korytarzy, sięgnął po pelerynę-niewidkę, a następnie chwycił różdżkę i opuścił dormitorium.

Gdy przeszedł pod portretem Grubej Damy, rzuciła oburzonym tonem kilka uwag. Ostatecznie nie mogła zobaczyć intruza, dlatego obruszyła się jeszcze bardziej, z głośnym skrzypieniem powracając na swoje miejsce.

♠

Lily prędko zorientowała się, że choć intencje może i miała dobre, to samo wykonanie podpadało pod karb fatalnych. Zanim udało jej się opuścić wieżę Gryffindoru, Dorcas znajdowała się już daleko z przodu, tak, że Evans ledwo wywnioskowała, w którą stronę powinna pójść. Nie dało się ukryć, że nie była najlepszym śledczym, ponieważ w okamgnieniu stało się jasne, że nie miała bladego pojęcia, gdzie mogła się udać koleżanka, kiedy Evans dotarła do jednego z kolejnych rozwidleń.

Nie chciała biec, obawiając się, że echo kroków niosące się w ciszy korytarzy spłoszy Meadowes i doprowadzi jedynie do tego, że będzie chciała doprowadzić swój plan szybciej do końca. Przyspieszyła kroku, zaglądając w kolejne odnogi, lecz nigdzie nie dostrzegła Dorcas. Wiedziała, że szukanie dziewczyny w ciemnościach zamku nie ma większego sensu, dlatego też postanowiła wrócić do wieży Gryffindoru, jednak wcześniej chciała jeszcze sprawdzić jedno miejsce, dla czystego spokoju ducha. Evans miała tylko głęboką nadzieję, że cel podróży Dorcas był w rzeczywistości inny, niż podejrzewała. Nerwowym krokiem ruszyła w kierunku Wieży Astronomicznej.

Ucieszyła się, gdy na końcu korytarza zobaczyła skąpaną w mroku sylwetkę, przekonana, że to jej koleżanka. W miarę, jak zbliżała się do postaci, początkowa ulga coraz bardziej przeradzała się w przenikającą zimnem obawę. Im bliżej podchodziła, tym dosadniej zdawała sobie sprawę, że postura, sylwetka i wzrost sugerował, że na pewno nie Dorcas.

Lily powoli zaczęła się wycofywać, licząc, że ten ktoś jeszcze jej nie zauważył. Przekonana, że to jeden z nauczycieli patrolujących korytarze, zaczęła na poczekaniu wymyślać jakieś wytłumaczenie, dlaczego znajdowała się o tak późnej porze poza granicami pokoju wspólnego.

I gdy już miała już prawie całkowitą pewność, że jakoś udało jej się wymigać od kary i odejść niezauważoną, z mroku dobiegł ją lodowaty głos, mrożący krew w żyłach.

– Co tu robisz, myszko?

♠

To, że rodzicie zdradzili jej hasło do gabinetu dyrektora, by mogła go użyć w skrajnych przypadkach, nie znaczyło, że przedostanie się dalej będzie równie łatwe. Zapukała do drzwi prowadzących bezpośrednio do gabinetu dyrektora, lecz musiała odczekać kilka minut, zanim jej otworzył. Dyrektor nie wydawał się zachwycony faktem, że jego uczniowie szwendali się w nocy po szkole i do tego postanawiali go odwiedzać. Panna Meadowes tego dnia wyjątkowo mogła zostać potraktowana odrobinę inaczej niż reszta uczniów. Albus dobrze wiedział, co oznaczała strata i jak mogła czuć się teraz dziewczyna. Grzebanie najbliższych nigdy nie należało do łatwych.

 – Panno Meadowes, co pani tu robi? – spytał Dumbledore, poprawiając okulary-połówki, wciąż ubrany w dzienne szaty.

– Przepraszam, że nachodzę pana o tak późnej porze – mruknęła, przeczesując włosy palcami, poniekąd ciesząc się, że profesor jeszcze nie spał.

Spojrzała na Dumbledore’a z po części udawaną skruchą. Czuła, że mężczyzna spróbuje odwieźć ją od tego, co postanowiła, jednak wiedziała, że nie mogła mu na to pozwolić. Musiała wytrwać w podjętym postanowieniu.

– Wnioskuję, że w takim razie to sprawa niezwykłej wagi. Proszę, usiądź – powiedział spokojnie, wycofując się w głąb gabinetu, a następnie siadając za biurkiem i wskazując dziewczynie fotel naprzeciw siebie.

Dorcas rozejrzała się po gabinecie. Nigdy wcześniej w nim nie przebywała i uderzył ją osobliwy wystój. Na stole za biurkiem turkotały srebrne instrumenty, a co poniektóre wypuszczały przy tym kłęby pary. Większość powierzchni ścian okrągłego pomieszczenia zajmowały portrety poprzednich dyrektorów Hogwartu, przeważnie śpiących teraz w swoich ramach, oraz wysokie półki zastawione w całości egzemplarzami ksiąg przeróżnych wielkości i objętości.

Gdy dziewczyna zajmowała miejsce, dyrektor bacznie się jej przyglądał. Nie tak to wszystko powinno wyglądać; oni wszyscy są tacy młodzi, powinni się cieszyć młodością, a nie żyć z dnia na dzień, wyczekując kolejnej tragedii, pomyślał Albus.

– A więc, o co chodzi, panno Meadowes? – spytał w końcu, opierając łokcie na blacie i splatając palce.

– Chcę wstąpić do Zakonu Feniksa – odparła na jednym wydechu. 

♠

Strach wydawał się irracjonalny – w końcu to tylko prefekt, którego rozpoznała jako Abraxasa Wilkesa. Chłopak zawsze wywoływał w niej niemiłe uczucia, zdawało się, że wokół niego krążyła zła energia, sprawiając, że ciężko odnaleźć w nim przyjaciela. Poza tym ton, jakiego użył, sprawił, że wypowiedziane zdanie nie wróżyło niczego dobrego. Evans nie wiedziała, czego się spodziewać.

W miarę jak chłopak się zbliżał, Lily zaczęła przetrząsać kieszenie szaty w poszukiwaniu różdżki. Abraxas przeszywał ją spojrzeniem, obracając w palcach różdżkę, jakby grzecznie czekając na jej ruch. – Proszę, sama ułatwiasz mi zadanie – powiedział cicho, przeciągając sylaby, gdy wyczytał z jej oczu rozpacz.

Zorientowała się, że różdżka musiała zostać gdzieś na kanapie w pokoju wspólnym.

– Jakie zadanie? – spytała cicho, usiłując zachować spokój. Spojrzała na niego, starając się ukryć obawy. Choć szlaban wcale jej nie satysfakcjonował, miała nadzieję, że zleci jej jedynie krótkie prace na rzecz szkoły i każe wracać do wieży.

– Wiesz… Bardzo nie lubię, gdy się ze mnie żartuje… – powiedział, każde słowo cedząc przez zęby.

Lily spojrzała na niego, nie do końca rozumiejąc, o czym mówił. Czyżby kiedyś zażartowała z niego, choćby nieświadomie? Wilkes z każdą chwilą upewniał Lily w przekonaniu, że nawet w koszmarach nie chciałaby mu podpaść. – A już żartowanie ze mnie na oczach całej szkoły… To coś absolutnie niedopuszczalnego – dodał, akcentując ostatnie słowo. Spojrzał na Evans przenikliwie i w sekundzie dotarło do niego, jak prosta miała się okazać nauczka dla Huncwotów. Tak prosta, że to aż nieprzyzwoite.

Abraxas cieszył się, że będzie w stanie upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Ta szlama nadawała się idealnie do pokazania, że idee Czarnego Pana dotarły również do Hogwartu. Wilkes jednak postępować z dużą dozą ostrożności. Nie mógł otwarcie napiętnować Evans. A już na pewno nie mógł się ujawnić, ale tu z pomocą miało mu przyjść wyćwiczone zawczasu zaklęcie zapomnienia.

Lily z każdą sekundą zatapiała się bardziej w jeziorze strachu. Z każdą sekundą nabierała przekonania, że czekało ją coś o wiele gorszego od zwykłego szlabanu. Rozsądkiem byłoby ratowanie się ucieczką, ale opanowana przerażeniem nie potrafiła ruszyć się z miejsca. Do tego obawiała się, że bieg jedynie rozjuszyłby napastnika, który na pewno zdołałby ugodzić ją jakimś zaklęciem podczas tego długiego, prostego odcinka, jaki musiałaby pokonać, zanim dotrze do najbliższego zakrętu.

– To jest zbyt proste – powiedział jeszcze, unosząc dłoń trzymającą różdżkę.

– Przecież nie możesz mi zrobić krzywdy – stwierdziła dobitnie, odrobinę zbyt głośno. Liczyła, że uda jej się tym ściągnąć jakąkolwiek pomoc, bo to, co miała przed sobą, zdecydowanie wykraczało poza kompetencje prefekta patrolującego korytarze. W tej chwili przestało ją interesować, z jak długim szlabanem będzie wiązać się interwencja woźnego lub któregokolwiek nauczyciela. W tej chwili liczyło się jedynie uniknięcie tego, co miało nadejść, gdyż obawiała się, że zaklęcia, jakie znał Wilkes, zdecydowanie wkraczają na tereny czarnej magii. – Prędzej czy później ktoś zacząłby zadawać pytania.

– Niekoniecznie, myszko. Nie, gdy ktoś wprawnie posługuje się Obliviate, szlamo.

Ostatnie słowo sprawiło, że w głowie Lily zaskoczyły odpowiednie zapadki, a cała historia nabrała sensu. Abraxas całym sobą wyrażał niechęć do jej podobnych. Gdzieś w tym wszystkim kryła się czysta nienawiść – dostrzegła to w jego oczach. Ujrzała w nich dokładnie to samo, co tamtego pamiętnego popołudnia w oczach Severusa.

Abraxas zrobił krok w przód, przenosząc ciężar ciała na prawą nogę i już miał wykonać odpowiedni ruch różdżką, kiedy zorientował się, że nie był w stanie się poruszyć. Dla dziewczyny ułamek sekundy, kiedy dostrzegła w jego oczach zagubienie, a nie wyniosłą nonszalancję, okazał się wystarczający, by rzucić się do ucieczki. Nie miała pojęcia, kto sprawił, że napastnik został zamrożony, ale posiadała niejasne wrażenie, że zawdzięczała tej osobie zdrowie, a może nawet życie.

Zaklęcie mrożące, choć należało do stosunkowo prostych, spełniło swoją rolę. Spojrzał na mapę; w ich stronę zmierzała właśnie opiekunka Gryffindoru. Lily przyspieszyła, lecz James miał świadomość, że nawet takie tempo nie uratuje jej przed gniewem profesor McGonagall.

Starając się biec jak najciszej, dogonił Lily i objął ramieniem za barki, a drugą ręką zatykając jej usta. Nie spodziewał się jednak, że Evans ugryzie go w palce i będzie chciała rzucić się do dalszej ucieczki, korzystając z chwilowego rozproszenia przeciwnika. Jako że nadal nie mogła się ruszyć, przytrzymywana w mocnym uścisku, który nawet odrobinę się nie rozluźnił. Rogacz po ruchu jej klatki piersiowej wyczuł, jak nabrała tchu w płuca, dlatego momentalnie wyszeptał jej do ucha:

– Lily, proszę, bądź cicho.

Evans momentalnie odwróciła się w jego stronę. Spojrzała na niego ogromnymi ze zdziwienia oczami i zamilkła z oszołomienia. Potter wiedział, że nie mieli wiele czasu, dlatego korzystając z jej milczenia, skrył ich oboje pod nieprzenikalnym materiałem niewidki.

McGonagall przeszła tuż obok, nie zwracając na nich najmniejszej uwagi. Gdy tylko nauczycielka się oddaliła, James pociągnął Lily za rękę w kierunku najbliższego z tajnych przejść, mającego zapewnić im stosunkowo szybki powrót do wieży Gryffindoru. Po krótkim marszu, wciąż schowani pod peleryną, podali hasło Grubej Damie, która otworzyła przejście, nadal trwając w stanie półsnu. Rogacz miał nadzieję, że portret nie będzie pamiętać tego zdarzenia.

Kilka sekund po tym, jak udało im się przekroczyć próg pokoju wspólnego, woźny ogłosił alarm blokujący wszystkie wejścia do domów. Był to jedyny sposób, by wyłapać uczniów znajdujących się poza dormitoriami. Rozwiązanie to należało do o wiele efektywniejszych niż bieganie po zamku w poszukiwaniu winnego. Wystarczyło sprawdzić, kogo nie ma tam, gdzie powinien się znajdować.

♠

– Skąd pani wie o stowarzyszeniu? – spytał najpierw dyrektor, bacznie przyglądając się jej znad okularów-połówek, w żaden sposób nie ustosunkowując się do jej prośby.

– Śmiem sądzić, że wiem o wiele więcej, niż chciałby pan, żebym wiedziała – powiedziała cicho Dorcas, patrząc uważnie na profesora. Nie przypuszczała, że będzie musiała zająć stanowisko w wojnie tak szybko. – Wiem, czym jest Zakon i dlaczego działa. Wiem również, kto stoi na jego czele, dlatego właśnie tu przyszłam. Ponadto wiem, jakie problemy są ze znalezieniem miejsca spotkań, dlatego też chciałabym zaofiarować dom moich rodziców. Wiem, że oni też by tego chcieli – dodała, po czym zamilkła, wbijając wzrok w splecione na podołku dłonie.

 – Wiem, że ich strata strasznie cię zabolała, Dorcas. Nie ty jedna straciłaś bliskich. Z czasem ból, jaki teraz odczuwasz, będzie słabnąć, aż w końcu nauczysz się z nim żyć – powiedział Albus z ciężkim westchnieniem, ściągając, a następnie przecierając szkła swoich okularów.

– Dlaczego pan mi to mówi? – spytała, nie do końca rozumiejąc, w jakim kierunku zmierzała ta rozmowa.

Postawiła sprawę jasno: chcę wstąpić do Zakonu. Mam już siedemnaście lat i chcę to zrobić. Dla rodziców, ale też dla dobra przyszłego świata.

– Bo nie chcę, abyś podejmowała pochopne decyzje. Rozgoryczenie i zapewne lęk bardzo wpływają na twój osąd – odparł, wiedząc, że młodych ciężko odciągnąć od ich postanowień. Musiał jednak spróbować.

– Panie dyrektorze, z całym szacunkiem, ale wiem więcej o tej wojnie niż większość uczniów. Chcę walczyć, by uczcić pamięć rodziców i dlatego, że tak mnie wychowali. Nie można czekać i sądzić, że wszystko zostanie zrobione za nas – dodała, wzdychając, jakby właśnie zdała sobie sprawę, że jej życie już nigdy nie będzie tak proste jak dotychczas. Spojrzała w górę, wprost na światło świec, jakby mając nadzieję, że powstrzyma to kolejną falę łez.

– Panno Meadowes, sądzę, że pomimo wszystko jest pani za młoda… – zaczął Dumbledore, próbując odwieść ją od podjętej decyzji.

– Musi pan mieć świadomość, że w ten czy inny sposób postawię na swoim. Będę walczyć, czy to w pana szeregach, czy na własną rękę. A to pewne, że na własną rękę zginę o wiele szybciej.

Albus zasmucił się; doskonale wiedział, że dziewczyna miała rację.

– Nawet jeśli, podkreślam, jeśli bym się zgodził, co chciałaby pani robić dla Zakonu? Nie ma pani żadnego doświadczenia, ba, nie skończyła pani nawet szkoły – stwierdził, pochylając się bardziej nad biurkiem i patrząc na Dorcas uważnie.

– Sądzę, że nie ma pan zielonego pojęcia, ilu z uczniów chciałoby walczyć, gdyby tylko otrzymali do tego okazję. A ja mogę pomóc ich zwerbować – stwierdziła pewnie, przekonana o słuszności swoich słów. Musiała wierzyć, że jest więcej osób jej podobnych, którzy z równym oddaniem chcieliby walczyć o lepsze jutro.

– Nie pozwolę… – zaczął dyrektor, ale Meadowes momentalnie mu przerwała, dobrze wiedząc, co miał na myśli.

– Aby umierali? W tych czasach nie wiadomo, gdzie czyha śmierć. Może chociaż warto zrobić z nią coś dobrego. Myślę, że powinien pan pozwolić młodszym walczyć. W końcu to przecież ich najbardziej dotyczy. Będą chcieli żyć normalnie, pozakładać rodziny, nie musząc przy tym każdego dnia drżeć w obawie o najbliższych. Wiem, że chce pan tylko najlepszych, wystarczająco dojrzałych, aby byli pewni, co robią. Ale uczniowie tutaj… – Rozłożyła ręce. – …są niejednokrotnie bardziej bystrzy i o wiele mądrzejsi, niż mógłby pan sądzić. Myślę, że i oni powinni dostać szanse na kierowanie własną przyszłością. Proszę, niech pan to przemyśli – dodała jeszcze, wstając.

Ruszyła w kierunku drzwi, gdy dyrektor kazał jej się zatrzymać. Miała nawet nadzieję, że zmienił zdanie, ale on jedynie podniósł się cicho z fotela i odeskortował ją bez słowa do samego portretu Grubej Damy.

Aktualizacja: 5 grudnia 2015.