18. You’ve got to hide your love away

♪

Śladem Meredith i Charlesa podążała Skyler, niezmiernie ekscytująca się wysoką temperaturą, choć trochę przypominającą klimat zapamiętany z dzieciństwa. Mimo że w obecnej chwili więcej lat spędziła w Wielkiej Brytanii niż w Australii, nadal nie potrafiła się przyzwyczaić do zimowych temperatur. Dlatego też każdy letni dzień przyjmowała jak wybawienie – dzięki nim czuła się, jakby ponownie znalazła się w domu.

Skyler zastanawiała się, jak już wiele razy wcześniej, jak ułożyłoby się jej życie, gdyby rodzice wciąż żyli. Wielką zagadkę stanowiło również pytanie, w której szkole magii przyszłoby jej studiować; pytała nawet dziadków, lecz nie potrafili odpowiedzieć jej na to pytanie. Najwyraźniej mama nigdy nie zdradziła swoich planów w tym polu.

Droga do Hogsmeade wydała się Chenal krótsza niż zazwyczaj; nim się obejrzała, a już znajdowała się na głównej ulicy miasteczka. Nie miała konkretnego planu na ten dzień, chciała jedynie odwiedzić Miodowe Królestwo, lecz Lily poprosiła ją, żeby weszła do apteki i nabyła brakujące składniki do eliksirów. Skierowała się najpierw do drugiego z miejsc, licząc, że ominie pierwszą falę najazdu na cukiernię i później uda jej się dokonać zakupów we względnym spokoju.

Po wizycie w aptece, Sky skierowała się do sklepu marzeń każdego łasucha. Jeszcze zanim przekroczyła próg, przez witrynę udało jej się stwierdzić, że przypuszczenia się nie sprawdziły. W środku bowiem ludzie tłoczyli się niczym pszczoły w ulu. Chenal wzięła głębszy oddech, przewiesiła torbę przez ramię i pchnęła drzwi sklepu. Zgromadzone w środku rarytasy całkowicie wyjaśniały zebrany tłum. Uczniowie rozmawiali podnieconymi głosami, przepychając się pomiędzy sobą. Jeden kąt pomieszczenia wydawał się Skyler oblegany bardziej niż pozostałe, dlatego też postanowiła sprawdzić, co wzbudzało tak duże zainteresowanie. Powoli kluczyła wśród uczniów, gdy nagle poczuła uderzenie w tył ciała, zachwiała się lekko, lecz ostatecznie udało jej się utrzymać równowagę. Zanim zdążyła się odwrócić, sprawca już zniknął. Po chwili nadeszła kolejna fala. To pierwszoroczni łokciami torowali sobie drogę ku wyjściu, wśród starszych i wyższych uczniów. Skyler stała teraz twarzą skierowaną w stronę drzwi, patrząc za oddalającymi się malcami. Wtem, otrzymała tak potężny cios w plecy, że poleciała do przodu, wpadając na kogoś i zwalając go z nóg. Ślizgon, którego znała z boiska quidditcha wychodzący właśnie ze sklepu, spojrzał na nią z niechęcią.

– Patrz, jak łazisz – warknął jeszcze na odchodnym.

– Przepraszam – powiedziała Chenal sarkastycznie, wstając z podłogi. Odruchowo wyciągnęła dłoń w kierunku Syriusza wciąż leżącego na podłodze. – Tobie również należą się przeprosiny.

– Daj spokój, sam wstanę – dodał Łapa, gramoląc się z podłogi. – Ciebie też zostawili na pastwę losu, siostro? – spytał Syriusz, otrzepując ubranie, przyglądając się przy tym Chenal badawczo. – To może masz ochotę na moje towarzystwo? – dodał z rozbrajającym uśmiechem.

Skyler spojrzała na niego niepewnie, jako że zazwyczaj nie rozmawiali zbyt wiele poza treningami quidditcha i zwykłą wymianą grzeczności. Syriusz trzymał się przeważnie Jamesa albo pozostałych Huncwotów, ewentualnie jednej z nowych zdobyczy.

– Wiesz… Nie chcę odbierać twoim fankom obiektu ich zainteresowań… – stwierdziła z lekkim uśmiechem, dostrzegając za szybą cukierni trzyosobową grupkę Puchonek.

– Zostań moją przykrywka, proszę – stwierdził z udawanym błaganiem, składając przy tym dłonie jak do modlitwy.

Skyler zaśmiała się tylko i pokręciła z politowaniem głową.

– No wiesz… Żeby taki duży chłopak potrzebował ratunku… – Udała westchnienie. – No dobrze, zgoda – dodała, nie mogąc dłużej powstrzymywać śmiechu. Zachowanie powagi przy kimś takim jak Syriusz szybko okazywało się zupełnie niemożliwe.

Chwilę później, ściskając w dłoniach torby wypełnione magicznymi smakołykami, z uśmiechami na ustach opuścili Miodowe Królestwo. Sky udało się nawet zakupić przysmak wzbudzający tak duże zainteresowanie. Okazał się niewielkich rozmiarów sportowymi miotełkami, skrywającymi płynny karmel pod cieniutką warstwą mlecznej czekolady.

Syriusz szybkim krokiem przemykał między uczniami przechadzającymi się główną ulicą miasteczka. Ciągnął za sobą Chenal, nie mającą zielonego pojęcia, gdzie Black ich kierował. Nagle odbił gwałtownie w lewo, przemykając miedzy kolejnymi budynkami. Skyler nigdy nie dotarła do tej części wioski; tym bardziej zastanawiał ją fakt, że Łapa poruszał się po wąskich ścieżkach niczym po zakątkach własnego podwórka. W miarę jak oddalali się od centrum, tłum studentów rzedł, aż w końcu stali się jedynymi osobami zmierzającymi w obranym kierunku.

– Gdzie idziemy, Syriuszu? – spytała w końcu, gdy po raz kolejny skręcili w ścieżkę pomiędzy posesjami.

– Coś ty taka niecierpliwa? – spytał, odwracając się do niej z szelmowskim uśmiechem.

– Black, nie wiem, co ty knujesz, ale jeśli planujesz wprowadzić mnie w ten labirynt, a potem zniknąć i pozostawić mnie na śmierć głodową, to na Merlina, nie ręczę za siebie – rzuciła, na co Łapa wybuchnął śmiechem.

– Tak, tak, siostro. Całkowicie mnie rozgryzłaś – powiedział, skręcając właśnie w ostatni zaułek. Gdy tylko dotarli do końca uliczki, znaleźli się na pasie zieleni, płynnymi falami opadającym, a następnie wznoszącym się w kierunku Wrzeszczącej Chaty.

– Wiesz, że jeszcze nigdy nie widziałam jej z tej perspektywy? – stwierdziła Skyler, przestępując krok w przód i z zaskoczeniem wpatrując się w rzekomo nawiedzony budynek. Zazwyczaj patrzono na niego od strony punktu obserwacyjnego, położonego na końcu głównej drogi.

– Wcale mnie to nie dziwi – odparł Black, opierając się o drewnianą barierkę odgradzającą część mieszkalną wioski od trawiastej kotliny.

– Ciekaw jestem, jak tak James radzi sobie z zielonookim potworkiem – stwierdził, stawiając nogę na najniższym z szczeblu, wyciągając z torebki jedną z miotełek, która swobodnie zawisła w powietrzu, po czym zaczęła zataczać kręgi dookoła jego prawego ucha.

– Co? – spytała Sky, jakby nie dosłyszała wcześniejszego zdania.

– No wiesz, James i zielonooki potworek w jednym pomieszczeniu… Kto wie, jak to się skończy…

– Przestań tak mówić o Lily – poprosiła, marszcząc przy tym nos. Usiadła na poręczy ogrodzenia, po czym przerzuciła nogi na jego drugą stronę, tak że znajdowała się twarzą skierowaną w stronę Wrzeszczącej Chaty. 

– Niby dlaczego? Przecież to szczera prawda – prychnął Syriusz, łapiąc smakołyk i wkładając go do ust.

Przez chwilę siedzieli w milczeniu, delektując się słodyczami i piękną pogodą; Skyler zastanawiała się nad tym, co powiedział. A co, jeśli rzeczywiście miał rację?

– Co ona ci zrobiła? – spytała, spoglądając na niego z nieskrywaną ciekawością.

– Mnie? Kompletnie nic. No może poza kilkoma szlabanami, ale to… – Rozmasował sobie kark, zabawnie mrużąc przy tym oczy. – …no nie ukrywajmy, na każdy z nich starannie zapracowałem – dokończył, śmiejąc się. – Za to Jamesowi… – urwał, pochmurniejąc. Chenal czekała, aż podejmie opowieść.

– Wiesz, jaki jest James… To najbardziej uparty człowiek, jakiego znam. A ona – urwał. – …ona zaraz po nim. Żadne z nich nie potrafi odpuścić. On jej, a ona jemu. Czasami już myślę, że mogłaby się z nim umówić i nawet definitywnie dać mu kosza. Chociaż tak naprawdę nie masz pojęcia, jakie niosłoby to za sobą skutki i ile z chłopakami musielibyśmy wycierpieć… To w końcu by mu przeszło. Chyba już wolę to niż te góry i doliny, przez które wciąż się pnie, gdy ta pannica wciąż daje mu nadzieję i odbiera.

Skyler zamilkła, wpatrując się w Syriusza. Wszyscy wiedzieli, że Potter i Black to najlepsi kumple, praktycznie nierozłączni; nigdy jednak nie spodziewałaby się, że łącząca ich więź była aż tak głęboka. A już na pewno nie spodziewałaby się takiego wyznania od Syriusza. Choć nie powiedział niczego wprost, braterska miłość aż od niego biła. Chenal odniosła wręcz wrażenie, że dla Jamesa Black zrobiłby wszystko. Z oddaniem życia włącznie.

Jego smutne dotąd oczy nagle rozjaśniły się diabelskimi ognikami.

– Wiem! – wykrzyknął nagle. – Jak następnym razem ukruszy mu kawałek serca, to zamknę was z Jamesem w jednym pokoju, a głowę daję, że jak tylko z niego wyjdziecie, pobiegniecie do tego potworka błagać, żeby się z nim wreszcie umówiła!

♠

Przed Lily i Jamesem pięły się wysokie przynajmniej na pięć stóp Chłostowitki – niezwykłe rośliny, które można przyrównać do wystających z ziemi witek swojego dalekiego krewniaka – Bijącej Wierzby. Lily założyła włosy za ucho, po czym zakasała rękawy koszuli. Teraz żałowała, że nie wiedziała wcześniej, na czym miał polegać ich szlaban – wtedy przynajmniej mogłaby się odpowiedniej ubrać.

– To co, bierzemy się do roboty? – spytała jedynie, wpatrując się uważnie w rośliny. Jedna z nich właśnie się przebudziła. Gałązki zadrgały niczym człowiek otrząsający się po dłuższym okresie otępienia; roślina musiała wyczuć zagrożenie, gdyż zaczęła miotać odnóżami, oplatając swojego najbliższego sąsiada. Próbowała go od siebie odepchnąć, lecz gdy to nie podziałało, zaczęła szarpać w górę, starając się wyrwać go z ziemi. Ofiara nie pozostała dłużna, odpłacając pięknym za nadobne. Lily patrzyła na walkę zafascynowana, James natomiast postanowił zażegnać konflikt; podciągnął rękawy i ruszył między szarżujące rośliny. Dotarło do niego, że to zły pomysł, w tym samym momencie, w którym zrobił pierwszy krok. Chłostowitki zmieniły obiekt zainteresowań; wręcz zjednoczyły siły w walce ze wspólnym wrogiem. Z pociętymi przedramionami Jamesowi udało się wycofać z zasięgu ciosów.

Lily zachichotała cicho, nie potrafiąc się powstrzymać.

– A ty niby zrobisz to lepiej? – prychnął Potter urażony.

Evans wzruszyła ramionami, po czym oddaliła się pomiędzy rośliny. Wiedziała, że gdy wsunie się dłoń w sam środek pęku witek, można złapać serce rośliny. Zadanie nie było jednak proste, biorąc pod uwagę, że aby unieruchomić roślinę, trzeba najpierw usunąć ją z ziemi.

Podobnie jak Rogacz, również Lily nie wyszła z walki zwycięsko. Spojrzała urażona na Jamesa, najwyraźniej nie mającego zamiaru zabrać się do dalszej pracy. Siedział na jednym z długich stołów, gdzie zazwyczaj podczas zajęć stawiano donice z roślinami, pogwizdując jakąś nieznaną Evans melodyjkę.

Lily odsunęła się na bezpieczną odległość od grządki, po czym wsparła ręce na biodrach i spojrzała na niego z dezaprobatą. Skoro on może nic nie robić, to z jakiej racji i mnie miałby przysługiwać ten przywilej? Już miała usiąść na jednym z zabłoconych zydli, kiedy zdała sobie sprawę, dlaczego Potter nie chciał pracować.

– Jak nie skończymy tego dzisiaj, zaczniemy wrzesień od szlabanu, prawda? – spytała, James jedynie kiwnął głową, wciąż spoglądając w sufit. – I tak do skutku, prawda? – Ponownie otrzymała taką samą odpowiedź. – A czy ty nie masz przypadkiem na początku roku eliminacji do drużyny quidditcha? – spytała z błyskiem w oku.

– Osz ty… – zaczął, zrywając się z miejsca, po czym momentalnie urwał. – Czekaj… Myślałem, że w ogóle nie interesujesz się quidditchem! – Spojrzał na nią badawczo.

– Niech tylko taka informacja nie sprawi, że napuszysz się jeszcze bardziej – mruknęła, wznosząc oczy ku niebu. Quidditch nigdy specjalnie nie wzbudzał w Evans fascynacji, zawsze o wiele bardziej ciekawiło ją poznawanie nowych zaklęć czy sporządzanie eliksirów. Na mecze uczęszczała głównie ze względu na Skyler. – To co, może wreszcie weźmiemy się do roboty? – ponowiła pytanie Lily.

Tym razem już o wiele ostrożniej zbliżyła się do Chłostowitki, celowo wybierając okaz oddalony od reszty. Niestety, ponownie skończyło się jedynie na kilku kolejnych rozcięciach. Mimo wszystko Evans nie poddała się, ponownie doskoczyła do krzaka, stawiając sobie za punkt honoru zakończenie tego szlabanu w dniu dzisiejszym.

James wcale nie radził sobie lepiej; wpadł pomiędzy trzy rośliny, które wspólnymi siłami niemal powaliły go na ziemię. Łapiąc równowagę, jednym susem wyskoczył spomiędzy plątaniny gałązek. Stanął na kamiennej ścieżce, wspierając dłonie na kolanach, raz po raz łapiąc oddech. Podniósł wzrok i spostrzegł, że po przeciwnej stronie cieplarni i Lily chwilowo się poddała. Rozmasował sobie kark, patrząc na nią z delikatnym półuśmiechem.

Evans wcale nie było do śmiechu. Rude kosmyki kleiły się do twarzy, krople potu spływały po plecach, koszula z podwiniętymi, gdzieniegdzie zakrwawionymi rękawami oblepiała ciało. Lily miała wrażenie, że szlaban wymyślił sam diabeł. No bo kto normalny zamykałby uczniów w cieplarni podczas takiego upału? Rozejrzała się wkoło – cieplarnia numer trzy nie posiadała okien, ponieważ zamieszkiwały ją w większości rośliny lubiące wilgoć i ciepło. Świetlik, choć otwarty, zdawał się nie wpuszczać do środka ani jednego podmuchu. W pewnej odległości dostrzegła kolejny, w przeciwieństwie do pierwszego zamknięty; znajdował się jednak zbyt wysoko, aby dało się go otworzyć bez pomocy różdżki lub wysokiej drabiny.

– Wiesz, że daleko tak nie zajedziemy? – Rozmyślania przerwał jej głos Jamesa, stojącego na kamiennej ścieżce i podwijającego rękawy, które po walce zsunęły mu się do nadgarstków. Lily spojrzała na niego niepewnie.

– Co sugerujesz? – spytała z wahaniem. Wcale nie podobał się jej ton jego głosu – zdecydowanie zbyt z siebie zadowolony.

– Współpracę; inaczej spędzimy tu jeszcze z miesiąc – stwierdził Potter.

Evans kiwnęła głową, ale zgodzie towarzyszył głęboki, wewnętrzny jęk rozpaczy. Czy prosiłam o zbyt wiele, marząc, by ten szlaban nie wymagał od nas kooperacji?!

Od tego momentu praca szła im odrobinę sprawniej; James rzucał się na Chłostowitki, obejmując je na tyle mocno, by nie mogły się oswobodzić, natomiast Lily wyszukiwała pomiędzy witkami serce –zgrubiały pęd w kształcie litery T. Bez większego problemu można za jego pomocą wyrwać roślinę z ziemi, tym samym ją usypiając. Szlaban dawał im mocno w kość; po usunięciu z ziemi zaledwie sześciu okazów byli tak wyczerpani, że nawet nie chcieli myśleć o powrocie do pracy. Dochodziła czternasta, a oni nie wykonali choćby połowy zadania. Evans otarła czoło wierzchem dłoni.

– Powietrza – powiedziała cicho, zastanawiając się, jaka temperatura panowała w szklarni. Niewiele myśląc, podeszła do stołu, gdzie uprzednio siedział James. Znalazła krzesło, które na nim postawiła, po czym wdrapała się na utworzoną piramidę. Dłońmi dociskając spódnicę do ud, stanęła na palcach, wyciągając twarz w kierunku świetlika. Lekki podmuch owiał jej twarz; zaczerpnęła kilka łyków powietrza, przymykając oczy.

– Lily… Chcesz to dziś skończyć?

– Już idę – odpowiedziała i zaczęła schodzić na dół. Dopiero gdy stała już na stole, odwróciła się w stronę Rogacza, momentalnie oblewając się purpurowym rumieńcem.

– James! – wykrzyknęła.

– Tak? – zapytał zaciekawiony, podnosząc na nią wzrok znad czyszczonych okularów.

– Dlaczego ty nie masz koszuli? – spytała zażenowana, wbijając wzrok w podłogę.

– Tak, jakbyś nigdy żadnego chłopaka bez koszuli nie widziała – prychnął, kręcąc lekko głową.

Evans, wciąż czerwona, zeskoczyła ze stołu, po czym z ociąganiem podeszła do kolejnej rośliny, dopiero co skrępowanej przez Rogacza. Szarpnęła, wyrywając ją z ziemi, podobnie jak poprzednie.

Minęło kilkadziesiąt kolejnych minut, gdy uporali się z pierwszą częścią zadania, a rumieniec wciąż nie schodził z twarzy Lily. James przyjrzał jej się uważnie, zupełnie nie rozumiejąc, dlaczego Evans się tak zachowywała.

– Lily… Wszystko w porządku? – zaczął cicho.

– Nie! Nic nie jest w porządku! – wybuchła. – Przecież dobrze o tym wiesz! I dlaczego musisz paradować bez tej cholernej koszuli? – wyrzuciła z siebie, rumieniąc się jeszcze bardziej, choć Potterowi wydawało się, że to niemożliwe. Złość i bezradność, doprawiona wieloma innymi uczuciami kłębiła się w Lily od dłuższego czasu.

Dalszą wymianę zdań przerwało im pojawienie się Hagrida, niosącego spory cebrzyk wody i dwa gliniane kubki. Spojrzał na postęp pracy, westchnął i dodał, że przyjdzie później, po czym wyszedł, ponownie zamykając za sobą drzwi.

– Naprawdę aż tak ci to przeszkadza? – spytał James, gdy zaspokoili pragnienie i zabrali się za przygotowywanie grządek do sadzenia.

– Tak – odpowiedziała cicho, nie podnosząc wzroku. Nie chciała się znowu czerwienić ani oglądać po raz kolejny tych wyrzeźbionych przez quidditch mięśni. Sama nie pojmowała, czemu aż tak ją peszył.

– Zupełnie tego nie rozumiem – odparł z lekkim uśmiechem.

Co jak co, cała ta sytuacja niezmiernie mu schlebiała. W całym swoim życiu nawet nie śmiałby przypuszczać, że znajdzie się kiedyś w takich okolicznościach. Usiadł na ziemi, niewiele się tym przejmując, gdyż spodnie i tak zostały już całe uwalane ziemią. Na dłuższą chwilę zapanowało milczenie.

 – Czy ja ci się przypadkiem nie podobam? – spytał Potter prosto z mostu, wpatrując się w nią intensywnie, lekko przechylając głowę. Uśmiechnął się przy tym rozbrajająco. Czyżby wystarczyło tylko ściągnąć koszulę, aby zawładnąć niedostępnym sercem panny Evans?

– Co? Merlinie, broń! – odpowiedziała szybko, niemalże się krztusząc. Twarz Lily ponownie przybrała odcień purpury. – Skąd ci to w ogóle przyszło do głowy? – uniosła się.

– Mam swoje powody…

– Tobie już chyba od tego gorąca mózg całkiem wyparował – odparła z politowaniem.

– Lily? Czy nie zechciałabyś może umówić się ze mną na randkę?

– Merlinie, daj mi siłę… Znowu zaczynasz? – odpowiedziała pytaniem na pytanie; w jej głosie dało się wyczuć narastające zdenerwowanie.

Rogaczowi przemknęło przez myśl: Brawo James. Jak zawsze musiałeś wszystko spieprzyć.

Aktualizacja: 5 grudnia 2015.