19. To want a love that can't be true

♪

Kiedy wreszcie wyniki egzaminów zostały ogłoszone, uczniowie Hogwartu poczuli, że wreszcie mogą odetchnąć pełną piersią. Gryfoni, jak co roku, postanowili wydać przyjęcie, ponieważ było co świętować. Klepsydry śledzące ilość punktów zgromadzonych przez każdy z domów świadczyły, że o ile nic się nie zmieni do jutrzejszego wieczoru, puchar domów najprawdopodobniej trafi w ich ręce, co mogli zawdzięczać przede wszystkim wygranej w turnieju quidditcha.

Skyler odstawiła na stolik dopiero co opróżnioną butelkę po piwie kremowym. Nie wiedziała, jak Huncwoci tego dokonali, ale wystarczyło im zaledwie niespełna pół godziny, kiedy zniknęła z pokoju wspólnego, celem wzięcia prysznica po bieganiu, aby w pokoju wspólnym pojawiły się dwa stoły uginające się pod ciężarem jedzenia i napojów.

Chwyciła jedną z czystych szklanek i zdecydowanym krokiem podeszła do Syriusza.

– Polej mi – powiedziała niepewnie, biorąc głęboki oddech.

Zazwyczaj nie należała do entuzjastów mocnych alkoholi, w szczególności tak silnych jak Ognista Whiskey. Miała jednak coś do zrobienia i bardzo przydałaby jej się odrobina dodatkowej odwagi. Black spojrzał na Chenal niepewnie, po czym wziął od niej szklankę i napełnił połową porcji, jaką zazwyczaj nalewał sobie.

Skyler wychyliła ją duszkiem, krzywiąc się.

– Jeszcze raz – powiedziała zachrypniętym głosem, osłaniając nadgarstkiem usta, drugą dłonią podsuwając Łapie szklankę. Chenal zdawało się, że całe gardło stanęło w płomieniach. Black ponownie obrzucił ją skonsternowanym spojrzeniem, ale spełnił prośbę – w końcu nie co dzień prawie zdobywa się Puchar Domów. – Dziękuję. Skąd ty w ogóle masz to świństwo? – spytała w końcu, ocierając wargi. Potrzebowała jeszcze chwili, by trunek zadziałał.

– Nie obrażaj mojego Ogdena, bo zacznę żałować, że cię poczęstowałem – stwierdził urażony Syriusz. Skyler wzruszyła jedynie ramionami. Syriusz uniósł brwi i zaczął się zastanawiać, czy napełnienie szklanki Chenal było dobrym posunięciem.

– Dziękuję – powtórzyła Chenal, wciskając Blackowi szklankę w dłoń, po czym odwróciła się i wmieszała w tłum.

Skyler przepychała się pomiędzy świętującymi Gryfonami w poszukiwaniu pewnego Huncwota. Chenal brakowało pomysłów, jak miałaby zacząć się przyjaźnić z tak skrzętnie unikającym jej Remusem. Nie miała innego wyboru, jak zapędzić Lupina w kozi róg i wprowadzić w życie plan B.

Nadal nie była pewna co do swoich odczuć w sprawie bycia pocałowaną przez Remusa. I choć przemyślała sprawę, jak jej się zdawało, pod każdym możliwym kątem, wciąż nie mogła jednoznacznie rozsądzić, czy sytuacja zaliczała się do grupy tych oczekiwanych, czy też do tych, których należałoby unikać. A że Skyler należała do osób wolących żałować, że coś zrobiły, niż że jakaś okazja przeszła im koło nosa, postanowiła się przekonać na własnej skórze, jaki był jej stosunek do wyżej wymienionych pocałunków.

– Chyba musimy porozmawiać, Remusie – powiedziała, stając za nim, zwracając tym samym jego uwagę.

Lupin odwrócił się, spoglądając na Chenal zaskoczony. A już tak dobrze mi szło unikanie jej!, przebiegło Lunatykowi przez myśl.

Już miał spytać Skyler, o czym chciała z nim porozmawiać, nie zdążył jednak nawet otworzyć ust, ponieważ dziewczyna już odwróciła się i odeszła w kierunku tylko sobie znanej kryjówki, zatrzymując się po kilku krokach i patrząc znacząco na Remusa.

Cichy głos w głowie Lunatyka mówił mu, żeby został w miejscu, żeby zajął się czymkolwiek poza tym jednym, idiotycznym pomysłem podążenia za Chenal. Ciało i serce miało mimo wszystko więcej do powiedzenia w tej kwestii, dlatego też Lupin, niewiele myśląc, ruszył za Skyler.

– Chyba jesteś mi winien jakieś wyjaśnienie – stwierdziła cicho, spoglądając mu w oczy, gdy tylko dołączył do niej, ukrytej w cieniu pod schodami prowadzącymi do damskich dormitoriów.

Remus przyglądał się, jak stała z dłońmi za plecami, zapewne opartymi o kamienną ścianę, i uważnie świdrowała go wzrokiem. Przestąpił z nogi na nogę, zastanawiając się, jak wybrnąć z zaistniałej sytuacji, ponieważ nie potrafił znaleźć żadnego sensownego rozwiązania. Musiał przyznać rację tamtemu cichemu głosikowi – może lepiej byłoby, gdyby nie ruszył się z miejsca.

– Jakie wyjaśnienie? – spytał z ociąganiem, grając na czas. Po krótkim namyśle zdecydował się przesunąć się o pół kroku w przód, sprawiając, że oboje byli całkowicie schowani przed jakimikolwiek wścibskimi spojrzeniami. Choć Remus szczerze wątpił, aby dzisiejszego wieczora ktokolwiek zainteresował się ich chwilowym zniknięciem.

– Nieładnie zrzucać na dziewczynę taką rewelację, a następnie uciec i jej unikać – stwierdziła Skyler szeptem. – Więc… Wytłumaczysz mi łaskawie, czemu miałbyś mnie całować? – spytała zadziornie, mrużąc oczy i delikatnie potrząsając głową.

Remus niemalże się zakrztusił. W całym swoim życiu nie spodziewał się, że Chenal będzie aż tak bezpośrednia. Pytanie zbiło go z pantałyku i kompletnie zrujnowało przygotowaną uprzednio usprawiedliwienie ucieczki z biblioteki w przeddzień urodzin Skyler. Poluzował krawat i rozpiął ostatni guzik koszuli.

Co ci mam, na Merlina, odpowiedzieć?

– A jak myślisz? – odparł w końcu pytaniem na pytanie, podejmując grę.

Chenal uśmiechnęła się, a następnie uniosła wzrok i spojrzała Remusowi głęboko w oczy.

– Myślę, że jeśli zaraz mi nie powiesz, na pewno znajdę jakiś sposób, by to z ciebie wyciągnąć – dodała, odpychając się dłońmi od zimnej powierzchni ściany i zbliżając się do niego o krok, tak, że teraz dzieliło ich jedynie kilka cali.

– Skyler, ja… – urwał, szukając odpowiedniego słowa. Zamknął oczy i przygryzł wargę. Skupienie przychodziło mu niesamowicie ciężko, gdy znajdowała się tak blisko. Otumaniła go całego, a zapach wanilii, miodu i mleka, jaki wokół siebie rozsiewała, miał na długo pozostać w pamięci Lupina.

– Tak…? – odparła cicho, pragnąc tym samym zachęcić go do mówienia.

– Ja nie mogę – stwierdził Lunatyk z wyraźnym trudem, zmuszając się do wykonania kroku w tył.

Tak strasznie chciałby móc stać się kimś innym. Bez piętna potwora odciśniętego na każdej komórce ciała. Merlin jeden wiedział, z jak wielkim pragnieniem musiał teraz walczyć. Po prostu to zrób, przemknęło mu przez myśl. Nie myśl i zrób to. Remus energicznie pokręcił głową, starając się wyrzucić z głowy niechciane podszepty. Nie mógł skrzywdzić Skyler, a wiedział, że prędzej czy później do tego dojdzie.

– Niby co ci stoi na przeszkodzie? – Oddaliła się, ponownie opierając się o ścianę, po czym zaczęła wyłamywać sobie palce.

– Ja – odparł zdawkowo. Skyler zauważyła, że chłopak wyraźnie posmutniał. – Ja… – urwał, przymykając oczy. Musiał to ukrócić tu i teraz. Niezależnie od tego, jak wiele bólu miałoby to później przynieść. – Ja nie jestem normalnym chłopakiem, Sky.

– A czy ktokolwiek z nas jest normalny? – spytała, prychając. – Spójrz tylko na nas: banda małolatów wymachująca różdżkami. – Zwiesiła głos. Zerknęła w dół, a później ponownie spojrzała mu w oczy. – Nikt z nas nie jest normalny – powtórzyła.

– Ale jestem… – zaczął. Chciał dodać: potworem, lecz w ostatniej chwili zmienił zdanie. – Ja nie zasługuję na szczęście – wyrzucił w końcu, markotniejąc jeszcze bardziej.

– Nie znam nikogo, kto nie zasługiwałby na szczęście, Remusie. Coś mi się wydaje, że odrobinę przesadzasz… – stwierdziła, przyglądając mu się uważnie. Zmrużyła oczy i ponownie przysunęła się do niego o krok.

Tym razem się nie wycofał. Choć rozum nakazywał Lunatykowi uciekać, ciążyło mu nieodparte wrażenie, jakby Skyer rzuciła na niego nieznany czar, uniemożliwiając ruszenie się z miejsca.

Chenal powoli przeniosła ciężar ciała na palce, coraz bardziej zbliżając się do Lupina.

– Zasługujesz na szczęście, Remusie. Musisz tylko w to uwierzyć – wyszeptała mu wprost do ucha, sprawiając tym samym, że przyjemne mrowienie rozeszło się po każdym calu jego skóry. Uśmiechnęła się delikatnie, a następnie złożyła na jego policzku czuły pocałunek.

To ten moment, kiedy należy dać za wygraną. Skyler zastanawiała się, czy kiedyś dokończą tę rozmowę.

Dla Lupina tak dosadne przypomnienie tamtej burzowej nocy, której z pozoru niewinne zakończenie zdążyło już urosnąć w głowie do rangi wiekopomnego wydarzenia, okazało się ponad jego siły. Na Merlina, przecież był tylko człowiekiem! Skrzętnie wznoszony mur, mający go chronić przed zgubnymi uczuciami, zdawał się runąć w mgnieniu oka.

Niewiele myśląc, ujął twarz Skyler w dłonie, by złożyć na jej rozchylonych wargach krótki pocałunek. Zetknięcie ich ust przypominało przyłożenie zapalonej zapałki do otwartego zbiornika z benzyną, momentalnie stającego w płomieniach.

Każda sekunda sprawiała, że Remus pragnął więcej. Ręką objął Chenal w pasie, a niemalże równocześnie poczuł jej dłonie na karku i lędźwiach. Pozwolił sobie przyciągnąć Skyler bliżej i po raz kolejny musnąć wargi, tym razem jednak już o wiele dłużej.

Świat nie zawirował. Wręcz przeciwnie, po raz pierwszy, od kiedy tylko pamiętał, wszystko zdawało się znajdować dokładnie na swoim miejscu.

♠

Kilkanaście minut po tym, jak Remus i Lily wrócili z przedziału prefektów, ekspres Hogwart-Londyn zaczął wytracać prędkość. Lupin zdjął z półki wysłużony kufer, odziedziczony po ojcu, i z przyzwyczajenia zaczął ściągać również kufry koleżanek. Podając Skyler jej własność, ta rzuciła mu przeciągłe, powłóczyste spojrzenie, lecz Remus udawał, że go nie dostrzegał. Klamka zapadła. Musiał się uporać z tym fatalnym zauroczeniem. Postarać się zapomnieć i przejść nad całą historią do porządku dziennego. Udawać, jak gdyby nigdy nic się nie wydarzyło.

Chenal nie miała tylko pojęcia, jak wiele kosztowało go podjęcie takiej, a nie innej decyzji.

Gdy pociąg zajechał na stację, peron wypełniały oczekujące rodziny. Lupin pożegnał się zdawkowo z Chenal, bacznie unikając kontaktu cielesnego, po czym wyminął ją zręcznie i dołączył do Lily, wychodzącej właśnie z przedziały przy akompaniamencie głośnego pisku hamujących kół.

Paxton szła jako pierwsza; zatrzymała się na chwilę na najwyższym stopniu, wypatrując rodziców, jednak nigdzie nie potrafiła ich dostrzec. Gubili się gdzieś w tym roześmianym tłumie, który zdawał się na moment zapomnieć o wszystkich okropieństwach czarodziejskiego świata. W chwili, gdy Meredith ściągała kufer z pociągu na peron, przebiegło jej przez myśl, że teraz, w tym miejscu znajdują się przedstawiciele obu stron. Przecież nie można zakładać, że żaden ze śmierciożerców nie posiada potomka. Z lekkim przestrachem rozejrzała się wkoło, choć w głębi czuła, że tutaj nic jej nie groziło; wkoło znajdowało się zbyt wielu ludzi, a chyba żaden z popleczników Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać nie chciałby narażać swoich pociech na niebezpieczeństwo. Gdy zanurzyła się w tłumie obcych twarzy, ponad wszystko uderzyła ją świadomość, że w tym świecie nie mogła czuć się tak bezpieczna jak w Hogwarcie. Z niewiadomych przyczyn ogarnęło ją dziwne przygnębienie na myśl, że to już ostatnie tak długie wakacje. Kiedy kolejny rok szkolny się skończy, po raz ostatni wsiądzie do ekspresu Hogwart-Londyn, a przekroczenie progu pociągu na angielskiej stacji będzie równoznaczne z początkiem dorosłego życia. Ostateczny moment, by dorosnąć i stanąć na własne nogi. Sama perspektywa ilości decyzji, przed podjęciem jakich zostanie w najbliższym czasie postawiona, przerażała ją tak bardzo, że po plecach przebiegł jej dreszcz.

Ponownie rozejrzała się w poszukiwaniu rodziców lub Antona. Już chciała wykorzystać kufer jako podest, dzięki któremu wychynęłaby głową ponad tłum, gdy gdzieś za sobą usłyszała tak dobrze znany głos, wymawiający jej imię. Rzuciła się w ramiona ojczyma, w duchu dziękując, że ją odnalazł.

– Cześć kruszynko. Miło mieć cię znowu przy sobie – powiedział pan Paxton, całując Meredith w czoło. Objął ją ramieniem, ciesząc się tym długo wyczekiwanym spotkaniem, tym bardziej, że posiadał dla dzieci ważną wiadomość. Nadal rozglądał się ponad rzednącym tłumem w poszukiwaniu syna. – Jest i nasz młody mężczyzna! – dodał, wolną ręka machając do syna.

– Pozwolicie, że zamiast do domu, polecimy prosto do świętego Munga? Wasz młodszy brat niecierpliwie czeka, żeby was poznać.

♠

Osiedle domków jednorodzinnych w Cokeworth sprawiało wrażenie zaczarowanego. Zdecydowana większość mieszkańców spała spokojnie, nie zdając sobie sprawy, że tuż obok działy się koszmarne rzeczy. Nie musieli się martwić trwającą wojną, nie mieli nawet pojęcia, że w ogóle istniało coś takiego jak prawdziwa magia. Dla nich czary występowały jedynie w filmach i opowieściach dla dzieci.

Nie dotyczyło to jednak panny Evans, korzystającej z ledwo rozpoczętych wakacji i nawet cieszącej się na dwumiesięczny pobyt w rodzinnym domu. Kłamstwem byłoby rzec, że z każdy kolejnym rokiem coraz mniej tęskniła za rodziną. Kłamstwem byłoby również stwierdzenie, że Lily nie tęskni za siostrą Petunią.

Lily zerknęła budzik i chociaż wskazywał pierwszą dwadzieścia, wcale nie chciało jej się spać. Mimo że zachowanie Petunii nie mijało się z oczekiwaniami, trzaśnięcie drzwiami w chwilę po tym, gdy Lily wróciła do domu, i tak ją zabolało. Evans zastanawiała się, jak to możliwe, że na przestrzeni tych kilku lat ich relacje tak bardzo się zmieniły. Kiedyś były niemalże nierozłączne, a dziś… Lily odnosiła wrażenie, że ledwo się znali.

Westchnęła, wstając z łóżka. Podeszła do okna, po czym otworzyła je na oścież. Odwróciła się twarzą do pokoju, delektując się chłodnym powiewem powietrza na odsłoniętym karku. Pomieszczenie wyglądało dokładnie tak samo, jak je pozostawiła po przerwie wiosennej.

Karmelowa tapeta w kremowe szlaczki pokrywała wszystkie ściany. Brzozowe łóżko ustawiono tuż pod oknem, a naprzeciw wejścia znajdowało się biurko, a obok niego szafa. W kącie pokoju, schowany za drzwiami, umieszczono wygodny, jasny fotel, a przy nim niski regał pełen płyt winylowych. Na biurku stała pusta klatka z otwartymi drzwiczkami.

Lily zostawiła okno uchylone na wypadek, gdyby Atena postanowiła wrócić, ale Evans nie sądziła, aby miało to szybko nastąpić. Sowa nigdy nie przepadała za długimi podróżami, więc po nich zazwyczaj przepadała na kilka dni. Ciekawe, gdzie ona się wtedy ukrywa?, pomyślała Lily, zamykając za sobą drzwi pokoju.

Weszła do kuchni, a zimne kafelki dawały ulgę rozgrzanym stopom. Wyciągnęła z lodówki mleko, po czym zaczęła je gotować w małym rondlu.

– Nie możesz spać? – wyrwało ją z zamyślenia. Odwróciła się niepewnie i w drzwiach ujrzała Rose Evans. Już na pierwszy rzut oka widać było, że Lily całkowicie wdała się w swoją rodzicielkę.

– Też chcesz czekolady? – spytała Lily, unikając odpowiedzi.

Matka pokiwała głową, na co córka dolała do garnka jeszcze jedną szklankę mleka.

– Pamiętam, jak ojciec przygotowywał wam gorące kakao każdego wieczoru – stwierdziła Rose, zakładając rude włosy za ucho. Przeszła przez kuchnię i usiadła na jednym z krzeseł. – Bez tego nie było nawet mowy o tym, żebyście poszły spać. A potem…

– A potem wchodziłyśmy sobie do łóżek i czytałyśmy książki. – przerwała jej Lily, wzdychając ciężko. – Tak, mamo. Doskonale to pamiętam – dodała, stawiając przed Rose kakao z sześcioma cukierkami ślazowymi. – Tak samo jak to, że prawie od siedmiu lat robi wszystko, by mieć ze mną jak najmniej do czynienia.

– Jeśli chcesz, mogę z nią porozmawiać. Też nie sądziłam, że jej dzisiejsze zachowanie było w porządku, ale nie zamierzałam się mieszać w wasze sprawy… – zaproponowała, patrząc na córkę, siadającą naprzeciw.

– Nie kłopocz się. Dawno przestałam wierzyć, że ta sytuacja kiedyś się odwróci. Petunia… Ona mnie nie akceptuje – odparła cicho, upijając łyk z kubka.

– Lily, przecież wiesz, że Petunia tak naprawdę cię kocha. Nawet jeśli nie potrafi tego okazać.

– Naprawdę? Jakoś ciężko mi w to uwierzyć… – odpowiedziała, garbiąc się, kładąc łokcie na blat i opierając twarz na dłoniach. – To coś, co było między nami… Umarło z chwilą, gdy pierwszy raz wyjechałam do Hogwartu – dorzuciła smutnym głosem.

Rose chciała coś jeszcze dodać, jakoś pocieszyć młodszą córkę, tak rzadko bywającą w domu. Te dwa miesiące powinny być dla niej ostoją, czasem spędzanym z rodziną, pełnym radości, by miała co wspominać przez pozostałą część roku. A zamiast tego otrzymywała kuksańce od losu w postaci boczącej się siostry.

Może i częściowo wina leżała po stronie państwa Evans, rozpuszczających starszą córkę, aby jakoś załagodzić tęsknotę za młodszą, a gdy Lily pojawiała się w domu, Petunię mimowolnie spychano na dalszy plan. Rose zrozumiałaby, gdyby niechęć córki przeszła z wiekiem, tak jak starszemu rodzeństwu stopniowo przechodzi zazdrość o młodsze rodzeństwo, gdy wreszcie uświadamiają sobie, że rodzice nadal kochają ich tak samo mocno. Żal Petunii jednak wcale nie mijał i to właśnie najbardziej martwiło państwo Evans. Nie chcieli, by na starość, gdy ich już zabraknie, córki pozostały pozostawione same sobie, oddzielone niewidzialną barykadą.

Rose już miała pocieszyć Lily, że wszystko na pewno się wyprostuje, ale zanim zdążyła to zrobić, córka już wstała i z kubkiem kakao wyszła z kuchni, stając na moment w progu i rzucając przez ramię smutne:

– Dobranoc, mamo.

Aktualizacja: 5 grudnia 2015.