17. When the rain comes down

♪

Nieuchronnie zbliżał się koniec roku szkolnego, a wraz z nim egzaminy. Wszystkich opanowało dziwne przygnębienie, a co dziwniejsze niezbadana, nagląca, wewnętrzna potrzeba wybrania się do biblioteki i sporządzenia notatek na nadchodzące testy. Nie ominęło to nawet Huncwotów, choć głównie za sprawą Remusa przymuszającego przyjaciół do nauki.

Sprawę pogarszała jedynie nieustająco ładna pogoda, zdająca się robić wszystkim na złość, usilnie odciągając myśli od nauki. Słońce świeciło jakby intensywniej, a kwiaty wydawały się wyjątkowo kolorowe. Można nawet odnieść wrażenie, że ptaki, zazwyczaj kryjące się w koronach drzew Zakazanego Lasu, bardziej się ożywiły, często przysiadując na kamiennych parapetach zamkowych sal, umilając końcowe lekcje swoimi barwnymi trelami.

Ostatni tydzień przed egzaminami to próba sił dla każdego ucznia w Hogwarcie. Sprawdzian z tego, kto potrafi wytrzymać dłużej bez snu. Te siedem dni stanowiły niekończące się pasmo fiszek, notatek, opasłych tomisk i rozpaczliwych pytań.

Pokój wspólny opanowali uczący się Gryfoni i towarzyszący im nerwowy nastrój; nikt nie odważył się zaśmiać albo rozmawiać na tematy niezwiązane z egzaminami. Wielu uczniów wybierało jednak zacisze dormitorium, by tam uzupełniać braki w wiedzy. Takie wyjście obrali również Huncwoci – s­­iedzieli w kompletnej ciszy przerywanej czasami jedynie głębszymi oddechami lub westchnieniami, otoczeni jedzeniem podebranym z kuchni.

W sprawie Skyler Lupin przyjął taktykę unikania, licząc, że zbliżająca się wakacyjna rozłąka pozwoli im zapomnieć o chwili słabości. Ukoi wydumane uczucia, spłaszczy wyobrażenie zauroczenia. Musiało się tak skończyć – Remus wręcz nie widział innej opcji.

W sobotę późnym wieczorem Dorcas siedziała przy jednym ze stolików schowana za wysokim stosem książek, których strony przewracała szybciej z każdą chwilą. Nagle usiadła przy niej brązowa sowa, strasząc Meadowes tak bardzo, że zepchnęła ze stolika gruby wolumin, podskakując przy tym na krześle. Ptak wystawił nóżkę, wyraźnie urażony nieodpowiednim powitaniem. Dorcas prychnęła i odwiązała przesyłkę, spodziewając się kolejnych życzeń urodzinowych.

W końcu jestem pełnoletnia, pomyślała, wdychając. Ostateczny dzwonek, by zrobić coś wartościowego.

Serce Meadowes zabiło szybciej, gdy rozpoznała pismo i charakterystyczny, zielony atrament. Niewiele myśląc, porzuciła książki, w marszu zapoznając się z niezwykle krótką treścią listu. Znajdowało się w nim bowiem tylko jedno słowo – nowe hasło dla kamiennego gargulca.

Dumbledore już czekał w swoim gabinecie, kręcąc młynki kciukami. Gdy Dorcas przekroczyła próg, spojrzał na nią nieodgadnionym wzrokiem znad okularów-połówek.

– Dobry wieczór, panie profesorze – powiedziała, zajmując wskazane miejsce, niecierpliwie czekając na powód tego wezwania. 

– Miałaś rację, Dorcas – stwierdził cicho, uważnie się jej przyglądając. Spojrzała na niego pytająco, jakby mózg nie chciał przyjąć do wiadomości, że pragnienie wreszcie mogło się spełnić. – Wszystkiego najlepszego, panno Meadowes. Niniejszym, jeśli tylko nie zmieniła pani zdania, zostaje pani oficjalnym członkiem Zakonu Feniksa.

W oczach Dorcas zaszkliły się łzy. Czuła, że dopiero teraz właściwie uczciła pamięć rodziców. Oddali życie dla sprawy, wychowując córkę tak, że i dla niej stało się to jedynym akceptowalnym wyjściem z sytuacji zaistniałej w świecie czarodziejów. Dorcas nieśmiało kiwnęła głową.

– Dziękuję – wyszeptała, pewna, że właśnie otrzymała najlepszy prezent urodzinowy, jaki mogła sobie wymarzyć.

– Prawdą jest również, że znasz moich uczniów lepiej niż ktokolwiek z nas, członków Zakonu, dlatego też chciałbym, żebyś zaczęła rekrutację tych, którzy rzeczywiście chcą walczyć za sprawę. O lepsze, bezpieczniejsze jutro.

♠

Nadszedł moment zakończenia ostatniego z egzaminów. Z Wielkiej Sali wylał się korowód szóstoklasistów o różnokolorowych krawatach. Zamiast skierować się do swoich pokoi wspólnych i tak, jak przez ostatnie dwa tygodnie ponownie zasiąść nad książkami, większość z nich ruszyła się ku drzwiom wyjściowym, aby udać się na zalane słońcem błonia. Pogoda jeszcze dopisywała, ale panujący zaduch i zbliżające się chmury dawały wyraźny sygnał, że w każdej chwili mogło się to zmienić.

Huncwoci ściągnęli szkolne szaty i z ulgą poluzowali krawaty. James odgarnął kosmyki przyklejone do czoła, z niechęcią myśląc, że gdy tylko wróci do domu, mama zapewne uprze się, że czas najwyższy, by skrócić włosy.

Wkoło niosły się śmiechy i podniecone głosy. Wszyscy z niecierpliwością wyczekiwali rozpoczęcia wakacji; z drugiej strony powrotom do domów towarzyszyła pewna doza smutku. Okres wolności wiązał się bowiem każdorazowo z pożegnaniem przyjaciół.

– Oboje na pewno zbierzecie same Powyżej Oczekiwań. Jeśli na waszych kartkach znajdzie się jakiekolwiek słowo na temat pytania, to czego byście nie napisali, będzie powyżej oczekiwań co do waszej wiedzy – stwierdził Remus, przeglądając swoje notatki, starając się sprawdzić udzielone odpowiedzi.

– Och, Luniaczku… Przecież doskonale wiesz, że jesteśmy zdolni niesłychanie, a że zbytnio się nie przemęczamy w ciągu semestru, świadczy tylko i wyłącznie o naszym geniuszu – odparł Syriusz, wywołując tym samym śmiech pozostałych. – No już, już. Wystarczy! – dodał, wyrywając kartki przyjacielowi, po czym ponownie wcisnął ręce w kieszenie. Huncwoci minęli właśnie chatkę gajowego, zmierzając w kierunku najdalszego z nielicznych drzew rosnących na błoniach, gdy omiótł ich podmuch chłodnego wiatru, co przyjęli z niemałą ulgą.

Peter mruknął coś, co miało służyć za pożegnanie, po czym oddalił się w kierunku swojej dziewczyny, miętosząc krawat w spoconych dłoniach. James wyciągnął znicza z kieszeni, a gdy ten rozwinął skrzydełka, Rogacz otworzył dłoń i pozwolił mu odlecieć. Potter poczekał, aż trochę się oddali, po czym ponownie go uwięził. Patrzyli za Glizdogonem, przechadzającym się nieopodal ze swoją dziewczyną, trzymając ją tak, jak gdyby już nigdy nie chciał jej puścić. Wzrok Jamesa przykuły rude kosmyki Lily idącej z przyjaciółkami brzegiem jeziora. Buty trzymały w dłoniach, brodząc w chłodnej wodzie. Rogacz wpatrywał się w Evans, wciąż mechanicznie bawiąc się zniczem.

Chmury zbliżały się w zastraszającym tempie. Za nimi krok w krok podążał cień, pokrywając wszystko, co spotkał na swojej drodze, począwszy od czubków drzew Zakazanego Lasu, poprzez wieżyczki zamku, aż po każdą kroplę wypełniającą zbiornik jeziora. Tafla wody marszczyła się coraz bardziej, w miarę jak wzmagał się wiatr. Nieliczne grupki marudzących uczniów powoli zmierzały w kierunku schodów prowadzących do sali wejściowej, pozostała większość nie ruszała się jednak z miejsca. Maruderzy nie byli zachwyceni takim obrotem sprawy. Przez ostatnie dwa tygodnie, gdy wszyscy prawie nie ruszali się od książek, pogoda zdawała się aż irytująco ładna, a teraz, kiedy wreszcie mogli bezkarnie wyrwać się z tych kamiennych murów, jak na złość postanowiła się zepsuć.

James wciąż zerkał na Lily; starał się nacieszyć tymi ostatnimi chwilami przed rozłąką. To jedne z najtrudniejszych chwil w całym roku – przytłaczająca świadomość, że przez długi czas nie będzie mógł się jej przyglądać. Pocieszał go tylko fakt, że jutro spędzi z nią o wiele więcej czasu, niż mógłby się spodziewać. Syriusz rozmawiał z Remusem, jednak James wyłącznie rejestrował dźwięki, w żaden sposób nie odnotowane lub przetwarzane na komunikaty dla mózgu. Wziął głęboki oddech i nawet nie żegnając się z przyjaciółmi, nagle obrócił się i ruszył w kierunku jeziora.

Nie uszedł nawet kilku metrów, gdy zatrzymał się w pół kroku, ponieważ na czubek nosa spadła mu jedna z pierwszych kropli deszczu. Najpierw z rzadka pojedyncze, wraz z upływającym czasem spadały coraz częściej i gęściej. Teraz już większość uczniów wracała do zamku, szukając schronienia przed zbliżającą się burzą. Skyler powiedziała coś do koleżanek, po czym wyszła z wody, różdżką osuszyła stopy i założyła buty, a następnie szybkim krokiem ruszyła wraz z Meredith do zamku, lecz Lily ociągała się, powoli wychodząc z wody. Krople spadające z nieba stawały się coraz większe i cięższe. Błonia już prawie kompletnie wyludniały, jedynie przy wejściu do budynku utworzył się mały zator, a pojedyncze osoby pośpiesznym krokiem bądź biegiem kierowały się ku wrotom.

Remus i Syriusz byli już daleko z przodu, gdy pierwszy z nich odwrócił się, nie przerywając truchtu, i machnął ręką na przyjaciela, aby ten się pośpieszył. James zatrzymał się na moment, naciągnął na głowę szatę wierzchnią, na którą rzucił zaklęcie, by odbijała krople wody. Tłum, jeszcze przez krótką chwilą kłębiący się przy wejściu, zdążył już schować się we wnętrzu szkoły. Dla tych bardzo nielicznych spóźnialskich, nadal znajdujących się na błoniach, pozostawiono wrota uchylone akurat na tyle, by dało się przecisnąć przez powstałą szparę.

Wkoło panowało ogłuszające bębnienie powodowane przez spadające krople deszczu, które stały się tak duże, że zdawały się wywoływać obrażenia na ciele nieszczęśliwców, wciąż nie schowanych pod dachem. Gdy Potter w marszu przetarł okulary zaklęciem, aby odzyskać ostrość widzenia, dostrzegł Lily, szybkim krokiem zmierzającą w stronę zamku i wyraźnie ściskającą się za prawy bok.

Dobiegł do Evans i niewiele myśląc, rozciągnął nad jej głową swoją szatę. Deszcz sprawił, że momentalnie nie pozostała na nim ani jedna sucha nitka. Mokre kosmyki przylepiły się do czoła, a po twarzy spływały strużki wody. Nie baczył na to, rozpościerając osłonę nad Lily.

— Nie lubisz biegać, co? — spytał z nieskrywanym rozbawieniem.

— Nienawidzę — odparła tylko, powoli uspokajając oddech. Nadal wbijała paznokcie w bok, licząc, że dzięki temu kolka szybciej minie. — Wystarczy, że przebiegnę sto metrów i już mam dość. Dziękuję – dodała niepewnie, lecz z wyraźną ulgą.

– Cała przyjemność po mojej stronie – odparł, uśmiechając się szeroko.

– Nie wygłupiaj się, zmieścimy się tu przecież razem – stwierdziła Lily wolną ręką odgarniając z policzków przemoczone kosmyki, po czym przechwyciła jeden z rogów materiału. James nawet nie starał się ukryć szczęścia malującego się na jego twarzy. Jego mina była tak rozbrajająca, że i Lily ostatecznie udzielił się jego humor.

– Wiesz co… – zaczął w końcu Potter. Teraz albo nigdy, James. Tylko spokojnie. Nie spieprz tego, stary. – Będę za tobą tęsknił w trakcie wakacji, Lily – dodał cicho, spoglądając na nią uważnie.

Choć Evans nic nie odpowiedziała, lekki rumieniec w towarzystwie nieśmiałego uśmiechu, który wystąpił na jej policzki, całkowicie mu wystarczał.

♠

Sobotnia pogoda zdawała się wynagradzać cały czas spędzony wśród książek. Błonia zapraszały kojącą nerwy zielenią i nagrzaną słońcem trawą, aż proszącą, by na niej usiąść. Słońce świeciło mocniej, niż przystawało na północną część Wysp Brytyjskich. Piękną pogodę potwierdzał również zaczarowany sufit jadalni swoim czystym błękitem.

Ale nie wszystkim przysługiwał odpoczynek. Dla panny Evans, wychodzącej właśnie bardzo niechętnie z Wielkiej Sali, dzień równał się odrabianiu szlabanu. Oddałaby wiele, by móc się zamienić miejscami z kimkolwiek. Skrycie liczyła jedynie na to, że przydzielone zadanie nie okaże się wymagające jakiejkolwiek kooperacji z Jamesem, jak również na to, że nie zostanie zamknięta w jakimś ciemnym i wilgotnym, śmierdzącym grzybem lochu.

Evans oparła się o poręcz schodów prowadzących na wyższe piętra, po czym nerwowo zaczęła wystukiwać obcasem Help! Beatlesów, nakręcając przy tym pasemko włosów na palec – godzina zero zbliżała się nieubłaganie.

Po chwili James zdecydował się opuścić Wielką Salę i dołączyć do Evans w oczekiwaniu na przydzielenie zadania. Nie dało się ukryć, że Rogacz cieszył się o wiele bardziej z nadchodzącego dnia. Czuł, że przykładna pani prefekt nie będzie zadowolona z nieuchronnego szlabanu.

Dobra, Jim, zbierz się do kupy. To twój dzień; szansa, aby wszystko stracić lub wszystko zyskać. Nie zepsuj tego. Zerknął na zegarek kieszonkowy po dziadku Henrym, błagając, by zesłał mu choć trochę opanowania swojego poprzedniego właściciela; zbliżała się dziewiąta.

– Piękną mamy dziś pogodę, nieprawdaż? – zagaił po chwili, mierzwiąc sobie przy tym włosy.

Lily w ramach odpowiedzi posłała mu mordercze spojrzenie, choć w głębi duszy wiedziała, że niczym sobie na to nie zasłużył. Ten cały szlaban to tylko i wyłącznie jej wina, musiała to przyznać.

Wtem do zamku wszedł gajowy Hogwartu, Hagrid. Na pierwszy rzut oka można by się go przestraszyć, lecz wystarczyła krótka wymiana zdań i całe to wrażenie pryskało niczym bańka mydlana. Rubeus rzeczywiście był pokaźnych rozmiarów, a gęsta broda i burza włosów tylko wzmagała nieprzychylne wrażenie, jednak półolbrzym miał serce bardziej prawe niż niejeden łagodnie wyglądający człowiek i dobrze wiedział o tym każdy, kto spędził z gajowym zaledwie kilka minut.

– Jak tam, dzieciaki? – spytał w ramach powitania. – James, coś ty znowu nabroił? – dodał, opierając pięści na biodrach, patrząc na Pottera z pobłażaniem.

– Cześć, Hagrid – Rogacz uśmiechnął się do niego rozbrajająco.

– A gdzie chłopaki? – Rubeus uśmiechnął się, rozglądając się po pomieszczeniu. Zawsze lubił szlabany z tą czwórką – każde zadanie potrafili zamienić w zabawę.

– Tym razem tylko ja – odparł James, wzruszając ramionami. – No i jeszcze Lily.

– Niemożliwe… – powiedział Hagrid tubalnie, kręcąc głową z niedowierzaniem. – Ciebie chyba jeszcze nie znam zbyt dobrze… Cholibka, raczej nie jesteś typem rozrabiaki, co? – Zaśmiał się gromko.

Evans bezgłośnie zaprzeczyła. Po raz pierwszy rozmawiała z gajowym osobiście i czuła się delikatnie onieśmielona. Koniec końców pochodziła z rodziny mugoli i wszelkie półolbrzymy, olbrzymy czy smoki, które przez pierwsze jedenaście lat życia pozostawały dla niej jedynie postaciami ze sfery książkowych opowieści, nadal napawały ją lekką niepewnością.

– To co dziś robimy, Hagridzie? – spytał James, wyraźnie zadowolony z towarzystwa gajowego. Potterowi o wiele bardziej przypadały do gustu zadania wymyślane przez Rubeusa niż te McGonagall czy Filcha.

– Ja? Ja was dziś jeno odprowadzam, młodziaki. No już, chodźta – powiedział Hagrid, opuszczając chłodne mury zamku.

Pomimo wczesnej godziny żar wręcz lał się z nieba, a powietrze zdawało się gęste od nagromadzonej w nim pary wodnej. Ubrania oblepiały skórę, włosy kleiły się do skroni. Sytuację pogarszał kompletny brak wiatru – jedynej nadziei na odrobinę orzeźwienia.

James rozmawiał w najlepsze z gajowym, gdy przemierzali błonia niezwykle szybkim tempem. Lily niemalże truchtała za nimi, wciąż zła na całą sytuację. Było jej niesamowicie gorąco; w marszu ściągnęła z siebie szatę wierzchnią, którą odruchowo założyła schodząc na śniadanie. Przyspieszyła i zrównała się z Potterem oraz Hagridem, trzymając się przy tym za bok, w którym nagle zaczęła odczuwać intensywne kłucie.

– Hagridzie, a zdradzisz nam, czym będziemy się zajmować? – spytała, łapiąc oddech. Każdy krok półolbrzyma równał się trzem krokom Lily, a jej kondycja nie należała do najlepszych, w przeciwieństwie do Jamesa, któremu dotrzymywanie kroku Rubeusowi nie stanowiło nawet najmniejszego problemu.

– Przesadzać Chłostowitki – odparł półoblrzym, gdy zza zakrętu wyłoniła się cieplarnia numer trzy. – Biedaki, zaczynają się wzajemnie wyrywać z ziemi. Wiecie, jak to zrobić, przynajmniej tak powiedziała pani psor Sprout. No wchodźcie – powiedział, otwierając im drzwi.

Weszli do wnętrza konstrukcji, gdzie panował tak przeraźliwy zaduch, że ledwo dało się oddychać. W parnym powietrzu roznosiła się woń wilgotnej gleby i kwitnącego nównika, w okresie tygodnia przed nowiem wydającego niezwykle intensywny zapach, od którego mogło zakręcić się w głowie.

Przeszli wyłożoną kamieniami ścieżkę; Hagrid zatrzymał się mniej więcej w połowie długości cieplarni i pokazał im dwie sąsiadujące grządki, w tym jedna pustą, po czym wskazał im miejsce, gdzie znajdowały się worki z nawozem. – Rozumicie, prawda? Teraz oddajcie mi różdżki. Wybaczcie, ale kazano mi was tu zamknąć. Wrócę koło południa sprawdzić, jak wam idzie. Miłej roboty, dzieciaki – powiedział z wyczuwalnym w głosie lekkim smutkiem, po czym z wyraźną niechęcią zamknął za sobą drzwi cieplarni.

♠

Godzinę później w sali wejściowej zaczynał się zbierać coraz większy tłum chętnych do wyjścia do Hogsmeade. Wśród nich znajdowała się również wystrojona Meredith, z niecierpliwością czekająca na randkę z Charlesem.

– Witaj, piękna – usłyszała za sobą.

Momentalnie się odwróciła, a jej usta rozciągnęły się w szerokim uśmiechu, ponieważ Gallager jak zawsze stanął na wysokości zadania. Zamiast zwyczajowej szaty założył eleganckie, garniturowe spodnie i śnieżnobiałą koszulę, w której zdaniem Paxton wyglądał wręcz nieziemsko.

Prowadząc rozmowę o wszystkim i niczym, ponieważ nic nowego się nie wydarzyło od ich spotkania poprzedniego wieczora, podeszli do woźnego, by wpisać się na listę opuszczających teren szkoły. Charles objął delikatnie Meredith w pasie, po czym powolnym krokiem ruszyli w stronę jedynej wioski w Wielkiej Brytanii zamieszkanej wyłącznie przez czarodziejów.

Delektowali się iście wakacyjną pogodą i słońcem grzejącym ich plecy. Paxton wsunęła dłoń w jego, splatając przy tym ich palce, a następnie złożyła na ustach Chucka krótki pocałunek. Niezmiernie się cieszyła, że choć spotykali się ze sobą już tak, w jej mniemaniu, długo, płomień miłości nadal trwał niezmienny. W obecnej chwili nie wyobrażała sobie, że mogłaby spędzić życie z kimkolwiek innym. Tak świetnie się dogadywali, mieli podobne zainteresowania i poglądy. Gallager był przy niej zawsze, gdy tylko potrzebowała.

Czegóż można pragnąć więcej?

– Przepraszam, Mer – powiedział nagle Charles, składając przy tym pocałunek na jej czole. – Przepraszam, że ostatnio nie miałem dla ciebie zbyt wiele czasu – dokończył, na co odetchnęła z ulgą.

– Nie musisz przepraszać, rozumiem, że teraz musiałeś poświęcić więcej czasu nauce… – odparła, uśmiechając się do niego smutno. Po raz kolejny zaczęła się zastanawiać, jak wytrzymają nadchodzące dziesięć miesięcy, kiedy ona wróci do szkoły, a on zostanie w dorosłym świecie. Nie dopuszczała do siebie innej myśli jak ta, że jakoś to przetrwają. – Zresztą, mnie czeka to samo w przyszłym roku – dodała, krzywiąc się lekko na samą myśl.

– Dziękuję za twą wyrozumiałość, o pani – odparł Charles, skłaniając się nieznacznie, wypuszczając ją tym samym na moment z objęć. Szybko schwycił jej dłoń, tak jakby bał się, że bez tego gdzieś mu ucieknie. – Kocham cię najbardziej na świecie, wiesz? – spytał, uśmiechając się do Meredith ciepło.

– Wiem, najdroższy, wiem – odparła, śmiejąc się.

Już nie mogła się doczekać zbliżających się wakacji i wielkiego balu, w którym miała uczestniczyć na początku lipca. Charles zaprosił ją na uroczystość wyprawianą przez pana Gallagera, mającą oficjalnie wprowadzić Charlesa na czarodziejskie salony i dać klucze do współprowadzenia korporacji ojca. A jakże Meredith mogłaby odmówić tak czarującemu chłopakowi jak Chuck?

Aktualizacja: 5 grudnia 2015.