Rozdział usunięty: Here comes the sun

♪

Kiedy już udało się im przejść przez kontrolę Włoskiego Ministerstwa Magii i z ogromnym wysiłkiem teleportować się na teren kampingu, gdzie mieli spędzić nadchodzące dni, Toskania przywitała ich gorącym powietrzem i niebywałymi widokami.

Przenoszący się wraz z Syriuszem James, nie mogąc powstrzymać rozbawienia, pomógł wstać przyjacielowi, który przewrócił się w wyniku lądowania, po czym rozejrzał się ukontentowany. Przypuszczał, że pole namiotowe usytuowane na szczycie wzgórza Montalbano, okaże się wspaniałym miejscem na wypoczynek, ale nie sądził, że aż tak się zachwyci.

Patrzył na zauroczony na Lily, w miarę jak podchodziła do drewnianych barierek ograniczających skalną półkę, gdzie się znajdowali, pozwalając bezpiecznie delektować się panoramą najbliższej okolicy. Fakt, że i ją najwyraźniej zauroczyło to miejsce, sprawił, że tylko bardziej się ucieszył.

– Buon giorno! – wyrwał go z zamyślenia głos niskiego jegomościa, zmierzającego ku nim w furkoczącej ametystowej koszuli zarzuconej na biały podkoszulek, niedbale wciśnięte za parciany pasek podtrzymujący niewątpliwie zbyt duże, garniturowe spodnie. Choć wyraźnie starał wtopić się w tłum mugoli, już na pierwszy rzut oka dało się dostrzec, że nie miał bladego pojęcia, jak należało się ubrać. Gdy już dotarł do grupy, z entuzjazmem uścisnął Jamesowi dłoń, szybko mówiąc po włosku.

James spojrzał na niego zaskoczony i ledwo zdołał przerwać mężczyźnie, celem poinformowania go, że niestety nic nie rozumie.

 – Ah, inglese! – wykrzyknął w odpowiedzi mężczyzna, obrzucając ich dziwnym spojrzeniem, trwającym jednak zaledwie ułamek sekundy, a następnie znów się rozpromienił. – Rezerwacja? – spytał z wyraźnym włoskim akcentem. Pokiwał z radością głową, kiedy James potwierdził, po czym wyciągnął przed siebie listę i zapytał:

– Nazwisko?

– Potter.

– Si, si! Chodźcie za mną! – powiedział, chowając pergamin do kieszeni i energicznie ruszając w odpowiednią stronę.

James z każdą chwilą cieszył się coraz bardziej. Cała nerwowość, towarzysząca mu w ostatnich dniach, teraz zdawała się rozpłynąć niczym dawno zapomniany sen. Nawet Anton nie drażnił go już tak bardzo, jak jeszcze kilka godzin temu. Przyjaciele ruszyli za Włochem, zostawiając Lily w tyle. Potter szybko zreflektował się, że Evans nadal wpatruje się w panoramę i zapewne dlatego nie zauważyła, że ruszyli.

– Lily! – krzyknął, machając do niej ręką, lecz nawet to nie przyciągnęło jej uwagi. – Evans! – ponowił próbę, podbiegając w jej kierunku. Dopiero kiedy chwycił ją za dłoń, zwróciła na niego uwagę. – Wszyscy już poszli – dodał, wskazując głową, w którym kierunku oddaliła się ich grupa. 

Już miał ruszyć, lecz zatrzymał się w pół kroku, kiedy zauważył, że Lily płakała.

 – Wszystko w porządku? – zapytał niepewnie, zupełnie zaskoczony jej zachowaniem.

Pokiwała głową, momentalnie odwracając twarz w przeciwną stronę, raz jeszcze rzucając krótkie spojrzenie na rozciągający się w dole toskański pejzaż.

– Na pewno? – Potter ponowił pytanie zmartwionym głosem. – Nie wyglądasz, jakby wszystko było w porządku… – Stanął przed nią i delikatnie otarł wilgotne policzki. Ku zdziwieniu Jamesa, Lily nie uciekła ani nawet nie odtrąciła jego dłoni.

– Po prostu... – urwała. – Tutaj jest tak… że aż brak mi słów. Czuje się zupełnie jakbym nie potrafiła pomieścić w sobie nawet wspomnienia tego całego piękna – powiedziała w końcu, pozbywając się resztek łez. Dziękuję – dodała jeszcze cicho, spoglądając na niego, po czym wspięła się na palce i złożyła na jego policzku ulotny pocałunek.

Zanim zdążył jakkolwiek zareagować, Evans już go wyminęła i ruszyła za przyjaciółmi niknącymi w cieniu rzucanym przez drzewa. Potter powoli uniósł rękę do twarzy, kompletnie niedowierzając w to, co przed momentem zaszło. Gdyby nie fakt, że wciąż paliły go policzki, z pewnością wmówiłby sobie, że wszystko mu się przyśniło. Pokręcił z niedowierzaniem głową, w miarę jak jego uśmiech stawał się coraz szerszy, a następnie wyrzucił pięść wysoko w powietrze w geście triumfu.

Kiedyś jeszcze będziesz moja!, pomyślał, po czym ruszył biegiem za przyjaciółmi, nie bacząc na przyglądające mu się rozchichotane włoszki.

♠

– Założę się o butelkę Ognistej, że nie dasz rady rozłożyć namiotu bez użycia czarów! – wykrzyknął James, wyciągając z torby worek grzechoczący częściami niezbędnymi do postawienia schronienia mającego im służyć przez najbliższe dwa tygodnie.

– Niedoczekanie! Jestem przekonany, że zrobiłbym to lepiej od ciebie – odparł Black, wyraźnie podpuszczając Rogacza.

– Czyżbyś sugerował, że sobie z tym nie poradzę?

– Tak właśnie sądzę – odparł Łapa, wzruszając ramionami.

Remus przysiadł nieopodal na ziemi, blisko linii lasu rozpoczynającej się za ich parcelą, z pobłażaniem przyglądając się rozgrywającej się przed nim scenie. Obciągnął rękawy bluzki, żałując, że nie może się jej pozbyć. Słońce prażyło go w plecy, co tylko eskalował czarny materiał. Westchnął, bezwiednie drapiąc pokryte po ostatniej przemianie strupami przedramiona, niby mimochodem przyglądając się dziewczynom na sąsiadującej parceli, które postawiły na pracę zespołową, dzięki czemu udało się już uporządkować ekwipunek i właśnie, z drobną pomocą Antona, składały stelaże.

Jeśli tak dalej pójdzie, to one skończą, zanim ci zaczną, pomyślał Lunatyk, ukradkiem przyglądając się Skyler i promieniom słońca, które przedarły się przez korony drzew, jakby tylko po to, by igrać w jej włosach.

– A właśnie, że dam radę! – podjął Potter, zakasując rękawy. – Chcesz się założyć? – podjął, podchodząc do Blacka z wyciągniętą dłonią.

Syriusz z ogromną radością ją uścisnął.

– Powodzenia, bracie! – dodał jeszcze, po czym zwalił się z głośnym śmiechem na miejsce obok Remusa, wyrywając Lupina z zamyślenia.

– Zwykle nie daje się tak łatwo podpuszczać – stwierdził, wyciągając nogi przed siebie i oparł jedną na drugiej na wysokości kostek, podpierając się dłońmi za plecami. – Coś musi być na rzeczy, bo chyba nawet nie zauważył, że właśnie się wrobił w samodzielne składanie namiotu – dodał, po czym parsknął śmiechem. – Ciekawe, czy zdąży do zachodu słońca... Teoretycznie można by jeszcze się założyć, czy dziewczyny skończą szybciej, ale to chyba już przesądzona sprawa – dopowiedział Black, przyglądając się, jak z pomocą Paxtona stawiały kolejne etapy konstrukcji, a Potter dopiero zdołał wysypać na trawę zawartość torby i od dłuższej chwili przyglądał się jej uważnie, raz na jakiś czas podnosząc tę lub inną część i zastanawiając się nad jej umiejscowieniem w konstrukcji.

– To co, dajemy mu godzinę? – spytał Remus, rozbawiony zaistniałą sytuacją, lecz co pewien czas, niby mimochodem, spoglądając w stronę dziewcząt. – A gdzie jest Peter? Chyba powinien już tu dotrzeć, prawda? – Spojrzał na zegarek.

– Mamy się z nim spotkać przy recepcji po meczu otwarcia. Cwaniak. Wywinie się od rozbijania obozu. Chociaż, jakby nie patrzeć, my dwoje też się zbytnio nie narobimy – dodał jeszcze Black, po czym wybuchł gromkim śmiechem i położył się na trawie, uprzednio podkładając sobie torbę pod głowę. – I jak ci idzie, bracie? – spytał, z niekrytym rozbawieniem patrząc na Jamesa, któremu właśnie skrzętnie poskładane rurki wypadły z rąk, a przynajmniej połowa ponownie rozpadła się na części.

– Świetnie – odparł sarkastycznie Potter, rzucając Łapie nieprzychylne spojrzenie.

– A wy nie pomagacie? – spytał nagle Anton, niezauważalnie znalazłszy się tuż obok.

– Nie. Zasadniczo wygrywamy pewien zakład, więc bylibyśmy wdzięczni, gdybyś i ty trzymał się od tej wielkiej budowy z daleka – odpowiedział szybko Syriusz, jakby w obawie, że z pomocą Paxtona James jednak sprosta wyzwaniu.

Anton tylko wzruszył ramionami, postanawiając nie mieszać się w zakład. Zapowiadało się, że najbliższe dni przyjdzie im spędzić wspólnie, a Paxton planował za wszelką cenę unikać konfliktów mogących popsuć im wszystkim humory.

– Mieszkacie tylko w trójkę? – dodał jeszcze, jakby od niechcenia, przysiadając obok Remusa, zwrócony twarzą w stronę parceli dziewcząt. Ich namiot został rozłożony, a Lily, Skyler i Meredith przed momentem zniknęły w środku. Serce ścisnęło się Antonowi w dołku, gdy  dobiegł go perlisty śmiech.

– Nie, brakuje jeszcze Petera, ale powinien do nas dołączyć wieczorem – do rozmowy włączył się Remus. – A dlaczego pytasz? – spytał, czując, że gdzieś tu kryje się drugie dno.

– Z czystej ciekawości. Co prawda dopadły mnie pewne problemy z kwaterunkiem, lecz ostatecznie jakoś udało mi się je zażegnąć. Całe szczęście, że właściciel pola znalazł dla mnie jeszcze wolny kawałek ziemi. Jakby to powiedzieć... Siostrzano-braterska solidarność nakazuje, abym przynajmniej przez pewien czas unikał i otwarcie mieszał z błotem potwora, który skrzywdził Meredith. Niestety sprawę trochę komplikuje fakt, że jest moim najlepszym przyjacielem i planowaliśmy ten wyjazd wspólnie... Wiesz, jako zakończenie wspólnej drogi. Pewnie mnie rozumiecie, prawda?

Syriusz rzucił mu sceptyczne spojrzenie, aż krzyczące: bracie, tak bardzo mnie to nie obchodzi, że chyba już bardziej nie może!, lecz Paxton nie dostrzegł, nie zrozumiał lub zwyczajnie postanowił zignorować przesłanie.

– Wiem, że pewnie wcale was to nie obchodzi, ale musiałem z kimś porozmawiać. Nikomu nie życzę straty przyjaciół. Nawet nie wiecie, jak strasznie wam w tej chwili zazdroszczę. Zawsze razem, na dobre i na złe! – dodał tonem tak bardzo odmiennym od używanego wcześniej. – Pozostaje tylko nadzieja, że to tylko przejściowe. Chociaż wiem, że moja relacja z Chuckiem już nigdy nie będzie taka sama. Nie po tym, czego się o nim dowiedziałem – zakończył cierpko, po czym westchnął. Wstał z ziemi i otrzepawszy się, zarzucił torbę na ramię.

– Proszę, dopilnujcie, żeby dziś nie spotkało jej już nic złego – dodał ze smutkiem. – Niestety nie wiem, na ile można zaufać taktowi Pottera... Niby mam świadomość, że nie zdawał sobie sprawy z tego, jaką lawinę wywoła jego komentarz, ale mimo wszystko… Wolałbym, żeby to się już nie powtórzyło – podsumował Anton, po czym wyszedł na ścieżkę i odszedł.

W trakcie rozmowy Remusa z Antonem Jamesowi udało się poczynić pewne postępy. Dumny z siebie, podszedł do przyjaciół, ruchem dłoni prezentując „zachwycającą” budowlę, jaką właśnie udało mu się postawić własnymi rękoma. A przynajmniej taką wiadomość niosła duma wymalowana na jego twarzy.

Remus przybliżył się niepewnie do powstałego potwora i szybko okazało się, że całość trzymała się wyłącznie na słowo honoru, a każdy najmniejszy ruch drążkami prawdopodobnie spowodowałby zawalenie konstrukcji. Lunatyk pokręcił głową z pobłażaniem i założył odciągi, przez Jamesa uznane za zbędny dodatek, jaki przypadkowo zaplątał się do torby z namiotem. 

Już po chwili ich przyszłe schronienie zostało postawione i dało się wejść do środka. Lupin pochylił się i przeszedł przez otwór, by schować torbę. Kiedy znalazł się we wnętrzu, ze zdziwieniem zauważył, że bez większego problemu potrafił się wyprostować, i że pomieszczeniu ma powierzchnię podobną do tej, jaką zajmowało ich dormitorium.

Choć Remus sądził, że wstyd to przyznać, w swoim krótkim życiu nigdy nie spędził wakacji pod namiotem. Gdzieś w zakamarkach pamięci kłębiły się przebłyski z górskich wypraw rodziców, kiedy on sam był jeszcze za mały, by samodzielnie przebywać tak długie i zdradliwe trasy, że tata nosił go na plecach zawiniętego w coś na kształt kokonu. Nawet wtedy raczej zatrzymywali się w schroniskach, żeby nie musieć dźwigać ze sobą całego ekwipunku niezbędnego, by rozbić obozowisko. A później, gdy podrósł... Odkąd jego życie uległo nieodwracalnej zmianie, a mały futerkowy problem stał się faktem ciążącym Lupinom na duszach, ojcu przeszła jakakolwiek ochota na wakacyjne wojaże.

Dlatego też teraz Remus z zaciekawieniem rozglądał się wkoło, a jego wzrok padał na przeróżne części domowego wyposażenia porozrzucane po podłodze. Najwyraźniej nadal istniało kilka nierozwiązanych problemów. Wyciągnął różdżkę z kieszeni i cicho wymawiając zaklęcia, powkładał sztućce do szuflad, poustawiał poprzewracane krzesła, posklejał ceramiczne skorupy na powrót w talerze i kubki.

– Wygląda na to, że jeszcze pół dnia przed nami! – powiedział rozentuzjazmowany James z szerokim uśmiechem na twarzy, który właśnie pojawił sie obok Remusa. – To co robimy?

 – Ja to bym poszedł na ten basen, o którym mówił… – stwierdził Syriusz tonem, jakby właśnie zadecydował za nich wszystkich i momentalnie pochylił się nad torbą w poszukiwaniu kąpielówek.

Remus westchnął, żałując, że i on nie ma możliwości wskoczyć z przyjaciółmi do chłodnej wody. Zamiast tego wyciągnął „Boską komedię” i okulary przeciwsłoneczne.

– Wiesz, Luniaczku… Zawsze trochę od nas odstawałeś ze swoim zamiłowaniem do książek, ale teraz mogę śmiało stwierdzić, że chyba do reszty straciłeś rozum – stwierdził James, zakładając koszulkę i ze zdziwieniem przypatrując się tomiszczu w rękach Lupina.

Syriusz, który wyłonił się właśnie zza prowizorycznej zasłony z prześcieradła, spojrzał na przyjaciela i z trudem powstrzymał się od parsknięcia śmiechem. Chociaż wiedział, że Remus nie miał innego wyboru, fakt, że wyglądał bardziej jakby wybierał się na grzyby w Wielkiej Brytanii, niż na basen w Toskanii, wydawał się Blackowi niezwykle komiczny. Równocześnie współczuł Lupinowi, że nie może zachowywać się równie swobodnie, co on sam i James, choć zależało to wyłącznie od podjętej kiedyś decyzji, nie od realnej potrzeby.

Łapa wątpił, że gdyby to jego spotkała taka ogromna tragedia, zacząłby żyć według podobnych zasad. W przeciwieństwie do Remusa, ostracyzm społeczny niewiele go obchodził. A już na pewno nie odtrącałby wszystkich wkoło, tylko po to, by tajemnica pozostała bezpieczna. Taka jednak była decyzja Lupina i wszystkie dotychczasowe próby przekonania go, że nic się nie stanie, jeśli choć na chwilę opuści gardę, spełzły na niczym.

Syriusz zrezygnował z jakiejkolwiek próby przemówienia przyjacielowi do rozsądku i  przerzucił ręcznik przez nagie ramię.

– To co? Idziemy? – bardziej zakomenderował, niż zapytał Syriusz. – Trzeba wykorzystać sytuację, panowie! – dodał, po czym zaśmiał się krótko, wychodząc z namiotu.

Lupin pokręcił sceptycznie głową, wywracając oczyma, rozbawiony widokiem Syriusza idącego powoli zblazowano-arystokratycznym krokiem ścieżką, świecąc nagą, bladą klatką piersiową i pozdrawiając mijające go dziewczyny:

– Ciao, bella!

♠

Skyler wystawiła twarz do słońca, rozkoszując się gorącymi promieniami padającymi na jej skórę. Zamknęła oczy i gdyby nie odległe śmiechy oraz nawoływania, mogłaby poczuć się jak w domu.

Jej myśli wybiegły w stronę wieczornego meczu otwarcia, rozegranego pomiędzy gospodarzami a Syrią, która wygrała poprzedni turniej. Skyler żywiła nadzieję, że rozgrywki okażą się równie emocjonujące, co cztery lata temu, kiedy wraz z dziadkami krzyczała ile sił w płucach, dopingując Australię w finałowym meczu. Nie dało się ukryć, że Mistrzostwa Świata prezentowały o wiele wyższy poziom niż Liga Brytyjska. 

– Ciao, bella!

Głos Blacka wyrwał ją z zamyślenia i sprawił, że spojrzała w stronę Syriusza. Chenal zaśmiała się głośno, kiedy zauważyła, jak jedna z trójki mijających go dziewcząt o typowo śródziemnomorskiej urodzie, otaksowała Blacka od stóp do głów, po czym prychnęła i uniosła wysoko podbródek.

Skyler swoim zachowaniem przyciągnęła wzrok Huncwotów. Niewiele obeszło ją pełne przygany spojrzenie Syriusza, ale  reakcja Remusa, który momentalnie odwrócił głowę w drugą stronę i przyspieszył kroku, niezmiernie ją zasmuciła.

Remusie Lupinie, czemu musisz być tak cholernie uparty?, pomyślała, przeczesując włosy palcami. Gdybyś tylko miał pojęcie, jak bardzo żałuję, że pozwoliłam ci wybrać…