30. It's just another full moon

♪

James z niepokojem wyglądał przez okno Wrzeszczącej Chaty. Światło, chociaż słońce wciąż znajdowało się za granicą horyzontu, rozsiewało delikatny, blady poblask. Wysoko na niebie wisiał księżyc. Ten cholernie wielki, o wiele większy niż zwykle, księżyc. Ciarki przebiegły Jamesowi po całym ciele.

Było źle. Bardzo, bardzo źle. Nawet gorzej niż źle. Tak źle jak jeszcze nigdy.

Remus jęknął jak potępieniec. Przed długą, wydającą się ciągnąć w nieskończoność chwilę, James przypatrywał się, jak jego ciało wracało do ludzkiej formy. Serce jakby ktoś przebił mu mieczem, boleśnie ściskało się przy każdym uderzeniu, przy każdym dźwięku wydawanym przez Remusa.

Zupełnie nagle zamilkł. Żołądek Jamesa zwinął się w ciasny supeł, a w gardle poczuł gorycz, gdy widział Remusa leżącego bez życia na zakurzonych deskach. James w mgnieniu oka zmienił się z powrotem w człowieka, rzucając się w jego stronę. Padł koło niego na podłogę i położył sobie jego głowę na swoich kolanach.

– Remus, Remus, przyjacielu, ocknij się. – Poklepał go lekko po policzkach. Serce waliło mu jak młot.

Remus uchylił powieki, ale już po chwili znowu zwiotczał mu w ramionach.

– Remus, Remus, nie rób mi tego, zostań ze mną. Zostań ze mną, proszę! – James podniósł wzrok.

Peter stał jak skamieniały, wciąż zaciskając dłoń na różdżce, przerażenie aż biło z jego oczu. I James, choć nie do końca chciał to przyznać nawet przed sobą, chyba po raz pierwszy musiałby się z nim zgodzić.

Syriusz chodził szybkim krokiem w tę i z powrotem po pokoju, mamrocząc pod nosem, czym tylko bardziej denerwował Jamesa. Jęknął w duchu. Co myśmy najlepszego zrobili?! Nigdy nawet nie wziął pod uwagę, że coś takiego mogłoby się stać.

Gdzie ta Pomfrey?!. Żaden z nich nie znał się na magii leczniczej. Zresztą nawet nie bardzo wiedzieli, co mogliby zrobić. Pozostawało tylko czekać. I zniknąć w ostatnim możliwym momencie. Nie mogli go przecież zostawić całkiem samego.

Położył palce na szyi Remusa. Odetchnął z ulgą, gdy wyczuł puls. Słaby, bo słaby, ale najważniejsze, że był.

– Peter, miałeś patrzeć na mapę! – warknął. – Gdzie ta Pomfrey?!

– Aaaacch taaak – jąkał się. – Przepraszam… – Otrząsnął się i wyszarpnął mapę z kieszeni. – Pomfrey jest jeszcze w zamku, w skrzydle szpitalnym. Z jakimiś dwoma chłopakami.

– Jak to? – syknął Syriusz, gwałtownie podchodząc do Petera. – Przecież powinna tu być!

– Najważniejsze to nie panikować – powtórzył James przez zaciśnięte zęby słowa tak często wypowiadane przez Remusa.

Miał już dość ich zachowania. Nie żeby sam radził sobie o wiele lepiej. Ale przecież nie musieli o tym wiedzieć. W obliczu niedyspozycji Remusa trzeba było jakoś sprostać tej sytuacji.

Remus, Remus, przyjacielu, obudź się, jęknął w duchu, delikatnie nim potrząsając. Ty wiedziałbyś, co zrobić.

James po raz kolejny spróbował go ocucić. Nic. Żadnej reakcji. Żołądek zawiązał się w supeł.  

– Powinniśmy go tam zanieść.

– Żartujesz sobie?! – krzyknął Syriusz. Zanim jeszcze skończył, dołączył do niego Peter:

– Nie możemy…!

– To chyba wy żartujecie! Uniknięcie szlabanu jest ważniejsze niż życie Remusa?! – Obrzucił ich nieprzychylnym spojrzeniem. W jego piersi wzbierał gniew, napierając od środka na jego żebra, zupełnie jakby chciał wydostać się na zewnątrz.

– James, opamiętaj się! – Syriusz stanął w pół kroku i spojrzał na Jamesa z przejęciem. – Tym razem nie chodzi tylko o szlaban! Tym razem będą nas pytać, skąd o tym wszystkim wiemy. Skąd wiemy, czym jest Remus i że tu był…! – Zaczął chodzić szybkim krokiem po pokoju. – Nie daj Merlinie, że sprawdzą nasze różdżki i wyszłoby na jaw, że zostaliśmy animagami.  – Przyłożył sobie palce do skroni i mocno ścisnął. – A stamtąd już prosta droga do Azkabanu! – krzyknął, gwałtownie podchodząc do Jamesa. – Pomyślałeś chociaż, jak bardzo narazilibyśmy tym Remusa?! Przecież jeśli ludzie się dowiedzą… – Zakrył oczy dłonią, uspokoił głos. – Pewnie nawet nie daliby mu skończyć szkoły.

– Jeśli nic nie zrobimy i umrze, też nie skończy szkoły! – wpadł mu w słowo James. Jak w ogóle Syriusz mógł tak do tego podchodzić?

Starając się nie wykonywać gwałtownych ruchów, ściągnął wierzchnią szatę, zwinął ją w kulkę i położył na zakurzonej podłodze. Delikatnie przeniósł na nią głowę Remusa, a następnie wstał. Zaniesie go do skrzydła szpitalnego, choćby go mieli za to wyrzucić ze szkoły. Choćby nawet mieli go zamknąć w Azkabanie. Przecież nie mógł go tak zostawić.

– Lily! – wypalił.

– Rogacz, to naprawdę nie jest…

– Potrzebujemy Lily. – Nie pozwolił mu dokończyć. – Ona… ona mu pomoże, ona coś wymyśli.

Syriusz kiwnął głową.

– Idź, jesteś szybki.

James, niewiele myśląc, rzucił się w stronę drzwi. Żałował, że nie potrafił biec prędzej ciasnym korytarzem. Przeklął, gdy kolejny raz potknął się i w dodatku zahaczył ubraniem o wystające korzenie. Co myśmy najlepszego zrobili?, powtarzał pod nosem. Jeszcze nigdy nie pragnął opuścić tego korytarza bardziej niż teraz.

Kiedy w końcu udało mu się z niego wydostać, uderzył go chłód wrześniowego poranka. Pierwsze promienie wyłaniającego się zza gór słońca nieśmiało odbijały się w ciemnych wodach jeziora. Przyśpieszony oddech tworzył przed jego twarzą obłoczki pary. Ledwo czuł palce u rąk. Dotarło do niego, że przecież zostawił szatę we Wrzeszczącej Chacie.

Niezdarnie otworzył drzwi wejściowe zgrabiałymi dłońmi. Wydawało mu się, że skrzypienie zawiasów poniosło się po całej szkole, zupełnie tak samo jak każdy jego krok. Ta cisza była obezwładniająco niepokojąca.

Gdy wreszcie dotarł do wieży Gryffindoru, nie potrafił złapać oddechu ani podać hasła Grubej Damie. Tylko patrzyła na niego nieprzychylnie i podejrzliwie. Paliło go w płucach. Miał ochotę kopnąć ramę tego głupiego obrazu, żeby nie robił sobie żartów i wpuścił go do środka. Przecież po sześciu latach chyba doskonale zdawał sobie sprawę, że James przynależał do tego domu. I czy ta cholerna matrona naprawdę nie widziała, że to sprawa życia i śmierci?

Oddychał głęboko, obmyślając plan. Nie miał czasu na obchodzenie zabezpieczeń damskiego dormitorium. Pozostało tylko jedno.

Oj, będę tego żałować. Ale czego się nie robi dla przyjaciół?

– Audaces fortuna iuvat. – Portret niechętnie przed nim odskoczył.

James wpadł do pokoju wspólnego, gdzie skierował różdżkę na gardło i powiedział:

– Sonorus. Evans, umówisz się ze mną?!

Jego głos poniósł się po całej wieży. Musiała zareagować.

– Na pewno nie o tej godzinie, idioto! Daj dziewczynie spać – dobiegło go od strony jednej z kanap, jednak puścił to mimo uszu.

Ucisk w klatce narastał. Pośpiesz się, Lily, no, nie zawiedź mnie. Wiem, wiem, że cię zdenerwowałem. No dalej, pokaż mi, gdzie moje miejsce.

Sięgnął do kieszeni szaty po lusterko dwukierunkowe, by zapytać Syriusza o stan Remusa, ale jego palce natrafiły na pustkę. Jęknął w duchu. No tak, szata. Dotarło do niego, jak kiepski był ich plan. A co, jeśli Pomfrey szła już do Remusa?

– Potter! Czy ciebie Merlin opuścił?!

Lily pojawiła się na schodach, z zaspanymi oczami i zmierzwionymi włosami, w szlafroku narzuconym na piżamę. Prędko ruszył w jej stronę.

– Weź płaszcz i różdżkę, tylko szybko. Chodzi o Remusa – rzucił, gdy tylko znalazł się pod balaskami, na tyle cicho, by nie usłyszał go nikt poza Lily. Na przeprosiny przyjdzie czas później.

Musiała zauważyć coś w jego twarzy lub głosie, że z miejsca mu uwierzyła. Pobladła i wpadła z powrotem do swojego dormitorium.

Już po chwili truchtali przez zamkowe korytarze. James żałował, że nie mogli przyśpieszyć – najchętniej wziąłby Lily na ręce, ale dobrze wiedział, że z obciążeniem wcale nie biegłby wiele szybciej. Zwiększył tempo. Lily starała się za nim nadążyć, lecz James wyraźnie słyszał jej ciężki oddech. Zerknął na nią – minę miała udręczoną, mocno wbijała sobie palce w bok, ale z jej oczu biło przerażenie. Zbiegli z ostatnich schodów, wpadajac do sali wejściowej. Ich kroki niosły się echem po korytarzach. Wkoło wciąż nie było żywej duszy.

James potrząsnął głową. Dlaczego w ogóle tego nie przemyśleli, przecież ten plan posiadał tyle dziur! Tyle rzeczy mogło pójść nie tak! Błagał Merlina, żeby wszystko dobrze się skończyło.

– James! – dotarło do niego w chwili, gdy już miał pchnąć drzwi wejściowe. – James! – Syriusz wypadł z korytarza prowadzącego do lochów, czego James ani trochę nie potrafił zrozumieć. – Z Remusem wszystko w porządku, Lily, przepraszam, że cię kłopotaliśmy – zwrócił się do niej grzecznie, choć zdecydowanie zbyt szybko.

Chwycił Jamesa za ramię i pociągnął go z powrotem w kierunku lochów, zostawiając za sobą skonsternowaną Lily. James mógłby przysiąc, że miał dokładnie taka sama minę jak ona. Dlaczego Syriusza go tam ciągnął? Wepchnął go do komórki na miotły, śmierdzącą stęchlizną, kocim moczem i dawno nie wymienianymi, wilgotnymi szmatami, i rzucił na kanciapę zaklęcie wyciszające.

– Pomfrey przyszła chwilę po tym, jak wyszedłeś, udało mi się schować dosłownie w ostatniej chwili. Jeszcze tam wlała w niego jakiś eliksir i zaczął trochę lepiej oddychać – mówił strasznie szybko, łapczywie połykając powietrze. Chwilami James miał problem, żeby go zrozumieć.

Odetchnął z ulgą, gdy ucisk w klatce zelżał. Najważniejsze, że z Remusem wszystko będzie w porządku.

– Peter, Peter poszedł z Remusem – dodał, wskazując kilkakrotnie na kieszeń szaty.  

Szata. Szata została na podłodze Wrzeszczącej Chaty, dotarło do Jamesa.

– Zaraz powinien wrócić i zdać nam raport, później możemy sami wpaść do skrzydła szpitalnego – kontynuował.

– Syriusz, pamiętasz, jak mówiłeś o tym, jak źle byłoby dla nas wszystkich, gdyby się okazało, że byliśmy z Remusem w chacie? – Starał się powstrzymać narastające wzburzenie.

Miał ochotę chwycić Syriusza za ramiona i mocno potrząsnąć. Jak on mógł nie wiedzieć, o co chodzi?!

– Tak… – zaczął niepewnie. – Ale o co ci chodzi? Mnie nikt nie zauważył, schowałem się w tej starej szafie w kącie pokoju. Nie chcesz wiedzieć, ile tam było pająków. – Wzdrygnął się. – A Peter jest ostrożny, nikt nawet się nie zorientuje, że cały czas znajdował się przy Remusie. Wszystko będzie dobrze – uspokoił go, kładąc mu dłoń na ramieniu.

– Nie, Syriusz, ja nie mówię o tym! Położyłem Remusowi swoją szatę pod głowę – wypalił.

Ucisk w klatce powrócił, teraz jednak z zupełnie innego powodu. Gdy szło o życie Remusa, nie wahał się ryzykować swoim istnieniem i wolnością, ale teraz… kiedy wszystko się ułożyło… cóż, wizyta w Azkabanie niezbyt mu się uśmiechała.

– I…? – Syriusz patrzył na niego pytająco.

Jak on mógł nie wiedzieć, o co chodzi?

– I każda szata ma naszywkę z imieniem, debilu! – wykrzyczał, dźgając go palcem w jego własną. Zgrabne litery układały się w słowa: S. Black.

– O – powiedział tylko, jakby pierwszy raz widział ten napis na oczy. James spojrzał na niego groźnie. – No to mamy problem, bracie. Ale może została na podłodze, jesteś pewien, że Pomfrey zabrała ją ze sobą?

James westchnął. Miał ochotę krzyczeć i rwać włosy z głowy nad dzisiejszym roztrzepaniem Syriusza, ale ostatecznie ograniczył się do spojrzenia: czy ty sobie ze mnie, do cholery, żartujesz?!.

– No tak, nie było cię tam – dotarło do niego po krótkiej chwili.

– Brawo, Sherlocku. Czyli mam rozumieć, że nie wiesz, czy Pomfrey zabrała ją ze sobą, czy może dalej tam leży?

– Wybacz, ale byłem bardzo zajęty! – żachnął się, zaplatając dłonie na piersi.

– Tak, a to niby czym?! – zapytał oskarżycielsko, przybliżając się do przyjaciela o krok.

– Walką na śmierć i życie – odparł poważnie. James spojrzał na niego z politowaniem. – Z pająkami. One mnie chciały zabić, James! – Mimo tej całej sytuacji, ciężko było mu powstrzymać narastające rozbawienie. Szczególnie gdy patrzył na minę Syriusza. – Nie śmiej się ze mnie. One naprawdę zawiązały koalicję i chciały mnie zabić wspólnymi siłami!

Nie mógł się powstrzymać. Wiele rzeczy w wykonaniu Syriusza już widział w życiu, ale takiej reakcji na pająki jeszcze nigdy.

Syriusz mruknął coś pod nosem, marszcząc czoło.

– Daj pelerynę – powiedział, momentalnie się uspokajając. Żarty żartami, ale niezależnie od tego, jak zabawnie wyglądał w tej chwili Syriusz, mieli robotę do załatwienia. – Chodźmy sprawdzić, czy rzeczywiście jest się czym martwić – dodał z ciężkim westchnieniem.

Zniknęli pod niewidką i ruszyli w kierunku Wierzby Bijącej. James nie sądził, że bez Petera wciśnięcie odpowiedniej narośli na pniu drzewa okaże się aż tak problematyczne. Zmienił ułożenie dłoni na długiej gałęzi, wstrzymał oddech i po raz kolejny wycelował. Odetchnął z ulgą, gdy gałęzie znieruchomiały.  

Szaty tam nie było.

No to mamy problem. Zimny dreszcz przebiegł Jamesowi po plecach.

– I co teraz? – spytał, nie kryjąc przerażenia.

– Jak to co? Zabierzemy ją – odparł jak gdyby nigdy nic Syriusz, wzruszając ramionami.

Kolejny raz przedarli się przez ciasny korytarz i ruszyli w kierunku szkoły. Zamiast udać się prosto do skrzydła szpitalnego, najpierw wrócili do schowka na miotły.

Na ogromnym wiadrze siedział Peter, drobiąc nogami i obgryzając paznokcie.

– Gdzie byliście? – Zerwał się, gdy tylko przekroczyli próg i ściągnęli pelerynę.

– Uspokój się, Peter, musieliśmy coś załatwić – odpowiedział Syriusza zmęczonym głosem, rozcierając sobie kark. – Właściwie to wciąż musimy. – Westchnął. – Albo znajdziemy się w pierwszorzędnym bagnie.

– Ale co się stało?

– W chacie została moja szata… – stwierdził james, przyciskając palce do skroni. – Ale teraz mniejsza z tym – mów, jak czuje się Remus.

– Chyba dobrze. Na tyle, na ile można tak powiedzieć. Chociaż równie źle to jeszcze nigdy nie było. Pierwszy raz widziałem, żeby wlewała w niego tyle specyfików… I żeby aż tak kiepsko wyglądał. – Skrzywił się smutno. – Ale wydaje się, że wszystko będzie w porządku.

James odetchnął z ulgą. Przynajmniej o to mógł być spokojny.

– Widziałeś może, czy Pomfrey ją zabrała? Tę szatę? – spytał po chwili.

– Chyba tak. Tak mi się przynajmniej wydaje.

– Chodźmy w takim razie sprawdzić… – stwierdził Syriusz.

Już miał zarzucić na nich pelerynę, kiedy James go powstrzymał:

– Peter, a ty byś nie mógł się tam zakraść i ją zabrać?

– Zakraść? Jasne. Zabrać? Nie. Przecież ona będzie kilkadziesiąt razy większa ode mnie, pomyśl trochę, Rogaczu – odpowiedział z poddenerwowaniem.

James uderzył się otwartą dłonią w czoło. Jak mógł o tym nie pomyśleć? Chyba wszyscy byli dzisiaj w równym stopniu nieogarnięci.

– No nic, to idziemy – zarządził, nagląco kiwając na Syriusza dłonią.

Zniknąwszy pod peleryną, wymknęli się chyłkiem ze składzika i ruszyli na pierwsze piętro.

Szkoła nie była już całkowicie wyludniona. Mimo że do śniadania wciąż pozostawało trochę czasu, gdzieniegdzie dało się spotkać pojedynczych uczniów. James nadawał tempo. Odetchnął z ulgą, że obecność innych nie utrudniała im zbytnio wędrówki. Musiał zmienić zdanie, kiedy młody Krukon, ziewający tak mocno, że wyglądał, jakby szczęka zaraz miała złamać mu się na pół, prawie na nich wpadł. Kiedy udało mu się odzyskać oddech, wzmożył czujność i rozglądał się wkoło o wiele uważniej.

Stanęli pod drzwiami skrzydła szpitalnego. James skinął na Syriusza, który wyciągnął z kieszeni Mapę Huncwotów. Przez krótką chwilę przepychali się bezgłośnie, rzucając sobie groźne spojrzenia, starając się ją rozłożyć między sobą. W końcu, gdy im się to udało, James wyciągnął różdżkę i, kierując ją na trzymaną przez Syriusza Mapę, wyszeptał najciszej, jak potrafił:

– Uroczyście przysięgam, że knuję coś niedobrego.

Na mapie pojawił się plan Hogwartu. Szybko odnaleźli skrzydło szpitalne i pielęgniarkę, znajdująca się tuż obok kropki podpisanej Remus Lupin.

– I co teraz? – szepnął Peter.

– Czekamy… – odparł James, uporczywie wpatrując się w symbol pielęgniarki. No idź już do swojego pokoju, no idź… Pozwól nam wejść do środka.

Gdy tylko Pomfrey zniknęła w gabinecie, cicho wślizgnęli się do środka.

Teraz tylko…

James zamarł, gdy zobaczył bezwładne ciało Remusa na szpitalnym łóżku. Jego twarz prawie miała kolor śnieżnobiałej pościeli, na której leżał. Oddech uwiązł Jamesowi w gardle, dreszcz przebiegł po kręgosłupie. To wszystko mogło się tak źle skończyć, dotarło do niego. Merlinie, jacy my jesteśmy głupi.

Peter dźgający go w ramię wyrwał go z zamyślenia i odciągnął jego wzrok od rytmicznie unoszącej się klatki piersiowej Remusa. James spojrzał na Petera pytająco, na co ten coś wskazał. James podążył wzrokiem w tamtym kierunku i dostrzegł swoją szatę na podłodze między łóżkami. Leżała tam jak gdyby nigdy nic, zupełnie jakby na nich czekała.

Znowu wszystko ułożyło się tak jak trzeba. Następnym razem mogą nie mieć tyle szczęścia.

♠

Remusa obudził w środku nocy ból w ręce. Coś mu w tym wszystkim nie grało, i tak strasznie chciało mu się spać. Powieki były jak zaklejone, w dodatku wydawało mu się, jakby ważyły co najmniej tonę. Sapnął ciężko. Chyba każdy fragment jego ciała ważył z tonę. Właściwie dlaczego się obudził? Ach tak, bolała go ręka. Niech przestanie boleć. Niech przestanie boleć, żebym wrócił do spania.

Co się właściwie stało? Każde wspomnienie z ubiegłego dnia wydawało się przysłonięte mgłą. Lekko wymacał palcami, gdzie się znajdował. Sztywna, wykrochmalona do granic możliwości pościel. Skrzydło szpitalne. Jęknął cicho. Jeszcze tego mi brakowało.

Dopiero teraz dotarło do niego, że ból drugiego ramienia to właściwie nie ból. On go w ogóle… nie czuł. Ale jak to możliwe, przecież nie mogłem stracić ręki! Prawda?! Oddech spłycił się i przyśpieszył. Zebrał całą siłę, jaka mu pozostała, i z wielkim wysiłkiem podniósł lewą dłoń.

Ledwie oddychając, oparł ją na brzuchu. Na czoło wystąpiły kropelki potu, serce galopowało. Dreszcz przeszedł całe ciało. A co, jeśli… rzeczywiście nic tam nie znajdę? Miał wrażenie, jakby ktoś zamroził mu każdą jedna komórkę.

Trzy, dwa, jeden…

Wypychając z płuc resztki powietrza, sięgnął do prawej ręki. Natrafił jednak na coś dziwne okrągłego i dużego, równocześnie jakoś dziwnie… śliskiego? Co, do cholery?! Z ciężkim westchnieniem udało mu się rozewrzeć powieki. I… nic tam nie zobaczył. Na Merlina! Może to przez tę ciemność? Rozejrzał się po pomieszczeniu, dostrzegając zarysy wszystkich urządzeń oświetlone bladym światłem księżyca. Nie, to zdecydowanie nie to.

Wziął głęboki oddech i ponownie postanowił wybadać tę dziwaczną… narośl. Obły kształt i… uszy? Coś tutaj bezsprzecznie było nie tak. Poklepał narośl mocniej.

– Remus! Remus, obudziłeś się! – dotarł do niego zduszony okrzyk Jamesa, w którym dało się słyszeć ulgę. Jego głowa wyłoniła się z nicości. – Przepraszam, że przysnąłem – dodał skruszony. Poprawił przekrzywione na nosie okulary.

– Spałeś na mojej ręce. Ale nie szkodzi. Cieszę się, że jesteś, James – zdążył powiedzieć, zanim znowu odpłynął.

Borze, jak patrzę na datę, kiedy ten rozdział miał by opublikowany, a który jest dzisiaj… to aż mi słabo. Ale tym razem to nie moja wina, przysięgam! Ja nawet napisałam rozdział na czas. Co więcej, kolejny też jest już napisany, dzisiaj lub jutro powinnam go ogarnąć i posłać go do bety, dlatego mam nadzieję, że przy nim nie będzie takiego opóźnienia. Obecnie natomiast poprawiam sobie rozdział trzeci, właściwie poprawiam to średnio pasujące słowo, bo zwyczajnie pisze go od nowa i w dodatku biorę udział w Gwiazdkowej Wymianie Fikowej na Mirriel, dlatego muszę jeszcze napisać tamten tekst, więc kiedy się pojawi 32 pojęcia nie mam. Na pewno będę starała się to wszystko tak ogarnąć, żeby wyrobić się ze wszystkim w terminach. Niestety, podwójne studia dają trochę w kość, ale jakoś kulamy do przodu!