4. The times they are a-changin'

♪

Wraz z nadejściem marca wszystko wskazywało na to, że zima wreszcie dobiegła końca. Śnieg stopniał już całkowicie, jedynie gdzieniegdzie pozostawiając po sobie ślady swojej bytności w postaci głębokich kałuż, omijanych przez uczniów szerokim łukiem. Wszystko budziło się do życia, poczynając od ptaków, które zaczynały śpiewać coraz głośniej z ranka na ranek, a na Wierzbie Bijącej kończąc. Ta specyficzna roślina stanowiła jedno z nielicznych drzew, rosnących na terenie szkolnych błoni, jednak w upalne dni jako jedyna nie stawała się miejscem, w którym uczniowie poszukiwali schronienia przed upalnym słońcem. Co jak co, ale agresywne uderzenia witkami, były czymś, czego studenci woleli unikać. Przecież nikt z własnej woli nie chciałby umilać sobie przyjemnego popołudnia uciekaniem przed gałązkami żyjącymi własnym życiem. Niewielu wiedziało, że wierzba została posadzona stosunkowo niedawno, bo na kilka lat przed przybyciem Huncwotów do szkoły. U podnóża pnia znajdowało się bowiem wejście do tunelu prowadzącego prosto do Wrzeszczącej Chaty, nawiedzonego budynku stojącego na jednym z dwóch wzgórz Hogsmeade, gdzie każdej pełni przebywał pewien chłopiec przemieniający się w wilkołaka.

Uczniowie zebrali się właśnie w Wielkiej Sali, aby spożyć pierwszy w tym dniu posiłek, a po nim udać się do szkolnych zajęć i obowiązków. Poranek należał do chłodnych, a sufit pomieszczenia, który odzwierciedlał panującą za murami aurę, w tym dniu zdawał się być zupełnie zwyczajną powierzchnią pomalowaną farbą na uparcie jednolitą bladobłękitną barwę. Nagle do dźwięku przyciszonych rozmów i szczeku sztućców dołączył jednostajny szum, zwiastujący przybycie porannej poczty. W magicznym świecie odbywało się to zgoła inaczej niż w przypadku mugoli, gdzie listy dostarczał człowiek zwany listonoszem. Nie, w magicznym świecie posłańcy byli zdecydowanie bliżsi gołębiom pocztowym. Sowy, które niemalże równocześnie wleciały do pomieszczenia przez otwarte okna, były przeróżnych rozmiarów oraz umaszczeń, jednak każda z nich dzierżyła przesyłkę.

Od pewnego czasu praktycznie każdego dnia na moment przerywano rozmowy i spożywanie, by zerknąć w górę i zastanowić się, czy ptaki niosą dobre czy złe wieści. Takie zachowanie zostało spowodowane narastającym niepokojem politycznym.

W magicznym świecie pojawił się podły czarnoksiężnik, nazywający siebie Lordem Voldemortem. Za cel postawił sobie oczyszczenie świata ze wszystkich, którzy według jego uznania nie powinni mieć prawa do praktykowania magii, czyli nie mieli wystarczająco czystej krwi. Zagrożonym mógł czuć się również każdy, kto nie zgadzał się z jego poglądami, nawet jeśli posiadałby nieskazitelny rodowód.

Voldemort budził taki strach, że wręcz bano się wypowiadać jego imię – zamiast tego określano go mianem Tego, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać lub Sam-Wiesz-Kogo. Szerzyły się plotki, że zbierał popleczników i będzie chciał zrealizować swój plan; Wyspy Brytyjskie stanowiłyby jedynie początek, tego wszyscy byli pewni. Czarodzieje przeciwni jego praktykom i przekonaniom drżeli na myśl, co oznaczałyby dla nich takie zmiany. Cały dotychczasowy świat ległby w gruzach. Dla samej szkoły miałoby to katastrofalne skutki, gdyż kwestią czasu stałoby się uniemożliwienie nauki wywodzącym się z mugolskich rodzin, jak również wprowadzenie obowiązku nauki Czarnej Magii, a także terror i tortury, jeśli ktoś odważyłby się sprzeciwić. Dla czarnoksiężnika nie stanowiło różnicy, czy zabito dorosłego, czy niemowlę. Chociaż w instytucji, pod opieką dyrektora Dumbledore’a – podobno jedynej osoby, której bał się Ten, Którego Imienia Nie Wolno Wymawiać – uczniowie byli bezpieczni, większość bała się o swoich bliskich znajdujących się poza bezpiecznymi murami Hogwartu.

Niezaprzeczalną prawdę stanowił fakt, że przez kraj przetaczała się fala morderstw i prześladowań, okraszona garścią innych, mniejszych lub większych przestępstw, mimo że Prorok Codzienny, który stanowił najbardziej poczytną magiczną gazetę, coraz częściej milczał na pewne tematy i nie podawał wszystkich szczegółów. Z biegiem czasu ludzie coraz bardziej upewniali się w przekonaniu, że ktoś na wysokim miejscu w redakcji jest sługą Sami-Wiecie-Kogo lub znajduje się pod wpływem czarów i przez to przeinacza fakty lub odsuwa przeróżne artykuły od publikacji.

Aby zaradzić zatajaniu informacji, od pewnego czasu ukazywało się podziemne pismo, wydawane przez nieznanych nikomu autorów, o różnych porach dnia, częściowo z tego powodu, że gazeta ukazywała się wtedy, gdy miała coś ważnego do przekazania, a dodatkowo, aby namierzenie siedziby redakcji stało się trudniejsze. Nazwa magazynu, Veritaserum, została idealnie dobrana; w rzeczywistości oznaczała eliksir, który sprawiał, że po podaniu odpowiadało się na wszystkie pytania wyczerpująco i zgodnie z prawdą, bez wyjątków – nie dało się nie odpowiedzieć, bądź przemilczeć nieodpowiednie fakty. Wszyscy wiedzieli, że sam dyrektor otrzymuje kopię, którą później rozpropagowuje wśród reszty kadry nauczycielskiej. Z niewiadomych powodów uczniowie nie mieli możliwości prenumeraty, więc musieli zdobywać egzemplarze inną drogą. Najczęściej dostawali je od rodzin, bądź starszych przyjaciół, dla niepoznaki podsyłane wraz z inną pocztą. Nawet w miejscu tak bezpiecznym jak Hogwart, lepiej ukrywać swoje przekonania. Wszyscy mieli świadomość, że niedługo przyjdzie im opuścić szkolne mury i trzeba będzie uciekać lub stanąć po jednej ze stron, możliwe, że naprzeciw osób, które kiedyś uważało się za przyjaciół.

Wśród szóstego rocznika Gryfonów dostęp do egzemplarzy gazety mieli jedynie Dorcas Meadowes, James Potter oraz Meredith Paxton, dzieląca swoją kopię z bratem. Jak co dzień od pierwszego ukazania się Veritaserum, Anton znalazł się przy nich zaraz po tym, gdy sowa wylądowała tuż obok nakrycia jego siostry, wdzięcznie wyciągając przed siebie nóżkę. Ograniczona liczba kopii zdawała się im nie przeszkadzać. W większości stanowiły one i tak wielokrotne przedruki, dużo mniej czytelne od oryginałów. Każdego czytelnika obejmowało magiczne zobowiązanie, związane z tym, że gazety można kopiować jedynie w określonej ilości, co ograniczało możliwość powielania. Dodatkowo każdy numer, niezależnie od tego, czy oryginał, czy duplikat, samoistnie spalał się po trzydziestu sześciu godzinach.

Meredith odwiązała przesyłkę od nóżki ptaka i podsunęła mu w nagrodę kawałek swojej grzanki. Puszczyk z godnością przyjął wyraz podziękowania, po czym odleciał, głośno łopocząc skrzydłami. Przyjaciele nachylili się nad dostępnymi kopiami, zazwyczaj wciśniętymi w środek Proroka Codziennego lub Wieczornego, aby móc zapoznać się z najnowszym doniesieniami.

W Wielkiej Sali panowała przenikliwa cisza. Przez te kilka minut dało się słyszeć tylko pośpieszne kartkowane gazet, ale żadnych słów czy odgłosów typowych dla posiłków. Milczenie stało się wyrazem szacunku dla wszystkich poległych i zaginionych, których lista rosła niemalże każdego dnia. Choć dzisiejsze wydanie najwyraźniej nie przyniosło żadnych okropnych wieści dla ani jednego z uczniów, nigdy nie posiadało się stuprocentowej pewności, że od chwili druku nie stało się coś złego.

Jednak nie wszyscy bali się o życie swoich rodzin. Ci, którzy należeli do popleczników Czarnego Pana, zwanych śmierciożercami, raczej nie mieli się czego obawiać, chyba że odważyliby się przeciwstawić swojemu mistrzowi. Ci, którzy nie przejmowali się wieściami, głównie Ślizgoni, dla stworzenia pozorów również siedziała w ciszy, lecz na ich twarzach malowały się dziwne, z trudem ukrywane uśmiechy. Cieszył ich nadchodzący chaos. Co poniektórzy, już nie mogli się doczekać opuszczenia tych murów i przyłączenia się do Voldemorta. Do tych osób należał między innymi Abraxas Wilkes, prefekt naczelny Ślizgonów z ostatniego roku, spoglądający kątem oka na swoją bandę. Później nie miał co liczyć na władze i posłuch, przeznaczone mu było stać się jedynie marionetką w rękach Czarnego Pana, służącą do spełniania wyższych celów, lecz absolutnie mu to nie przeszkadzało. Podobnie jak czarnoksiężnik uważał, że świat należy oczyścić z wszelkiego plugastwa.

Podniósł wzrok, spoglądając na uczniów innych domów. Miał dość tego, że musiał przebywać wśród tego motłochu szlam, aczkolwiek starał się nie wychylać. Na razie zwracanie na siebie uwagi dyrektora wydawało się zupełnie niepotrzebne; jeszcze stary bałwan zechciałby go nawracać. Tymczasem lepiej siedzieć cicho i udawać, że jest się poza tym wszystkim. Nigdy nie wiadomo, co wymyśli ten stary piernik; chyba w końcu istniał jakiś powód, dla którego bał się go nawet Lord.

Rozejrzał się po pomieszczeniu, wzdrygnął się gdy na sekundę zawieszając wzrok na znanych mu mugolskich dzieciach, szybko jednak przeniósł go na innych uczniów. Wręcz nie mógł się doczekać, aż opuści te mury i będzie mógł pokazać im wszystkim, że nigdy nie powinni byli się tu znaleźć.

♠

Klasa, w której odbywały się zajęcia eliksirów, znajdowała się głęboko w lochach. Większość uczniów nie przepadała za tymi obszarami szkoły, jako że panoszyła się tu wszechobecna wilgoć, a w powietrzu unosił dziwny, piwniczny zapach mokrego mchu wyrastającego między kamiennymi cegłami, oraz niespotykanych grzybów. Można bowiem zobaczyć tu narośle o bulwiastych kształtach, chowające się poza zasięgiem światła pochodni, czy cieniuteńkie warstwy fioletowego pyłu, które lepiej omijać szerokim łukiem, ponieważ w przeciągu sekundy potrafiły przybrać znaczące rozmiary, po czym pęknąć, rozsiewając przy tym straszliwy odór, mający za zadanie odstraszyć rzekomych intruzów. Trzeba przyznać, że mechanizm obronny grzyba doskonale spełniał swoje zadanie.

Do sali, gdzie obywały się zajęcia, wszedł właśnie profesor, a za nim do środka wtoczyła się czerwono-zielona grupa uczniów. Takie połączenie studentów nie uchodziło za najfortunniejsze, jako że uczniowie Gryffindoru oraz Slytherynu stanowili największych wrogów spośród wszystkich domów Hogwartu. Ślizgoni byli najmniej lubianą ze wszystkich grupę, dlatego gdy dochodziło do większych sporów czy meczów quidditcha, w których te dwie drużyny stawały naprzeciw siebie, pozostałe dwie społeczności zazwyczaj brały stronę Gryfonów.

Za dzisiejsze zadanie uczniowie mieli uwarzenie eliksiru euforii, który powodował przypływ energii. Zanim zabrali się do pracy, profesor przeprowadził krótkie wprowadzenie teoretyczne, mówiąc przede wszystkim o tym, że z eliksirem tym należy uważać, gdyż miał silne działanie uzależniające.

Horacy Slughorn pełnił rolę opiekuna Slytherinu i należał do ludzi niskiego wzrostu; na okrągłym brzuchu opinała się kamizelka ze złotymi guzikami, którą nosił tak często, że zdawał się z nią nie rozstawać. Na głowie dało się jeszcze dostrzec resztki siwych włosów, gdyż łysina opanowała znaczącą powierzchnię jego czaszki. Profesor posiadał miłą aparycję, zdawał się wiecznie uśmiechać pod obfitym srebrzystym wąsem, jednak lepiej go nie denerwować, bo wtedy wygląd zmieniał się o sto osiemdziesiąt stopni. Dodatkowo dość łatwo irytował się, gdy coś szło nie tak, jak to sobie zaplanował.

Nie dało się ukryć, że nauczyciel uwielbiał przebywać w towarzystwie wpływowych lub wyjątkowo utalentowanych osób. Z tego też powodu założył Klub Ślimaka, zrzeszający uczniów, którzy jego zdaniem mogli osiągnąć coś w przyszłości. Czasami im pomagał, a z pewnością dowartościowywał i motywował do dalszej pracy, aby móc się później chwalić, że poznał się na kimś, gdy ten jeszcze znajdował się w Hogwarcie. Często mógł w zamian za to liczyć na pewne korzyści lub podarki od swoich wychowanków.

Gdy tylko mężczyzna skończył mówić, wszyscy w pośpiechu zabrali się do pracy, jako że nie mieli czasu w nadmiarze. Część z nich szybkim krokiem podeszła do szafki z ingrediencjami, aby zaopatrzyć się w te składniki, jakich nie posiadali w prywatnych zbiorach, inni natomiast ustawiali kociołki i za pomocą zaklęć rozpalali pod nimi ogień.

– Mam! – powiedziała po chwili Skyler, wysypując na stół, a następnie rozdzielając przyniesione rzeczy między siebie i Lily, uśmiechającą się właśnie lekko w ramach podziękowania. Niezmiernie cieszyła się, że przyjaciółce udało się dość szybko załatwić sprawę, bo pozostali kłócili się właśnie o ostatnią garść abisyńskich fig. Kociołki obu dziewczyn zaczynały się rozgrzewać za pomocą ognia, rozpalonego wcześniej przez Evans.

– Trzeba brać się do roboty! – mruknęła, zarzucając rude włosy za ramię, gdy tylko zauważyła, że Severus Snape zdążył wykonać już pierwszy punkt instrukcji.

Nie zawsze panowała między nimi rywalizacja; kiedyś, jeszcze przed pójściem do szkoły byli ze sobą blisko. To właśnie ten chłopiec o ziemistej cerze, czarnych oczach i przetłuszczonych włosach w tym samym kolorze oraz zadartym nosie wprowadzał ją w tajniki świata magii. Przyjaźń utrzymywała się aż do piątej klasy, kiedy to Lily została nazwana przez chłopaka szlamą, co pozostawało dla niej najgorszą obelgą. Mimo wielu prób przeprosin, nigdy nie potrafiła mu wybaczyć. Przestała nawet reagować na sytuacje, kiedy Huncwoci starali się uczynić go pośmiewiskiem, niezależnie od tego, że przez pięć lat próbowała chronić chłopaka, hamując zapędy czwórki gryfonów.

Kiedy zajęcia dobiegały końca, jedynie nieliczne eliksiry uzyskały pożądany wygląd. Lily i Severus pracowali w pocie czoła, aby tylko zdążyć na czas, a co nawet ważniejsze, aby zdążyć przed sobą nawzajem. Lily pochyliła się nad kociołkiem, aby zamieszać znajdującą się w nim wywar ostatnie trzy razy zgodnie z ruchem wskazówek zegara, a następnie przelać próbkę eliksiru do fiolki, jednak gdy zarzuciła włosy za ramię i podniosła wzrok, zauważyła, że chłopak, aż pękający z dumy, odstawiał właśnie buteleczkę na biurko nauczyciela. Tak bardzo nienawidziła przegrywać. A już w szczególności z nim. Z tym, który śmiał uważać się za jej przyjaciela, gdy tak naprawdę miał ją za nic. Wpadł w złe towarzystwo, gdzie wpojono mu te wszystkie oświecone prawdy na temat czystości krwi. Choć dziewczyna nie chciała tego przyznać, w głębi tęskniła za przyjacielem. Wiedziała, że wystarczyłoby jedno słowo, aby ponownie znalazł się u jej boku, jednak nie potrafiła mu wybaczyć. Nie wyobrażała sobie, jak miałaby przebywać tak blisko niego i za każdym razem, gdy spojrzałaby mu w oczy dostrzegłaby tę samą nienawiść, jaką były wypełnione, kiedy przy wszystkich wykrzyczał, że jej krew nie jest wystarczająco czysta, by mógł się zadawać z dziewczyną. Nadal na samo wspomnienie czuła dziwny ucisk w gardle. Drżącą ręką wlała eliksir do flakonika, po czym przeszła na przód klasy, za wszelką cenę starając się nie patrzeć na Severusa.

Rozległ się dzwonek oznajmiający koniec zajęć. Uczniowie zaczęli się pakować, sprzątać miejsca pracy, a niektórzy korzystali jeszcze z ostatnich sekund na dokończenie zadania. Potter, jedyny Huncwot uczęszczający na eliksiry, odstawił ampułkę, której zawartość pozostawiała wiele do życzenia, na biurko Slughorna, po czym – po uprzątnięciu swojej części stołu – opuścił lochy.

W sali wejściowej zebrał się właśnie spory tłumek gapiów. James liczył, że uda mu się w miarę szybko dojść do cieplarni, gdzie – jak myślał – będą na niego czekać przyjaciele. Dlatego też bardzo się zdziwił, gdy zobaczył wystającą ponad tłumem jasnobrązową czuprynę Lupina. Zmarszczył lekko brwi i podszedł bliżej, aby zorientować się w sytuacji. Pokręcił lekko głową, gdy ponad wszystko wybił się charakterystyczny śmiech Syriusza, trochę przypominający szczekanie psa. Przepchnął się przez tłum i zauważył, że pozostali Huncwoci dopadli Snape’a. Chłopak ślęczał nad znajdującą się w tej chwili na podłodze zawartością torby. Chociaż tak naprawdę na razie niewiele się działo, uczniowie zebrali się wkoło, licząc, że widowisko się rozwinie.

Przyzwyczajony do podobnych sytuacji, Ślizgon spokojnie przyklęknął na jedno kolano, tak, aby z łatwością pozbierać rozsypane rzeczy. Nie spodziewał się jednak, że Gryfon jeszcze z nim się skończył. Gdy tylko Snape pochylił głowę, Syriusz zaklęciem narzucił mu szatę wierzchnią na głowę tak, że chłopak nie potrafił jej oderwać.

– Co, Smarku, coś ci się przyczepiło do długiego nochala? – zakpił Black, czym wywołał niepohamowany chichot Petera kryjącego się za jego ramieniem.

Remus jak zwykle nie pomagał im w dręczeniu chłopaka, ale też nie robił nic, aby przestali. Po prostu stał z boku, przyglądając się całemu zajściu.

James zerknął na zegarek kieszonkowy, odziedziczony po dziadku, po czym zaciskając go w dłoni zamarzył o spokoju Henry’ego. Gdy podniósł wzrok, spostrzegł, że Lily właśnie wyszła razem ze Skyler z lochów; gdy zauważyła Severusa klęczącego na podłodze nawet się nie zatrzymała, tylko przeczesała włosy palcami, po czym razem z przyjaciółką wyszły na błonia.

W czasie, gdy chłopak nadal męczył się z szatą, która całkowicie uniemożliwiała mu widzenie, Potter przecisnął się do przyjaciół. Syriusz przywitał go radośnie, licząc, że Rogacz pomoże mu w dręczeniu Ślizgona. Jakież było zdziwienie Łapy, gdy okularnik zagrodził mu drogę, zmuszając go tym samym do opuszczenia różdżki.

– Chyba już dość na dziś… Chodź, spóźnimy się na zajęcia, Syriuszu – powiedział James stanowczym i poważnym tonem, wskazując głową na drzwi wyjściowe.

Black spojrzał na niego zaskoczony, przykładając mu dłoń do czoła, aby sprawdzić, czy aby nie ma gorączki.

– Wszystko z tobą w porządku, bracie? – spytał Syriusz podejrzliwie, odsuwając się od przyjaciela o krok. Zachowanie przyjaciela było dla niego niepojęte, gdyż po raz pierwszy odmówił przyłączenia się do ich żartów. Nigdy wcześniej taka sytuacja nie miała miejsca, niezależnie od konsekwencji.

Potter tylko wzruszył ramionami, po czym ruszył przez rzednący tłum w kierunku błoni. Wcisnął dłonie w kieszenie, starając się zachować spokój i nie zareagować na zawistne spojrzenie, które rzucał mu Smark. Nikt poza samym Jamesem nie mógł wiedzieć, jak dużej samokontroli wymagało takie postępowanie. Wciąż powtarzał sobie w duchu: musisz dorosnąć, musisz dorosnąć, musisz dorosnąć. Dobrze wiedział, że zachowanie, jakie zaprezentował przed chwilą Łapa, stało się jednym z głównych powodów, przez które Lily go znienawidziła. Zimne powietrze zmroziło mu płuca, gdy tylko przeszedł przez próg szkoły. Szedł szybkim krokiem w stronę cieplarni, gdzie miały się odbyć zajęcia zielarstwa, aby znaleźć się jak najszybciej w jej wnętrzu.

– Rogacz! Co się z tobą dzieje? – zapytał Syriusz, gdy dogonił przyjaciela. Remus i Peter zostali w tyle, a przed nimi ścieżka świeciła pustkami. Choć miał tylko kilka minut, okoliczności wydawały się wręcz idealne na poważną rozmowę, którą musiał teraz przeprowadzić. Odetchnął głęboko, mimo że z każdym wdechem czuł w klatce piersiowej ukłucia tysiąca igiełek. Tak bardzo nie przepadał za bieganiem.

– O co ci chodzi? – odparł James spokojnie, jakby nic się nie stało. Wciąż powtarzał sobie w myślach: musisz dorosnąć, wtedy ona cię zechce.

– Zastanawiam się po prostu, co się stało z moim najlepszym kumplem, naczelnym psotnikiem Hogwartu, że nagle nie chce dokuczać Smarkerusowi! – prawie krzyknął Black, nie mogąc pojąć, czemu przyjaciel nie tylko nie chciał się z nimi bawić, ale również zabronił się im bawić w ogóle. Przecież jeszcze nigdy nikomu nie stała się krzywda, a do tej pory zawsze mieli przy okazji takich sytuacji kupę śmiechu. Tym bardziej nie potrafił pojąć, dlaczego Rogacz nie tylko nie chciał się z nimi bawić, ale również zabraniał im się bawić w ogóle.

– Kiedyś w życiu trzeba dorosnąć, Łapko. Dzieciństwo nie będzie trwało wiecznie… – westchnął chłopak, wciąż myśląc o tym, co jeszcze będzie musiał zrobić, by zdobyć niedostępną pannę Evans. Czuł, że swoim zachowaniem rani przyjaciół, ale… Czyż Lily nie miała choć odrobiny racji mówiąc im, że przesadzają? Choć do tej pory nie chciał tego zauważyć, to teraz, gdy Snape nie miał nikogo, kto byłby skłonny ich zatrzymać, James zdał sobie sprawę, że Ślizgon znalazł się w naprawdę parszywej sytuacji. 

Oczywiście to nie tak, że chłopak nie potrafił oddać – wręcz przeciwnie. Severus jednak nigdy nie robił tego publicznie, zgrywając przed wszystkimi pokrzywdzoną ofiarę.

– Tylko tak mówisz – obruszył się, zaplatając ręce na piersi. Dokładnie wiedział, że przyjaciel nie mówi całej prawdy i wydawało mu się, że nawet zna powód. – Ale tak naprawdę chodzi o nią, prawda? Dokładnie tak, jak zawsze. Już nawet Smarkerusowi nie chcesz dokuczać! Wytłumacz mi to! – Ostatnie zdanie prawie wykrzyczał. Wezbrała w nim złość nie na Jamesa, lecz na tego rudego potworka.

Co w niej było takiego, że Rogacz chciał wszystko dla niej poświęcić? I czemu, do cholery, tak bardzo mu na niej zależało? Niby czemu była lepsza od wszystkich innych dziewczyn i czemu aż tak mu zależy na tym, żeby się z nią umówić? I czemu, do cholery, to musi być akurat ona!? Przecież mógłby być o wiele szczęśliwszy z jakąś inną panną, a co najważniejsze nie musiałby się tak chłopak męczyć. Można by znaleźć pęczki takich, które umówiłyby się z Potterem z pocałowaniem ręki… – Bo ja tego nie rozumiem. Może i jestem zimnym draniem, a Krukonki zawarły Przymierze Przeciw Urokowi Osobistemu Blacka, ale…

– Naprawdę? – wpadł mu w słowo Rogacz, po części chcąc tylko zmienić temat.

Prowadzenie tej rozmowy i tak nie miało większego sensu. Syriusz zapewne nie zrozumie. Już nie pamiętał, a raczej usilnie wyrzucał wszystkie wspomnienia dotyczące tego prawdziwego stanu zakochania. Nie chciał posiadać wspomnień o mugolce, która złamała mu serce. Teraz jedynie spotykał się z różnymi dziewczynami, nie darząc przy tym żadnej z nich prawdziwym uczuciem. A on, James Potter, teraz już dokładnie wiedział, co czuje do tej nieprzystępnej, rudowłosej osóbki. To właśnie z nią chciał opuścić te mury i już nigdy nie wypuścić jej z objęć. Szkoda, że o tym nie wiedziała. Wciąż miała go za tego dzieciaka, który nigdy nie dorośnie i się nie zmieni.

– Naprawdę. – Zaśmiał się Black, choć bardziej przypominało to szczekanie psa. Poprawił krawat, który jak zwykle zawiązywał w pośpiechu, więc węzeł pozostawiał wiele do życzenia. – Rogacz! – otrząsnął się po chwili Łapa, stając w pół kroku. Odwrócił się do przyjaciela i uniósł wyciągniętą dłoń na wysokość jego twarzy. – Próbujesz zmienić temat! Nie ze mną te numery – stwierdził dobitnie, kiwając palcem wskazującym, jak do małego dziecka, gdy udało mu się przejrzeć plan przyjaciela. Zastanawiał się równocześnie, jak on mógł sądzić, że w ogóle da się na niego nabrać.

– Nie, skądże – stwierdził, po czym skupił wzrok na drodze. Czuł, że choć ton głosu zdołałby może i ukryć prawdę, oczy zdradziłyby wszystko, dlatego starał się patrzeć na mijane kamienie, a nie na przyjaciela. Ponownie wsunął ręce w kieszenie i westchnął cicho, wiedząc, że Syriusz i tak wszystkiego się domyśli.

– James, nie traktuj mnie jak uczuciowej kaleki.

– Kiedy ty właśnie jesteś uczuciową kaleką – odparł okularnik, wzruszając lekko ramionami. Niepewnie spojrzał na chłopaka, lustrując zmiany zachodzące na jego twarzy. Nie miał pewności, jak Łapa zareaguje na takie oskarżenie. Przeczucie się sprawdziło, żadna część ciała Blacka nie wskazywała, żeby w jakikolwiek sposób przejął się tym, co usłyszał. Albo rzeczywiście słowa nie wywarły na nim żadnego wrażenia, albo opanował wszystkie nerwy swojej twarzy, albo rzeczywiście zapomniał. Zupełnie tak, jak tego pragnął.

– Panie Potter, czyż nie dostrzega pan, iż właśnie staram się mu pomóc, gdyż panicz jest mym najlepszym przyjacielem, choć najwyraźniej nie posiadam ku temu odpowiednich kwalifikacji?

– Teraz mówisz jak prawdziwy Black. Niezwykle szlachetnie – stwierdził James, pohamowując śmiech. To, że miał takiego wspaniałego przyjaciela, na którego zawsze mógł liczyć, napawało go niezwykłym szczęściem. Zerknął przez ramię; pozostała dwójka Huncwotów nadal zachowywała bezpieczny odstęp, tak jakby wiedzieli, że nie powinni się wtrącać.

– Ale teraz na poważnie, panie Rogacz. Czy wszystko jest w porządku? Ty już jej nawet nie zaczepiasz. Dlatego cała ta sytuacja jest chyba ponad moją percepcję… – westchnął Syriusz, obrzucając przelotnym spojrzeniem ostatnie grudy śniegu zalegające obok ścieżki.

 James po części stanowił dla niego zagadkę, chociaż nie mieli przed sobą tajemnic. Syriusz po prostu nie potrafił do końca zrozumieć, jak można darzyć kogoś taką pasją. On sam i Ona – ta, której imię tak usilnie starał się wyrzucić z pamięci, czy się kochali? Teraz nie potrafił już tego powiedzieć tak na pewno. Wtedy oczywiście miał tę niezachwianą pewność i to właśnie ona stała się powodem ogromnej tragedii. Najpierw Ona rozdeptała mu serce, które, choć posklejane taśmą z niemałą pomocą przyjaciół, do dzisiaj nie potrafiło działać poprawnie. A może po prostu nie potrafił sobie wyobrazić, aby zdołało ponownie wpaść w ten stan, tak panicznie obawiając się powtórki z rozrywki. Co prawda ponownie nie zostanie wydziedziczony, lecz nadal przechodzą go ciarki na samo wspomnienie tego mrocznego okresu w życiu. Nie chciał dopuścić do tego, aby i przyjaciela spotkało coś podobnego. Nie mógł pozwolić, żeby i on stał się taki jak on. Potwór z dziurą zamiast serca.

– Oj Łapo… – westchnął Potter, mierzwiąc sobie włosy. Wiedział, że wypowiedzenie postanowienie na głos stanowiło ostatni etap jego spełnienia. Teraz, gdy zaistnieją świadkowie, nie będzie już odwrotu. – Staram się dorosnąć, rozumiesz? Dla niej. Aby wreszcie dała mi szansę – urwał, patrząc na przyjaciela. Przygryzł dolną wargę zastawiając się nad czymś przez dłuższa chwilę. Syriusz patrzył na niego zaciekawiony, zastanawiając się, co jeszcze padnie z jego ust. – Jestem pewien, że jeszcze kiedyś cię to spotka – dodał James, patrząc na przyjaciela niepewnie. Doskonale wiedział, że nieważne, ile murów by postawił i jak dobrze starał się przed tym chronić, miłość prędzej czy później go dopadnie.

– Muszę rzucić Dorcas – stwierdził Łapa, zatrzymując się o krok od szklanej elewacji.

– Dlaczego? – spytał przyjaciel, choć zachowanie Blacka absolutnie nie wykraczało poza znany schemat, dlatego też nie wywołało u niego ani krzty zdziwienia. Jakby to powiedzieć, takie zdanie wypowiedziane przez Syriusza stanowiło jedynie kwestię czasu.

– Z dziewczynami to same problemy… – westchnął, kładąc dłoń na klamce drzwi do cieplarni.

Wiedział, że James ma rację. Musiał zrobić wszystko, żeby już nigdy się nie zakochać. A to oznacza odsunięcie wszystkich kobiet, do których zdąży poczuć cokolwiek więcej prócz pożądania.

– Ale i tak nie możesz bez nich żyć – skwitował w odpowiedzi przyjaciel, przechodząc przez próg. Ciepłe i wilgotne powietrze momentalnie otuliło jego zziębnięte ciało. Choć do dzwonka pozostawało jeszcze kilka minut, w cieplarni przebywała już znaczna część uczniów uczęszczających na zajęcia zielarstwa. Przybycie kolejnych uczniów nie zwróciło niczyjej uwagi, jako że wszyscy zajęci byli sobą, prowadząc ciche rozmowy zagłuszane szmerem działających zraszaczy i nawilżaczy powietrza. 

– Tak właśnie – mruknął Łapa, krzywiąc się przy tym lekko. O ile życie byłoby łatwiejsze, gdyby nie kobiety!

Potter spojrzał niepewnie na przyjaciela, unosząc przy tym brwi. Nie był pewien, czy kiedykolwiek będzie w stanie zrozumieć jako postępowanie. Przecież zakochanie to taki cudowny stan!

Tak, dopóki miłość cię nie skopie i nie zrzuci z wieży astronomicznej, tylko po to, żeby zakopać cię jeszcze głębiej.

Tak, chyba jednak powoli zaczynał rozumieć, o co chodziło Syriuszowi w tym jego dziwnym i pokręconym toku myślenia.

Aktualizacja: 5 grudnia 2015.