2. I want to know if you'll be my girl

♪

Lily wracała wraz ze Skyler z biblioteki, w której poszukiwały czegoś, co mogłoby się im przydać do wypracowania z eliksirów. Po prawdzie w głównej mierze to Lily szukała, a Skyler poszła z nią w charakterze asysty. Teraz, dźwigając naręcza podręczników, przemierzały zimne, kamienne korytarze, zawzięcie rozmawiając o wyjściu do Hogsmeade, wioski zamieszkanej wyłącznie przez czarodziejów. Kolejna wizyta miała mieć miejsce za trzy tygodnie.

Lily zmarczyła nos, przewidując, że nie będzie to najlepsza tegoroczna wycieczka – z powodu bliskości Walentynek znalezienie jakiegokolwiek wolnego miejsca graniczyło z cudem. Zżerała ją paląca ciekawość, czy Meredith zdecyduje się pójść na randkę z najlepszym przyjacielem Antona – wahała się nad decyzją od prawie tygodnia. Choć Lily osobiście sądziła, że powinna się zgodzić, było jej trochę przykro, że wtedy nie spędziłyby wyjścia wspólnie. Wetchnęła lekko. Ostatecznie mogły kultywować tradycję we dwie – przeczekać około walentynkowy szum, pijąc piwo kremowe i plotkując na temat pozostałych gości Trzech Mioteł.

Na zamkowym korytarzu nie było żywej duszy, ale w oddali majaczył Prawie Bezgłowy Nick, stosunkowo prędko sunący w ich stronę. Wyraźnie coś go zajmowało, bo nawet nie zatrzymał się, by porozmawiać, jak miał to w zwyczaju – jedynie skinął im głową, mówiąc zdawkowe dobry wieczór, po czym odpłynął w dal, momentalnie znikając za ścianą. Lily początkowo dziwiło to, jak duchy przenikały przez przeszkody, i za każdym razem, gdy obserwowała takie zachowanie, zamierała na krótką chwilę. Po sześciu latach uczęszczania do Hogwartu przestało to na niej robić wrażenie.

Musiała prawie truchtać za idącą szybko Skyler – popołudniami temperatura na korytarzach spadała jeszcze bardziej. Lily nic nie mówiła, choć takie tempo ani trochę jej nie odpowiadało, bo wiedziała, że gdyby nie ona, Skyler ruszyłaby biegiem, aby jak najszybciej wdziać na siebie dodatkowy sweter. Doskonale rozumiała, że przyjaciółka chciała czym prędzej znaleźć się w pokoju wspólnym. Czasami wydawało jej się, że mimo że Skyler więcej lat spędziła na Wyspach Brytyjskich, nigdy nie zdołała się przyzwyczaić do panujących tu temperatur. Zupełnie jakby było dla niej zimniej niż dla pozostałych.

– Niewiele brakuje i, wychodząc na korytarz, będę brała płaszcz – mruknęła Skyler przez zaciśnięte zęby, aby powstrzymać je od szczękania.

– Zobaczysz, jeszcze trochę i zima się skończy – spróbowała ją pocieszyć, choć trzęsła się jak osika; bardzo żałowała, że nie ubrała się cieplej na tę wyprawę.

Na szczęście w końcu doszły do portretu Grubej Damy, otyłej matrony w różowej, jedwabnej sukni. Jej zadaniem było strzeżenie przejścia do wieży Gryffindoru. Po wypowiedzeniu hasła obraz odskoczył, ukazując okrągłą dziurę, na tyle dużą, że dało się dostać przez nią do wnętrza w pozycji niemalże wyprostowanej.

Z ulgą dostrzegła, że ogień wesoło trzaskał w kominku, a ich ulubione miejsca na wysiedzianych kanapach i fotelach wciąż były wolne. Uśmiechnęła się lekko, widząc, jak Meredith ich dla nich pilnowała, otoczywszy się fortecą książek. Czym prędzej ruszyła w jej stronę. Z ulgą odłożyła stos książek na stolik. Obok przełożyła stertę Meredith ze swojego miejsca, mimowolnie zerkając na tytuł widniejący na okładce. Zastanawiała się, czy przypadkiem i jej nie przydałaby się ta książka. Zmarszczyła lekko nos, widząc, że dotyczyły one opieki nad magicznymi stworzeniami – chyba jedynego z przedmiotów, co do którego od początku była przekonana, że nie miała zamiaru na niego uczęszczać.

Z błogim westchnieniem zapadła się w miękkie siedzisko obite niegdyś kwistoczerwonym atłasem, teraz lekko już podstarzałym i poprzecieranym w wielu miejscach. Sprężyny skrzypnęły pod nią głośno. Dopiero to oderwało Meredith od skupienia nad swoją pracą domową.

– Och, to ty – Uśmiechnęła się lekko. – Już się bałam, że to Melville – dodała, krzywiąc się lekko. Rozejrzała się wkoło. – Na niego taktyka ignorowania działa zdecydowanie najlepiej.

– Melville? Jeszcze mu nie przeszło? – Zmarszczyła brwi. Zaciekawienie walczyło w niej z rozbawieniem, ale nie chciała urazić Meredith. – Przecież to już…

– Pięć miesięcy, wiem! W życiu nie sądziałam, że wpakuję się w taką kabałę. A przecież to była tylko jedna randka. I to nawet nie dobra! – stwierdziła energicznie, sięgając po swoją torbę leżącą przy jej stopach. – A z drugiej strony… – podjęła, wyciągając z niej krem do rąk, który zaraz zaczęła z namaszczeniem wcierać w dłonie, zupełnie jakby oddawała się jakiemuś tajemnemu rytuałowi. – …od dłuższego czasu nie było żadnego incydentu, więc może rzeczywiście już po sprawie. Zresztą słyszałam, że ostatnio zaczął krążyć wokół Grety – dodała szeptem, nachylając się w stronę Lily. Wkoło rozniósł się aromat migdałów.

– Musiałaś odetchnąć z ulgą.

– Żebyś wiedziała. – Sięgnęła po pierwszą książkę ze swojej sterty i zaczęła ją kartkować. – Melville czający się nawet pod damską toaletą nie należy do moich najlepszych wspomnień – prychnęła, wracając do pisania pracy domowej.

Spojrzenie Lily przykuła Skyler, która, w grubym swetrze i z naręczem podręczników, schodziła po schodach z damskiego dormitorium.

– Jaki dziś? – spytała Lily rozbawiona, gdy Skyler podeszła bliżej. – O, z kangurem! – Lily zaśmiała się, gdy Skyler odłożyła książki na stolik i obróciła się wokół własnej osi, rozkładając ręce. – Mój ulubiony! Chociaż nie! Ten błękitny z koalą jest ładniejszy.

– Zaraz chyba napiszę do babci, żeby ci taki zrobiła – stwiedziła Skyler, z impetem siadając po drugiej stronie Meredith.

Cała kanapa zadrzżała. Meredith, siedząca bliżej, aż podskoczyła na swoim miejscu. W poprzek jej wypracowania pojawiła się długia kreska.

– Skyler! – jęknęła ze złością, sięgając po różdżkę.

Skyler tylko wzruszyła ramionami, bawiąc się pierścionkiem z perłą, zawieszonym na łańcuszku. W końcu nie stało się nic, czego nie można łatwo naprawić.

– Marlena dalej siedzi sama – zauważyła po chwili Skyler, wyrywając Lily z zamyślenia i wskazując podbródkiem w stronę blondynki w fotelu pod zaszronionym, wysokim oknem.

– Najwyraźniej – skwitowała Lily gorzko. Gdzieś z tyłu głowy czaił się niepokój, że to wszystko ich wina. Nie musiały się tak od siebie odcinać od samego początku.

– Ile to jeszcze będzie trwało? – Skyler pochyliła się w ich stronę, ściszając głos. – Przecież to już przeszło siedem miesięcy odkąd nie ma Loreen… Ja wiem, że one były nierozłączne, ale mimo wszystko… Będzie smędzić za nią do końca szkoły? Mogłaby już nie robić cyrków i się do nas dosiąść. Przynajmniej nie siedziałaby sama jak palec. Swoją drogą, ciekawe dlaczego rodzice zabrali Loreen.

– Skyler, zastanawiałaś się już nad tym chyba ze sto razy. Może po prostu napisz do nich list i zapytaj? – prychnęła Meredith, odwracając się w jej stronę. – Masz tylko pewność, że to związane z doniesieniami prasowymi.

Urwała i wysuszyła atrament różdżką, przez cały ten czas uporczywie wpatrując się w Marlenę skrobiącą piórem po pergaminie w odległym kącie pomieszczenia. Najwyraźniej musiała aż poczuć na sobie wzrok, bo – ku zaskoczeniu Lily – oderwała się od pisania i obejrzała się za siebie. Lily momentalnie skupiła wzrok na pierwszej lepszej ksiażce, nieudolnie udając, że wcale o niej nie rozmawiały.

– Wyobraź sobie, że twój mąż przynosi do domu gazetę, w której możesz wyczytać, że sytuacja stale się pogarsza, ludzie giną, przestaje być bezpiecznie. To chyba jasne, że będziesz chciała chronić swoją córkę przez wciągnięcie jej z powrotem do społeczności mugoli, która jest ci znana i nagle wydaje się o wiele bezpieczniejsza. Szczególnie że wyczytujesz, że im więcej w tobie mugolskiej krwi, w tym większym niebezpieczeństwie jesteś – podjęła po chwili Meredith, ściszając głos niemalże do szeptu. – Ty zrobiłabyś coś innego na jej miejscu?

– Właśnie dlatego bardzo dokładnie dbam o to, by rodzice nie mieli dostępu do Proroka – wtrąciła Lily cierpko, czując gorzki posmak na samą myśl, jak zareagowały mama na wieść, jak się naprawdę sprawy maiały w magicznym świecie.

Jeszcze wpadłaby na jakiś równie głupi pomysł co rodzice Loreen. Albo co gorsza, zaczęłaby się obwiniać, że w ogóle posłała mnie do Hogwartu. Albo o to, że płynie we mnie wyłącznie mugolska krew. Jakby to była czyjakolwiek wina.

Westchnęła ciężko. Gdy Meredith wróciła do pisania eseju, Lily sięgnęła po pierwszą książkę ze stosu. Rozłożyła ją sobie na kolanach, ale zamiast zacząć szukać informacji, zapatrzyła się w ogień wesoło tańczący w kominku. Płomienie sprawiły, że jej umysł stał się niczym pusta kartka, tak bardzo podobna do pergaminu, który leżał przed nią, tylko czekający na zapisanie. Jedynie w uszach wibrowały jej tony jednego z utwórów z nowej płyty, którą dostała od Remusa na urodziny. Leżała teraz dołączona do reszty kolekcji winyli w dużym pudle pod łóżkiem, tuż obok gramofonu. Remus za każdym razem podarowywał jakąś perełkę; coś, po co sama nigdy by nie sięgnęła, a dziwnym trafem zawsze zakochiwała się w albumie niemalże od pierwszych dźwięków. Melodia w jej głowie całkiem płynnie przeszła w jedną z sonat Beethovena, a palce mimowolnie zaczęły taniec po krawędzi obicia kanapy, jakby po klawiszach fortepianu.

Ze schodów prowadzących do męskiego dormitorium zbiegli Huncwoci. Skrzywiła się, gdy hałas, jaki przy tym wywołali, wytrącił ją z rytmu. Prychnęła, kiedy zobaczyła, jak James został zaczepiony przez dwójkę pierwszaków, którzy wpatrywali się w niego z niemym zachwytem. Przeniosła spojrzenie na Remusa, posyłając mu ciepły uśmiech.

Gdy wreszcie chłopcy zwalili się na wolne fotele, mogła wrócić do przerwanej melodii. Spokój nie trwał jednak długo. Syriusz, ledwie się rozsiadł, zaczął rozmawiać z Jamesem o quiddtchu. Niezwykle głośno rozmawiać. Lily wywróciła oczami, przypatrując się, jak Peter wpatrywał się w nich jak w obrazek i próbował zabrać głos, ale te małpiszony zawsze zdołały go zagadać, jeszcze zanim zdążył się odezwać. Całe szczęście, że Remus wciągnął go w inną rozmowę. Przecież to można dostać do głowy w takim towarzystwie! Nie przestając wygrywać melodii, Lily rozejrzała się po pokoju wspólnym.

No pewnie, prychnęła. O to w tym wszystkim chodziło. Nie mogli sobie rozmawiać o quidditchu w dormitorium, bo wtedy nie mieliby publiczności. Wywróciła oczami.

Lily zapatrzyła się w ogień, starając nie ignorować to, co działo się wkoło. Niestety głośna rozmowa Blacka i Pottera, prowadzona w taki sposób, by ściągać na siebie uwagę, niezmiernie to utrudniała. Przed nią leżał wciąż nietknięty pergamin i zakręcony kałamarz, tylko czekające na to, by ich użyć – zamiast tego po raz kolejny podjęła próbę dokończenia utworu. Kątem oka zauważyła, że James przyglądał się jej o wiele dłużej, niżby sobie tego życzyła. Rzuciła mu karcące spojrzenie, ale zdawał się tym nie przejmować, jak zwykle zresztą.

– Evans, umówisz się ze mną, jak zgadnę, co to za utwór?

Palce stanęły w pół nuty. Uniosła brew, zdziwiona, że się do niej odezwał, przerywając próby skupienia na sobie uwagi wszystkich zebranych. Przeniosła na niego wzrok i posłała mu spojrzenie tak pełne dezaprobaty, na jakie tylko było ją stać. Z lekkim rozbawieniem zauważyła, że Syriusz miał obecnie bardzo podobne odczucia co do zachowania Pottera.

Który to już raz w tym tygodniu? Trzeci? Czy raczej czwarty? Westchnęła ciężko. No, ale taki upór to jest godny podziwu, że też go ten napuszony łeb jeszcze nie rozbolał od walenia głową w mur… Pokręciła głową, wywracając oczami.

– Nawet gdybym się zgodziła i tak nie zgadniesz – prychnęła, racząc go przelotnym spojrzeniem, po czym przewertowała kilka kartek książki trzymanej na kolanach.

– W takim razie co ci szkodzi? – Uśmiechnął się i zmierzwił sobie włosy.

Spojrzała na niego i aż lekko ścisnęło ją w brzuchu. Zamiast tego skrzywiła się nieznacznie. Przecież musiała się trzymać decyzji podjętej prawie półtorej roku temu. Nie pozwoli się ugiąć jakiemuś pierwszemu lepszemu krzywemu uśmiechowi.

– Merlinie, daj mi siłę… – powiedziała cicho. – Nie, Potter. Nie złamię swoich zasad, nawet dla zakładu, który z pewnością bym wygrała – stwierdziła, wracając do wertowania książki. Wolną ręką poprawiła kasztanowy kosmyk włosów, który wysunął się zza ucha.

– To może chociaż umówisz się ze mną z okazji nadchodzących walentynek? – spytał odrobinę zbyt głośno, z prawdziwie dziecięcą nadzieją w glosie, lekko unosząc się z fotela, jakby gotował się do pochwycenia jej w ramiona, gdy tylko się zgodzi.

– Umów się z nim wreszcie, Evans! – dobiegło ich prychnięcie jakiegoś siódmoklasisty z drugiego końca pokoju. – Może wtedy da nam wreszcie w ciszy spędzić wieczór!

– Widzisz, nawet oni się ze mną zgadzają – stwierdził James z szerokim uśmiechem. – No umów się ze mną, przecież tak ładnie proszę… – Przysunął się do niej wraz z fotelem.

Już wyciągał rękę, ale zanim zdążyła się dowiedzieć, jaki właściwie był tego powód, odtrąciła ją. Ściągnęła brwi. Miała nadzieję, że nie chciał zrobić czegoś głupiego, jak dotykanie jej twarzy.

– Potter, czy ty naprawdę nie potrafisz się poddać? – Podniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

Choć tego nie chciała, poczuła w sercu delikatny ucisk. Liczyła, że kiedyś zniknie. Albo że James zrezygnuje. Jedno z dwóch. To jedyne wyjście, była o tym przekonana. A przecież wcale nie lubiła kłamać.

– Po prostu odpuść – dodała najspokojniejszym tonem, na jaki potrafiła się zdobyć, obawiając się, że przypadkowo się zdradzi.

Kątem oka zauważyła, że Remus uważnie się jej przyglądał, udając, że wciąż słuchał Syriusza. Zacisnął usta, tak ledwie zauważanie, lecz nawet ta drobna różnica nie umknęła jej uwadze. Wzdłuż kręgosłupa przebiegł jej dreszcz niepokoju. Wwiercał się w nią tymi miodowymi oczami, ale nie potrafiła odczytać drzemiących w nich uczuć. Zupełnie jakby on sam nie potrafił się zdecydować, czy bardziej mu jej żal, czy więcej w tym dezaprobaty. A co, jeśli on już wie?, przebiegło jej przez myśl. A jeśli on wie już od dawna? Albo co gorsza… od zawsze?

Naprędce pozbierała swoje książki i z udawaną złością skierowała się do dormitorium.

– Ja się nigdy nie poddam, Evans! – James krzyknął za nią, zwracając na siebie tym samym uwagę wszystkich zebranych. – Jeszcze kiedyś będziesz moja!

Aktualizacja: 9 września 2016.