1. It’s a new dawn, it’s a new day

♪

Styczeń roku siedemdziesiątego siódmego powoli dobiegał końca, jednak zima nigdzie się nie wybierała. Dzień jeszcze na dobre się nie rozpoczął, wszystko zdawało się poszarzałe, jakby w oczekiwaniu, aż promienie słońca wychylą się spoza wieżyczek osadzonego na skalnym urwisku zamku. Rozciągające się obok niego ogromne jezioro wydawało się niemalże czarne, jednak taflę tuż przy brzegu pokrywała gruba warstwa lodu. Po przeciwnej stronie budowli rozpościerała się połać uśpionego o tej porze Zakazanego Lasu, a przed zamkiem roztaczały się szkolne błonia, obecnie świecące pustkami, zasypane śniegiem do wysokości kolan lub nawet pępka; wydrążono w nich jedynie korytarze, o określonych porach przemierzane szybkim krokiem przez studentów. Prowadziły między innymi do cieplarni, chatki gajowego szkoły – Hagrida – czy też do miejsca, w którym odbywały się zajęcia z opieki nad magicznymi stworzeniami.

Już na pierwszy rzut oka Hogwart wydawał się niesamowity. Magia zdawała się wręcz wyciekać poprzez okna czy szpary w drzwiach; emanował nią od fundamentów, poprzez ściany z szaro-żółtego kamienia, aż po szczyty niezliczonych baszt i pomniejszych wieżyczek pokrytych zaśniedziałą miedzianą blachą. Dwie spośród nich były szczególne – znajdowały sie w nich dwa spośród czterech domów, do których należeli uczniowie – Ravenclaw, przyjmujący mądrych, i Gryffindor, jednoczący odważnych.

Zegar, górujący ponad dziedzińcem od frontowej strony zamku, właśnie wybił godzinę piątą trzydzieści rano, przeganiając tym samym kruki siedzące na balaskach. Zdecydowana większość uczniów jednak wciąż trwała pogrążona w głębokim śnie. Po całym tygodniu wytężonej pracy nareszcie nadszedł wyczekiwany weekend, a wraz z nim – dwugodzinny trening quidditcha.

Gdyby przejść teraz korytarzami Hogwartu, nie spotkałoby się żywej duszy; nikt nie chciał niepotrzebnie wyściubiać nosa spod zagrzanej, puchowej kołdry. Pomimo tego, że we wszystkich kominkach wesoło trzaskał ogień, przez kamienne mury trudno było utrzymać ciepło.

Skyler cicho leżała w łóżku, wciąż z zamkniętymi oczami, choć obudziła się chwilę temu. W rytm oddechów śpiących współlokatorek powoli odliczała, starając się zmobilizować do zsunięcia stóp na lodowatą posadzkę. Otworzyła oczy, żeby rozejrzeć się za pantoflami. Szybko zorientowała się, że stały tam, gdzie je zostawiła, a to jej pozycja znacząco się zmieniła.

W jednej chwili przypomniała sobie o nawałnicy, która przeszła uprzedniej nocy nad terenami szkoły. Śnieg uderzał z dużą prędkością w okna, stopniowo odcinając dostęp księżycowego światła. Gdy się przez to obudziła, dostrzegła, że płomyk, który jak każdej nocy znajdował się w słoiku na jej szafce nocnej, wygasł, zasnuwając dormitorium złowieszczą ciemnością. Jej serce znacząco przyśpieszyło swój bieg, a oddech stał się płytki i nierówny. Postanowiła się ratować w sposób, który jako jedyny wpadł jej do głowy i na który najczęściej się decydowała. Było to o wiele lepszym rozwiązaniem od ponownego rozpalenia płomyka i wpatrywania się w niego do samego świtu. Szybkim ruchem zrzuciła kołdrę i w trzech susach wskoczyła Lily do łóżka. Przyjaciółka, wyrwana z głębokiego snu, tylko wymamrotała sennym głosem, nawet nie otwierając oczu:

– Znowu złe sny?

Nawet nie czekając na odpowiedź, przytuliła przyjaciółkę, bezwiednie gładząc ją po włosach. To zdecydowanie uspokoiło Skyler, a także pozwoliło jej ponownie zanurzyć się w objęcia snu, który zazwyczaj stawał się krainą koszmarów – zmasakrowanych ciał oraz monstrum sklejonego z autobusu i samochodu. Tej nocy jednak już więcej nie nadeszły, nie w ramionach Lily – tam była bezpieczna przed ich zasięgiem.

Teraz spojrzała na swoją wybawicielkę; leżała na wznak z lekko rozchylonymi ustami, rude pukle rozsypały się po poduszce, tworząc asymetryczne wzory na białej pościeli. Grzbiet nosa, kości policzkowe i ramiona obsypane były przeuroczymi piegami. Wyglądała na taką spokojną, co zdarzało się jej jedynie w otoczeniu książek i czasami w dormitorium. Stan ten jednak doskonale potrafił zburzyć James Potter – kapitan drużyny quidditcha, który podkochiwał się w niej od piątej klasy. Ta myśl gwałtownie przywróciła Skyler do rzeczywistości – nie dalej jak za trzydzieści minut musiała się stawić na treningu.

Jak oparzona wyskoczyła z łóżka – i momentalnie tego pożałowała. Dreszcze przebiegły przez całe ciało, gdy tylko dotknęła bosą stopą kamiennej posadzki. Nigdy nie potrafiła przyzwyczaić organizmu do tych szalenie niskich temperatur, które panowały w zimie. Szybko sięgnęła po ciepłe pantofle, otrzymane na święta od dziadków, wyciągnęła z kufra szatę i energicznym krokiem ruszyła po schodach do łazienki, aby się przebrać.

Szybkim marszem zmierzała w stronę boiska. Liczyła, że uda jej się złapać po drodze Pottera – wtedy nie musiałaby przemierzać całej drogi pieszo, bo to właśnie kapitan zabierał wszystkie miotły na stadion. Właśnie skinięciem głowy witała ducha wieży Gryffindoru, sir Nicolasa de Mimsy-Porpingtona, zwanego wśród uczniów Prawie Bezgłowym Nickiem, kiedy ze zgrozą dosłyszła szkolny dzwon, wybijający szóstą. Serce stanęło jej w gardle, kiedy zorientowała się, że właśnie się spóźniła i nie ma najmniejszego szans na złapanie Pottera po drodze, bo ten na pewno jest już w szatni.

W jednej chwili zerwała się do biegu, przeczuwając, że James nie będzie zachwycony jej nieobecnością. Przemierzając opustoszałe korytarze, uśmiechnęła się szeroko. Uwielbiała, gdy mięśnie się rozgrzewały, co po krótkiej chwili dawało wrażenie, jakby nic nie mogło jej zatrzymać. Co prawda zimno nie doskwierało jej aż tak bardzo jak wcześniej, ale nawet tu, wewnątrz zamku, z każdym oddechem z jej ust wydobywał się obłoczek pary. Zbiegła po schodach w sali wejściowej i pchnęła drzwi prowadzące na błonia. Momentalnie zamarła, gdy owionęło ją zimowe powietrze – poczuła się tak, jakby ktoś wbijał w nią tysiące lodowych igiełek, powoli zamrażając mięśnie i kości. Nawet serce zdawało się zatrzymać swoje uderzenia na krótką chwilę. Wzięła głęboki oddech, naciągnęła szalik na pół twarzy, aby przynajmniej minimalnie filtrował wdychane powietrze, a następnie ruszyła biegiem przez wydeptaną w śniegu ścieżkę prowadzącą do majaczącego się w oddali stadionu. Chociaż doskonale wiedziała, że nie zdąży na wyznaczoną godzinę, myśl, że prawdopodobnie nie będzie ostatnia – jeden z pałkarzy wiecznie się spóźniał – trochę podnosiła ją na duchu.

Wpadła do szatni, gdzie, o dziwo, panowało przyjemne ciepło. Nie musiała długo szukać powodu tej anomalii – stojący na środku pomieszczenia piecyk od razu rzucał się w oczy. Wkoło, wyciągając ku niemu dłonie, siedzieli członkowie drużyny.

– Widziałaś gdzieś po drodze Eamesa? – dobiegł ją głos Jamesa.

Pokręciła głową, utkwiłszy wzrok w Jamesie, który własnie wstał, ciesząc się w duchu, że nie zaczął krzyczeć na nią od progu i zamknęła za sobą drzwi.

Kapitan był wysokim, postawnym chłopakiem, mogącym pochwalić się dość rozwiniętą muskulaturą. Czerwono-złota szata lekko się za nim unosiła, w miarę jak przemierzał w tę i z powrotem niewielką połać szatni. Skyler uśmiechnęła się z politowaniem, kiedy przeczesał palcami swoją kruczoczarną czuprynę – zawsze bawiło ją to, jak bardzo zależało mu na tym, by wyglądac jakby dopiero zsiadł z miotły.

– Chciałem dziś wcześniej zacząć… – urwał, podchodząc do tablicy, na której znajdowała się dwuwymiarowa makieta boiska, ściągnął z nosa okulary i przetarł je rąbkiem szaty, po czym spojrzał na szkła pod światło, czy aby na pewno były już czyste. Wszyscy członkowie drużyny wiedzieli, że bez okularów był ślepy jak kret, a to, że jego oczy w kolorze głębokiego brązu przywodziły na myśl te sokole, wydawało się ironicznym żartem natury. – Nawet mu przypominałem wczoraj trzy razy, żeby dobrze nastawił budzik. Gdyby nie jego siła i umiejętności, już dawno wyleciałby z drużyny… – dokończył z westchnieniem.

Rozstawił figurki przedstawiające poszczególnych zawodników na makiecie. Gdy wypowiedział zaklęcie i malutkie postacie zaczęły przesuwać się bez niczyjej pomocy, wykonując przy tym skomplikowane manewry.

Nagle do szatni wpadł zdyszany spóźnialski, wciąż powtarzając, że przeprasza i bardzo mu przykro. Warstwa śniegu, w którą Eames został przyodziany, momentalnie zaczęła topnieć, pozostawiając po sobie drobne krople na ubraniu i we włosach, które migotały pomarańczowym światłem piecyka. Drugi pałkarz wstał z ławeczki i zamaszyście uderzył swojego kompana w potylicę. Skyler wywróciła oczami. Gdyby zrobił to ktokolwiek inny, prawdopodobnie otrzymałby reprymendę od Pottera, ale w przypadku tego jednego zawodnika zasady obejmujące członków drużyny nie miały zastosowania. Był to bowiem Syriusz Black, najlepszy przyjaciel Pottera, któremu kapitan pozwalał na więcej. W zamian za to musiał starać się bardziej niż reszta drużyny, aby udowodnić wszystkim, że nie dostał się do składu wyłącznie z powodu bliskiej znajomości z kapitanem.

– Nie marnujmy teraz czasu, drużyno! Trzeba się sprężać, bo o ósmej trzeba oddać boisko Ravenclawowi! Za trzy tygodnie musimy dokopać Puchonom, a nie zrobimy tego bez porządnego treningu! – wykrzyknął z zapałem James, popychając drzwi prowadzące na zewnątrz.

Zadrżała, opuszczając ciepłą szatnię. Momentalne nasunęła gogle na oczy i starała się podciągnąć szalik, tak aby choć częściowo osłaniała twarz przed siekącym śniegiem, a następnie, nie tracąc czasu, odepchnęła się mocno stopami od podłoża i uniosła się w powietrze.

Skyler poczuła nieposkromioną radość, jak zawsze, kiedy dosiadała miotły. Wiązało się z tym ogromne poczucie wolności. Stawała się niemalże jak ptak, bez żadnych zobowiązań, planów czy wyczekiwanych terminów – po prostu rozkładała skrzydła i żyła, ciesząc się każdą chwilą. Z chwilą gdy tylko straciła grunt pod stopami, pomimo paskudnej pogody i igiełek lodu uderzających po twarzy, nie mogła powstrzymać szerokiego uśmiechu cisnącego się na usta. Znajdowała się w swoim żywiole i, co więcej, gra w quidditcha naprawdę jej wychodziła. Może kryło się w tym trochę zasługi krwi sławnego zawodnika płynącej w jej żyłach? Tego nie wiedział nikt. Jej umiejętności można by porównać do tych, którymi dysponował James, ale jej miejsce w drużynie doskonale jej odpowiadało. Wraz z Potterem tworzyli niepokonany duet, jakby za każdym razem prowadzili ze sobą niesamowity powietrzny taniec, tyle było płynności i gracji w wykonywanych przez nich manewrach. Każdy, kto choć raz widział ich we wspólnej akcji, wróżył im wspaniałe kariery sportowe, o czym oboje marzyli od dziecka.

♠

Remus kierował się właśnie do Wielkiej Sali. Jego uwagę zupełnie pochłonął nowy komiks Spider-Mana i nie bardzo go obchodziło to, co działo się dookoła. Korzystając z jednego ze skrótów, mechanicznie ominął stopień-pułapkę, prawie tego nie zauważając. Uwielbiał to, że czuł się w Hogwarcie jak w domu. A jeszcze bardziej cieszyło go to, że miał solidne podstawy, by sądzić, że wraz z pozostałymi Huncwotami znali zamek lepiej niż ktokolwiek inny. Choć motywacje Remusa były trochę inne. Wywrócił oczami na myśl, że dla Jamesa i Syriusza zawsze znalazła się okazja do wywinięcia żartu. Nie mają za knuta powagi, prychnął w myślach.

Na ułamek sekundy oderwał się od komiksu, uważnie lustrując otoczenie. Nigdzie nie dostrzegał żywej duszy. Nic dziwnego, skoro był wczesny sobotni poranek. Wyszedł z tajnego przejścia na korytarz i ponownie zagłębił się w lekturze.

Minął róg. Nagle poczuł, jak ziemia usunęła mu się spod nóg.

– Co do…!?

Cudem udało mu się utrzymać w pionie. Rozejrzał się wkoło – na obszarze kilku metrów podłoga zalana była wodą z mydlinami.

– Co wy wyprawiacie?! Nie macie nic lepszego do roboty? – zapytał oskażycielsko dwóch chłopców, starających się nieudolnie ukryć za jedną ze zbroi.

Zwinął komiks w rulon i schował go do kieszeni. Amaturiaid, przebiegło mu przez myśl. Chłopcy powolutku wyszli z ukrycia, próbujących się schować jeden za drugim. Krawaty obojga były złoty-czerwone.

– Ale… – zaczął jeden. – Bo my… Wczoraj na zajęciach… z profesorem Flitwickiem… Leviosa… – jąkał się jeden z nich, wypluwając mydliny.

Remus ze zdumieniem zauważył, że jeden z chłopców był przemoczony do suchej nitki – woda spływała mu z włosów na plecy, a u jego stóp zdążyła utworzyć się mała kałuża. W dodatku cały aż trząsł się z zimna.

– Ale dlaczego… – zaczął, lecz drugi z winowajców wpadł mu w słowo:

– My chcemy być tacy jak wy! – wypalił z przejęciem, lekko się ku niemu skłaniając.

Lupin pytająco uniósł brew.

– My? – Nie miał nawet najmniejszego pojęcia, o co mogło mu chodzić.

– No wie prefekt, jak wy. Huncwoci – szeptem.

Remus w pierwszej chwili nie wiedział, jak zareagować. Zszokowanie walczyło w nim z rozbawieniem. Roześmiał się głośno.

– Nie radzę, szlabany nie są tego warte – odparł, pochylając się w ich stronę. Chociaż James i Syriusz zapewne mieliby zupełnie inne zdanie na ten temat. Gorąco liczył, że nie zapytają go, dlaczego w takim razie to robił. – Wiecie, że powinienem wam odjąć za to zachowanie kilka puntów?

Pokiwali głowami ze smutnymi minami.

– Ale wyjątkowo tego nie zrobię. Tylko to zostaje między nami, zrozumiano? – Smutek momentalnie przerodził się w szalony entuzjazm. – A teraz ty – zwrócił się do chłopca w mokrej szacie, który właśnie bardzo głośno pociągnął nosem – pójdziesz do pani Pomfrey po eliksir pieprzowy. I nie bawcie się tak więcej, bo możecie komuś zrobić krzywdę, dobrze?

– Dobrze – wymamrotali, choć Remus mógł zdecydowanie strwierdzić, że to żadna wiążąca obietnica.

Uśmiechnął się lekko, patrząc, jak odchodzili w kierunku schodów, przekomarzając się ściszonymi głosami. Ruszył w stronę Wilekiej Sali, zupełnie zapominając o kałuży mydlin, przez co prawie się przewrócił. Znowu. Gdzie ty masz głowę? Rzucił przez ramię Terego na bałagan, kręcąc głową z niedowierzaniem. Jakim cudem wpadł dwa razy w tę samą pułapkę?

♠

Po dwugodzinnym treningu Skyler wraz z resztą drużyny Gryffindoru z trudem przeszła przez drzwi do Wielkiej Sali – największego pomieszczenia w całym zamku. Zajmowała powierzchnie tak dużą, że bez problemu mieściły się tam cztery ogromne stoły, po jednym należącym do każdego domu, oraz piąty, ustawiony prostopadle do pozostałych, przy którym zasiadali do posiłku nauczyciele i personel szkoły. Wciąż było wcześnie jak na sobotnie śniadanie, dlatego w pomieszczeniu przebywały tylko pojedyncze osoby. Tego dnia, z powodu nadchodzącego meczu, ściany przyozdobiono proporcami Ravenclawu i Slytherinu. Zwykle na ścianach wisiały naprzemiennie flagi wszystkich czterech domów; wyjątek stanowił ostatni dzień szkoły, kiedy ogłaszano zwycięzcę w walce o Puchar Domów. Skyler skrzywiła się lekko na wspomnienie zeszłorocznego przyznania pucharu Slytherinowi, którego uczniowie długo nie dawali im o tym zapomnieć.

Skrzaty domowe, pracujące w kuchni, suto zastawiły wszystkie stoły, i chyba nie istniała osoba, która nie potrafiłaby znaleźć czegoś dla siebie. Skyler nawet w zwykły dzień miała problem, na co się zdecydować, a co dopiero wtedy, gdy odbywała się jakaś uroczystość.

Skyler usiadła na swoim miejscu – obok nie było jednak Lily, która zwykle towarzyszyła jej przy posiłkach. Po drugiej stronie pustego miejsca siedział Remus Lupin. Zawsze wydawał jej się odrobinę dziwny – zupełny odludek stroniący od ludzi. Mimo sześciu lat wspólnej nauki wciąż nie potrafia go rozgryźć. Zastanawiała się, jakie tajemnice kryły się w tym chłopaku o ciekawski spojrzeniu miodowych oczu. Uniosła kubek z gorącą herbatą do ust, przyglądając mu się. Zupełnie jakby wyczuł jej wzrok, ledwie zauważalnie zerknął w jej stronę. Kiedy tylko ich spojrzenia się skrzyżowały, momentalne odwrócił się w przeciwnym kierunku. Zupełnie jakby się mnie bał, pomyślała cierpko Skyler. Piła małymi łyczkami, czując, jak stopniowo zaczynała się rozgrzewać. Nienawidziała zimy. Zawsze wtedy tęskniła bardziej za Australią. I za rodzicami.

Po chwili Remus wyrwał ją z krainy wspomnień, kiedy zaczął opowiadać historię, która wydarzyła się rano jego współlokatorowi, Peterowi Pettigrew. Rozbawiona obserwowała, jak mocno przy tym gestykulował, co uwydatniało proporcje jego ciała. Zdecydowane nie był typem atlety – raczej szczupły, niemalże na granicy niezdrowej chudości, tylko dodatkowo podkreślane przez jego chude ręce z długimi palcami. Wzrostem nieznacznie przewyższał przyjaciół, a jasnobrązowa czupryna dodawała mu zawsze trochę ponad cal. Zaśmiała się nerwowo, wtórując pozostałym, starając się ukryć zażenowanie – nie miała bladego pojęcia, jaka była puenta opowieści Remusa.

Nagle, zupełnie jakby znikąd, zjawiła się przy niej Lily. Posłała Skyler ciepły uśmiech, ściaskając ją przy tym delikatnie za ramię. Pełna niewysłowionej wdzięczności za nocne schronienie, przykryła jej dłoń swoją i lekko ścisnęła. Drugą mimowolnie sięgnęła do pierścionka zawieszonego na łańcuszku. Nie musiała mówić nic więcej, miała świadomość, że Lily doskonale wiedziała wszystko, co chciała jej w tej chwili przekazać. Uśmiechnęła się raz jeszcze, spoglądając w górę, zupełnie jakby mówiła nie ma sprawy, i zgrabnym ruchem wsunęła się na ławkę między nią i Lupina.

Z niezrozumiałych dla Skyler powodów, Lily była jedyną dziewczyną, którą dopuszczał do siebie Lupin. Na tyle blisko, że kiedyś nawet podejrzewała, że będzie z tego coś więcej. Tak się jednak nie stało.

Kątem oka zauważyła, jak Lily ciepło pocałowała Remusa w policzek, a ten uśmiechnął się nieśmiało, ledwie zauważalnie. Podniosła wzrok na siedzącego po drugiej stronie Pottera, który aż stężał z gniewu. Skyler wywróciła oczami, żałując, że kapitan nie miał za knuta wyczucia co do płci przeciwnej. No bo ile można było powtarzać „nie”? Każdego by wyprowadziło z równowagi, rzuciła Lily krótkie spojrzenie.

Chwilę później do jadalni wpadła duża część drużyny Puchonów, głośno rozmawiając. Skyler prychnęła w duchu, rozbawiona ich zachowaniem, zupełnie jakby już czuli, że tegoroczny Puchar Quidditcha mają w kieszeni. Jako ostatni do Wielkiej Sali wkroczył ich kapitan, wraz ze swoją przybraną siostrą, która zachichotała, zakrywając przy tym malinowe usta. Najwyraźniej przez jakiś żart, który dopiero co został opowiedziany. Na pierwszy rzut oka Meredith i Anton mogli być brani za uroczą parę – i Skyler wielokrotnie sama dawała się na to nabrać. Gdyby nie to, że wiedziała, w życiu by się nie domyśliła, że tych dwoje to tylko rodzeństwo. Ani trochę nie ułatwiało tego to, że często przyłapywała Antona na zerkaniu w ich stronę – nie takim znowu braterskim wzrokiem. Ani to, że zupełnie sie od siebie różnili i na próżno było doszukiwać się pomiędzy nimi fizycznego podobieństwa. 

On wysoki, dobrze zbudowany, o włosach w kolorze ciemnego brązu i delikatnie przyciemnionej karnacji. Ona natomiast niska i drobniutka, o długich, ciemnych, lekko kręconych włosach, o skórze w kolorze migdałów i dużych, błękitnych oczach, których nie sposób zapomnieć. Choć Skyler na dobrą sprawę nie znała osobiście Antona Paxtona, tyle co z okazjonalnych spotkań na boisku, gdzie zwykle ich kontakt ogarniczał się do ewentualnej wymiany uprzejmości – z opowieści Meredith mogła stwierdzić, że również ich marzenia zupełnie się różniły. Sądziła, że to może właśnie przez to, że nie wchodzili sobie w drogę i nie starali się ze sobą rywalizować. Byli zgranym rodzeństwem obdarzającym się bezgranicznym zaufaniem. Skyler zawsze dziwiło, że mimo tak podobnych charakterów trafili do różnych domów; on należał do Hufflepuffu ceniącego sobie pracowitych uczniów o dobrych sercach, ona natomiast do Gryffindoru, w którym królowała odwaga.

Oba domy coś jednak łączyło – wierność swoim przekonaniom niezależnie od wszystkiego. 

Aktualizacja: 28 sierpnia 2016.