13. Here come a riddle, here come a clue

♪

Pełnia wypadała pierwszego czerwca, tego samego dnia, kiedy urodziny obchodziła Skyler. Remus wiedział, że nie będzie mógł uczestniczyć w organizowanym z tej okazji przyjęciu z powodu swojego futerkowego problemu, a sumienie nakazywało mu przynajmniej złożenie życzeń.

W przeciągu ostatniego miesiąca nadal starał się odciąć od wrażenia, jakie wywarła na nim na krótka, pozornie nieznacząca chwila spędzona z Chenal tamtej deszczowej nocy. Niestety, im bardziej próbował się od tego odciąć, tym mocniej wspomnienie go atakowało, namawiając do choć chwilowego ulegnięcia pragnieniom. Mimo że Remus nie chciał tego przed sobą przyznać, gdzieś w głębi czuł, że jego mózg przestaje mieć siłę, by walczyć z upartym sercem.

Przedostatniego maja, późnym popołudniem zerknął więc na Mapę Huncwotów, odnajdując kropkę symbolizującą postać Skyler w szkolnej bibliotece. Na szafce nocnej położył wydobyty z kufra prezent, zamówiony uprzednio z jednego z katalogów, przywiezionych przez Petera po przerwie świątecznej. Szafirowa folia, w którą podarek został zapakowany, skrzyła się tajemniczo w promieniach popołudniowego słońca.

Wziął głęboki wdech, po czym szybkim krokiem wkroczył do toalety w celu opryskania twarzy lodowatą wodą. Coraz bardziej wątpił w sens tego spotkania. Czy to właśnie nie po to, by nie kusić losu, omijał Chenal przez tak długi okres?

Ponownie ochlapał wodą twarz, po czym starannie wytarł ją ręcznikiem. W lustrze wiszącym nad umywalką dostrzegł wyraźnie podkrążone oczy – pierwsze oznaki zbliżającej się pełni, a do tego niezaprzeczenie doświadczał kłębiącego się pod czaszką nadchodzącego zmęczenia. Wyraźnie czuł, że jutro raczej nie ruszy się z łóżka. Liczył, że wykonany przed momentem zabieg pomoże mu zachować trzeźwość umysłu i pozwoli wytrwać w swoich postanowieniach. Nie mógł się dać pokonać coraz intensywniej dążącemu do głosu sercu.

Powtarzając swoje postanowienie trzymania się z dala od wszystkich przedstawicielek płci pięknej niczym mantrę, poprawił mankiety koszuli, po czym energicznym krokiem przeszedł przez dormitorium. Chwycił prezent, wsuwając go do kieszeni spodni, jeszcze raz rzucił okiem na Mapę Huncwotów, a następnie szybkim krokiem opuścił dormitorium.

Zgodnie z wskazaniami Mapy, odnalazł jutrzejszą solenizantkę w szkolnej bibliotece; ku jego zdziwieniu Skyler buszowała właśnie po dziale z mugolską literaturą. W pomieszczeniu panowała jak zwykle pozorna cisza, wypełniona szumem kartek, pomrukiem szeptanych rozmów i ciężkimi westchnieniami uczących się.

Skyler wodziła palcem po grzbietach ustawionych w równych rzędach tomów, bezgłośnie poruszając ustami; najwyraźniej bezgłośnie odczytywała tytuły książek. Jej uroda ponownie spadła na niego niczym grom z jasnego nieba – zupełnie nie potrafił zrozumieć, dlaczego od dokonania tego odkrycia uderzała go za każdym razem z taką samą mocą. Wciągnął powietrze głęboko do płuc, po raz kolejny powtarzając sobie, że umysł wygra z emocjami.

Chenal zatrzymała palec na półce, dokonawszy wyboru. Jako że książka znajdowała się zbyt wysoko, by była w stanie ją ściągnąć o własnych siłach, rozejrzała się wkoło w poszukiwaniu drabinki. Nie chciała używać zaklęć na ściśniętych tomach, ryzykowałaby by bowiem, że oprócz wybranej pozycji spadną również te sąsiednie.

– Remusie! – powiedziała, rozpromieniając się wyraźnie na jego widok. – Mógłbyś mi pomóc? – spytała, patrząc na niego prosząco z zalotnym uśmiechem.

Serce Huncwota zdawało się rozpuścić o wiele zbyt mocno. Kiwnął głową, na ledwo dostrzegalnie unosząc kąciki ust, po raz kolejny powtarzając w myślach swoje postanowienie. Gdy znalazł się blisko Skyler, na moment wstrzymał oddech, ale i tak dotarła do niego intensywna woń wanilii.

Ściągnął z półki wskazaną książkę, a gdy podawał ją dziewczynie, choć bardzo starał się tego uniknąć, jej palce przypadkowo musnęły dłoń Remusa. Lupin odniósł wrażenie, że wszyscy zebrani mogli dosłyszeć tętent jego pędzącego serca.

Zupełnie nie spodziewał się takiego obrotu sytuacji. W jego wyobrażeniu spotkanie było krótkie i rzeczowe, a co najważniejsze, na pewno nie zawierało cielesnego kontaktu. Po raz kolejny wypowiedział w myślach mantrę, licząc na to, że rzeczywiście miał na tyle siły, by wytrwać przy swoich postanowieniach.

– Dziękuję – stwierdziła, przytulając tom do piersi, uśmiechając się promiennie do Lupina. – Wracasz do wieży? – spytała z ciekawością, proponując tym samym wspólny powrót.

Po tamtej deszczowej nocy dręczyło ją nieodparte wrażenie, że powinna lepiej poznać tego chłopaka. Skyler przyjrzała mu się uważnie, gdy tak stał przed nią, skryty w cieniu wysokich bibliotecznych półek. Słońce powoli chyliło się ku zachodowi, rzucając na wszystko magiczną pomarańczową poświatę. W tym miejscu czuła się tak bardzo bezpieczna, schowana przed światem i wścibskimi spojrzeniami. Dział mugolski nie należał do często odwiedzanego przez uczniów, nie skrywających pogardy do książek, w których w ich mniemaniu znajdowało się zbyt mało magii.

– Zasadniczo to szukałem ciebie – odparł szybko, uśmiechając się delikatnie. Spojrzała na niego zaciekawiona, dlatego też pospieszył z wyjaśnieniami, ściskając podarunek schowany w kieszeni. – Dostałem wiadomość od mamy, że znowu ma nawrót choroby. – Remus wyraźnie posmutniał, choć z zupełnie innego powodu. Za każdym razem, gdy wypowiadał to kłamstwo, przypominało mu się, dlaczego tak naprawdę musi opuścić szkolne tereny, co każdorazowo napełniało go przygnębieniem – Dumbledore organizuje dla mnie powrót do domu, ale przed zniknięciem chciałem ci złożyć życzenia urodzinowe, skoro nie będę mógł tego zrobić we właściwym czasie. W takim razie, wszystkiego najlepszego, Skyler – zakończył, przesuwając pakunek leżący na otwartej dłoni w stronę dziewczyny.

Gdy uśmiechnęła się tak promiennie, palcami zasłaniając usta w wyrazie zdziwienia i przyjemnego zaskoczenia, a w jej srebrzystych oczach rozbłysły iskierki szczęścia, coś wyraźnie wywinęło fikołka we wnętrznościach Remusa. Chłopaka opanowało przekonanie, że to wilk czyhający gdzieś w jego wnętrzu domagał się swoich racji i czaił się na swoją ofiarę.

Kiedy wypowiedziała słowa podziękowania, Lupin przez moment poczuł się jak Święty Mikołaj; nie sądził, że Chenal aż tak ucieszy się z otrzymania prezentu. Dziewczyna z palącą ciekawością sięgnęła po paczuszkę i odwinęła szafirowy papier, skrzętnie skrywający jej zawartość. We wnętrzu znajdowała się kulka mieszcząca się w dłoni, wyglądem stosunkowo zbliżona do przypominajki, jednak zamiast białego lub czerwonego dymu wypełniała ją czarna maź.

– Co to? – spytała, na sekundę marszcząc brwi. Nigdy wcześniej nie spotkała się z takim przedmiotem, dlatego też absolutnie nie miała pojęcia, do czego i w jaki sposób mogłaby jej użyć.

– Przepowiadajka. Odpowiedź na wszelkie problemy. Zamknij oczy, zamknij ją w dłoni, zadaj pytanie, ona odpowie. Nie na każde, to oczywiste, ale na podobno pomaga podjąć decyzję.

– Dziękuję raz jeszcze – odparła z wdzięcznością, wspinając się na palce i składając na Lupinowym policzku delikatny pocałunek.

Ogień zapłonął tym razem nie tylko w miejscu, gdzie znalazły się jej usta, ale Remusowi zdawało się, że i na całej twarzy. Lunatyk poczuł się, jakby stanął zdecydowanie zbyt blisko ogromnego ogniska i dotarło do niego, że musiał wyglądać niczym burak, Skyer jednak w żaden sposób tego nie skomentowała. Tylko uśmiechnęła się lekko, bo w gruncie rzeczy reakcja Remusa niezmiernie jej schlebiała.

– Sprawdźmy w takim razie, czy to maleństwo działa – wznowiła, podnosząc wzrok na Lupina.

Sam nie wiedział, co takiego jest w tej dziewczynie, że aż tak na niego działa. W głowie odliczał właśnie od stu w dół, starając się ochłonąć i ponownie dojść do siebie, po kolejnym niby nic nie znaczącym pocałunku. Nie mógł pozwolić, by jego postanowienia zostały złamane przez jakieś głupie reakcje układu współczulnego.

– Co powinnam teraz zrobić? – zapytała Skyler, potrząsając kulką z nieskrywaną ciekawością.

Zapytaj jego – słowa wypłynęły na powierzchnię cieczy, jakby ktoś napisał je światłem. Przez kilka sekund utrzymywały się niczym na falach, delikatnie rozmazując swoje kruche krawędzie, a następnie znikły, zupełnie jakby utonęły w czarnym oceanie. Skyler spojrzała na Remusa, który właśnie przerwał powtarzanie w myślach swojej mantry i wyglądał na równie zdziwionego, co sama Chenal. W odpowiedzi na niezadane na głos pytanie, tylko wzruszył ramionami i nieznacznie pokręcił głową, dobitnie pokazując, że i on nie wie, co ustrojstwo mogło mieć na myśli.

– Chyba jest zepsute – zaczął nieśmiało Lunatyk, w duchu karcąc się za to, że nie sprawdził zawczasu tego bubla. Spuścił wzrok na sznurówki, nie chcąc spojrzeć w oczy Skyler.

Może rzeczywiście przyjście tutaj było złym pomysłem, przemknęło mu przez myśl.

– A może… – zaczęła Chenal, urywając w pół zdania. Przygryzła wargę, jakby intensywnie się nad czymś zastanawiając. Czyżby…? – Ty spróbuj – stwierdziła nagle, zmuszając go tym samym do ponownego zwrócenia na nią uwagi.

Remus wziął oddech i delikatnie, tak by na pewno nie zetknąć się z jej skórą, przejął od niej kulkę. Zadał to samo pytanie, które wcześniej wypowiedziała Skyler, energicznie potrząsając przepowiadajką. Zastanawiał się, czego tak naprawdę oczekiwał w chwili podjęcia decyzji o skierowaniu kroków do biblioteki. Sam gubił się już we własnych postanowieniach i uczuciach.

Rozchylił dłoń dokładnie w momencie, gdy na powierzchnię wypłynęły świetliste słowa: pocałuj ją, idioto. To proste stwierdzenie tak bardzo zachwiało wszystkimi jego fundamentalnymi zasadami, że bił się z myślami, czy rzeczywiście nie wyszłoby mu na dobre, gdyby postąpił zgodnie z zaleceniami przepowiadajki. Po prostu odrzucić wszelkie postanowienia, tak jakby za moment miał skończyć się świat, choć na chwilę zapomnieć o całym świecie i roztopić się w słodyczy pocałunku. Świat jednak wcale nie zmierzał ku zagładzie, a Remus, choć posiadał tylko jedno życie, nie chciał, wręcz nie potrafiłby żyć z poczuciem, że na którymkolwiek etapie istnienia musiał ponosić odpowiedzialność za skrzywdzenie tak kruchej istoty jak Skyler. Remus nie mógł przyłożyć do tego ręki. I co ważniejsze, nie mógł później żyć z poczuciem odpowiedzialności za jej krzywdę.

Wszystkie myśli kłębiły się w nim niczym burzowe chmury, strzelając kolejnymi wnioskami szybciej niż błyskawice. Podjęcie decyzji zajęło mu zaledwie ułamek sekundy. Szklana kulka wypełniona czarną mazią upadła z brzdękiem na podłogę biblioteki, a Remus zerwał się do wyjścia, rzucając przez ramie tylko krótkie: przepraszam, muszę już iść. Nie ufał sobie na tyle, by tam zostać, bo nie miał pewności, czy posiadałby wystarczająco dużo siły, by odejść stamtąd spokojnym krokiem, wytrwawszy w swoich postanowieniach. W tamtej chwili ucieczka wydawała się jedyną możliwą opcją.

Skyler stała wmurowana w miejscu, zdezorientowana wydarzeniem, w jakiego właśnie była świadkiem. Nie miała najmniejszego pomysłu na to, co takiego stało się Lupinowi, że uciekł tak nagle. Myśli krążyły jej po głowie, starając się odnaleźć możliwe wytłumaczenie zaistniałej sytuacji, ale nie potrafiła odnaleźć niczego, co wydawałoby się mieć sens.

Westchnęła, schylając się po kulkę leżącą na podłodze. Gdy pierwszy raz przemknęła wzrokiem po świetlistych literach, wciąż pływających na powierzchni mazi, ich znaczenie gdzieś się zatraciło. Dopiero za trzecim razem dotarło do niej, jaki był przekaz przepowiadajki. Nie potrafiła tylko wyklarować, jakie są jej odczucia co do całującego ją Remusa Lupina.

♠

Nic nie zapowiadało nadchodzących zmian. Gdy wieczorem dziewczęta układały się do snu po przyjęciu urodzinowym, nie oczekiwały, że przez tę jedną noc życie którejkolwiek z nich może się diametralnie zmienić.

Promienie czerwcowego słońca raniły wciąż zmęczone oczy Skyler. Teraz żałowała, że kładąc się do łóżka, zapomniała o zasłonięciu kotar. Spojrzała na swoje stopy ze zdziwieniem – na jednej z nich nadal trzymał się nieściągnięty wieczorem but. Przed przyjęciem obiecywała sobie, że nie wypije zbyt wiele, ale rola solenizantki sprawiała, że nie wypadało odmówić udziału we wznoszonych dla niej toastach. Skryła twarz w dłoniach, wzdychając przy tym ciężko. Aż bała się spojrzeć na budzik – posiadała niezachwianą pewność, że żadna z nich nie pamiętała, aby go nastawić. Z drugiej strony cieszyła się, że tak się stało, ponieważ nie miała pewności, czy jej czaszka nie wybuchłaby podczas kontaktu z tak irytującym dźwiękiem.

Nawet teraz, kiedy jedynymi dźwiękami dobiegającymi do jej uszu były oddechy nadal śpiących koleżanek, czuła intensywne pulsowanie wewnątrz czaszki. Niepewnie otworzyła oczy, ale szybko zmieniła zdanie, gdy głowa eksplodowała bólem w reakcji na kontakt z jasnym światłem.

Po omacku sięgnęła po budzik, ku jej uldze wcale nie wskazujący tak późnej godziny, jak się spodziewała. Co prawda dziewczyny powinny wstać już godzinę temu, ale dziesięć po ósmej nie wydawało się takie złe, w szczególności biorąc pod uwagę, że zasnęły kilka godzin później niż zazwyczaj. Powoli podniosła się na łokciach, a gdy wreszcie wstała, zawartość żołądka gwałtownie wywinęła fikołka, upewniając ją we wcześniejszej myśli, że raczej odpuści sobie śniadanie.

Mimo że Chenal podjęła taką, a nie inną decyzję, nie chciała pozbawiać możliwości wyboru pozostałych dziewcząt, dlatego też po kolei obudziła każdą z nich, a dopiero później udała się do toalety.

Zimna woda odrobinę zmniejszyła jej cierpienie i dzięki temu myśli, tak uporczywie krążące po głowie, nie potrafiące znaleźć swojego miejsca i rozwiązania, uderzyły z całą mocą. Tamto spotkanie z Remusem w przeddzień urodzin nadal pozostawało wielką zagadką. Wciąż wałkowała je w myślach, starając się znaleźć odpowiedź na pytanie, czy chciała, by Lupin ją całował?

Jako że bardzo chciała poznać odpowiedź na to pytanie, postanowiła wybrać optymalne wyjście z sytuacji.

Musiała zaprzyjaźnić się z Remusem Lupinem. Skyler wyraźnie czuła, że jeśli tylko pozna go lepiej, uda jej się rozwikłać tą niewiadomą.

Kończyła właśnie myć zęby, kiedy w dormitorium rozległo się stanowcze pukanie. Chenal nie przejęła się nim zbytnio, przekonana, że to zapewne jedna z uczennic z prośbą o pożyczenie jakiegoś artykułu nagłej potrzeby. Rzadko, bo rzadko, ale takie odwiedziny się zdarzały.

Skyler zdziwiła się niezmiernie, gdy wyszła z toalety i w drzwiach zauważyła, wyglądającą na bardzo poruszoną, profesor McGonagall. Chenal wydukała słowa powitania, zastanawiając się, o co mogło chodzić. Opiekunka Gryffindorru odwiedzała dormitoria swoich studentów tylko w nagłych wypadkach. Skyler przez moment głowiła się, czy przypadkiem czegoś nie przeskrobały, ale mina pani profesor wcale nie wskazywała na jej złość – McGonagall wyglądała raczej na przejętą lub smutną.

– Panno Meadowes, będzie pani tak dobra i pójdzie pani teraz ze mną – powiedziała McGonagall, spoglądając na Dorcas znacząco.

– Ale o co chodzi, pani profesor? – spytała, wyraźnie zdezorientowana. Zmarkotniała, zastanawiając się, ile punktów szkolnego regulaminu złamała, będąc poprzedniego wieczora w stanie upojenia alkoholowego. Palcami przeczesała włosy, starając się doprowadzić splątane kosmyki do jako takiego ładu.

– Wszystkiego dowie się pani na miejscu – odparła Minerva, splatając dłonie.

– Dobrze… – powiedziała Meadowes, bardziej do siebie samej niż do kogokolwiek z zebranych, chaotycznymi ruchami sięgając po rzeczy potrzebne jej podczas pierwszych zajęć i wrzucając je nerwowo do znalezionej pod łóżkiem torby. Na wczorajszy strój narzuciła szatę wierzchnią, licząc, że zakryje ona dostrzeżoną kątem oka plamę na koszuli.

Profesor McGonagall patrzyła na dziewczynę w milczeniu, nawet jednym słowem nie komentując zastanej sytuacji. Skyler rozejrzała się niepewnie po przyjaciółkach, mimowolnie sięgając do zawieszonego na szyi pierścionka. Coś w tym wszystkim bardzo jej nie pasowało i coraz mocniej obawiała się, że w gabinecie opiekunki na Dorcas czekało coś o wiele gorszego niż szlaban.

♠

Tymczasem Lunatyk przebywał zamknięty w swoim dormitorium. W pomieszczeniu panowała ciemność poprzecinana gdzieniegdzie wiązkami światła, w których tańczyły drobinki kurzu; promienie wpadały tu przez mikroskopijne szparki między szczelnie zaciągniętymi kotarami, oddzielającymi Remusa od świata poza wieżą.

Nie dość, że okna zostały zasłonięte, to Lupin znajdował się w swoim łóżku, gdzie również zaciągnął czerwono-złote kotary. Wiedział, że owy zabieg był irracjonalny, w końcu dzień był jego sprzymierzeńcem, to nocy bał się naprawdę. Tak źle nie czuł się już od dawna. Leżał na posłaniu, zwijając się z bólu. Cierpienie fizyczne zostało okraszone również psychicznym tak odmiennym od tego, jakie odczuwał, gdy Lily dowiedziała się o jego futerkowym problemie oraz tego, jakie pojawiło się po tej pamiętnej pełni, kiedy po raz pierwszy dołączyli do niego przyjaciele pod postacią zwierząt. Wtedy dotarło do niego, że wreszcie ma kogoś, na kogo może liczyć niezależnie od wszystkiego, kto trwał przy nim na dobre i na złe, kto nie spisał go na straty tylko przez pryzmat tego, kim się stawał raz w miesiącu.

Lecz Skyler… Ona wydawała zupełnie inna, taka delikatna, jawiła się być niczym potłuczone szkło. Nie mogła się dowiedzieć. Nigdy, przenigdy nie mogła się dowiedzieć.

Remusowi udało mu się wymóc na Lily obietnicę, że nic nie powie. A pozostali Huncwoci… Dobrze wiedział, że tę tajemnicę zabiorą ze sobą do grobu, a jeśli już będą mieli konieczną potrzebę zdradzenia jej komuś, najpierw przyjdą poprosić o przyzwolenie. Pozostawała jedynie kwestia Lupinowej osoby.

Stwierdził, że tak będzie dla dziewczyny najlepiej. To dlatego jej unikał, przecież nie mógł dopuścić do tego, aby się przywiązała. On i tak zabrnął już za daleko. Chciał zakopać uczucia w najgłębszych zakamarkach mózgu, ale dziwnym trafem, nie potrafił. Nie miał jednak innego wyboru, przecież to on ponosił całą winę. Gdy z całej tej bezradności i złości chciał odwrócić się na drugi bok, aż jęknął z bólu. Przez to wszystko niemalże udało mu się zapomnieć, jak źle się czuł.

Przyjaciele wielokrotnie mówili mu, że to nie jego wina, że nie chciał takiego losu, że nie prosił o klątwę wilkołactwa. Sądził, że nie rozumieli sedna sprawy; on był potworem. Dla nich każda comiesięczna wyprawa to jedynie kolejny powód do złamania szkolnego regulaminu i pewnego rodzaju zabawy. Niczym bracia wyruszający na niedzielne polowanie na kaczki w ramach zacieśniania rodzinnych więzów. Dla niego to kolejny dzień, kiedy bał się, że może wyrządzić komuś krzywdę. Ale jak to mawiał James: bez ryzyka nie ma zabawy.

Nie zasługiwał na bycie jednym z Huncwotów, nie zasługiwał na naukę w Hogwarcie, nie zasługiwał na żaden związek, a już na pewno nie zasługiwał na miłość.

Aktualizacja: 5 grudnia 2015.