6. Come fly with me

♪

Późnym wieczorem tego samego dnia, zabawa w wieży Gryffindoru trwała w najlepsze. Pokój wspólny zwyczajowo przystrojono dekoracjami w głównej mierze w barwach domu, tym razem z białymi wstawkami. Czerwone proporczyki z wyhaftowanym złotą nicią symbolem domu zawieszone w niewielkich odstępach na sznurku, ciągnęły się zwisającymi półkolami po każdej ścianie oraz łączyły przeciwległe kąty pomieszczenia. Prostopadle do nich zawieszono okrągłe lampki choinkowe, cyklicznie zmieniające swój kolor. W komnacie panował przyjemny dla oka półmrok. Wysłużone fotele i kanapy rozsunęły się lekko, tworząc na środku wolną przestrzeń. Naprzeciw kominka pojawiły się natomiast dwa suto zastawione stoły. Lily zadbała o to, by grała muzyka dobra do zabawy, dlatego też na środku pomieszczenia szalało kilka par.

Pan Potter wkraczający tego dnia w dorosłość, nie mógł się opędzić od osób chcących złożyć mu życzenia. Znajdował się w swoim żywiole, świetnie odnajdując się w roli duszy towarzystwa, brylował jako serce przyjęcia. Choć kąciki ust bolały od ciągłego uśmiechania, wciąż przyjmował kolejne serdeczności, a czasami i drobne podarunki, choć nie zdarzało się to często. Większość chętnych uczniów złożyło się bowiem na prezent, jakiego James miał nigdy nie zapomnieć. Kolejka do solenizanta zdawała się wcale nie kończyć. On jednak wciąż czekał na życzenia od pewnej osóbki. Stanął na palcach, próbując wypatrzyć jej rudą czuprynę gdzieś w tłumie. Nie musiał się długo wysilać, ponieważ poczet jego najbliższych przyjaciół przeciskał się właśnie przez tłum w jego stronę.

– Już myślałem, że się was nie doczekam – westchnął z radością, gdy do niego podeszli.

Każdy z nich po kolei go uścisnął. W głębi duszy James cieszył się, że przynajmniej na chwilę może odpocząć od ciągłego uśmiechu, potrząsania dłońmi, uścisków i pocałunków.

Syriusz postanowił przejąć pałeczkę i wysunął się naprzód zgromadzonych z płaskim pudełkiem w dłoniach.

– Dobrze wiesz, czego ci wszyscy życzymy, bracie. Przede wszystkich chcemy, żebyś odnalazł w życiu szczęście. Zresztą… Ty sam wiesz, czego sobie życzyć i możesz mieć pewność, że będziemy cię wspierać w tych marzeniach. W końcu jesteśmy jak jedna wielka rodzina, nie? – spytał, wyciągając paczuszkę przewiązaną granatową kokardą w stronę Jamesa.

Potter pociągnął za wstążkę, po czym obrzucił badawczym spojrzeniem wszystkich przyjaciół.

– Nie! – krzyknął, zaglądając do środka. Jego oczy otwarły się szeroko ze zdziwienia, a orzechowe tęczówki aż błyszczały z radości.

– Właśnie tak – odparł Syriusz, uśmiechając się szeroko.

Dokładnie takiej reakcji spodziewał się po przyjacielu. James był dla niego niczym brat i oddałby wszystko, byle tylko go uszczęśliwić. Black kątem oka zerknął na Lily. Jaka szkoda, że nie potrafił zrobić nic w tym aspekcie. Czasami, przez moment, która zdawała się być jedynie mrugnięciem oka, zdawało mu się, że widział na twarzy dziewczyny coś więcej niż zwykłą niechęć. Tylko te chwile sprawiały, że nie starał się za wszelką cenę zeswatać z kimś przyjaciela – gdzieś w głębi siebie zasiał ziarno niepewności, że może jeszcze coś z tego będzie.

– Nieee! – krzyknął ponownie solenizant, przeciągając ostatnią z liter. Opuszkami palców gładził komplet biletów na Mistrzostwa Świata w Quidditchu mające się odbyć tego lata. Tego ranka nawet nie sądził, że cokolwiek jest w stanie pobić poranną przesyłkę. Od czubka głowy do palców stóp wypełniała go euforia.

Jeśli jeszcze kiedykolwiek zwątpię w to, jakich mam wspaniałych przyjaciół, wspomnę tę chwilę!

Potter odnosił wrażenie, że jeszcze chwila i uniesie się w powietrze; miał nadzieję, że ten stan ducha szybko się nie skończy. Nagle poczuł niepohamowana potrzebę wyrażenia swojej wdzięczności, lecz choć zazwyczaj był bardzo wygadany, teraz za nic umiał dobrać odpowiednich słów. Nie potrafił odnaleźć w głowie niczego, co mogłoby wyrazić to, jak się teraz czuję. Niewiele myśląc, postanowił wykorzystać coś absolutnie niewerbalnego. Podszedł do dziewczyn i uściskał je najmocniej jak potrafił, choć szybko się opamiętał, gdy Skyler śmiejąc się przy tym głośno, zwróciła mu uwagę, że miażdży jej żebra. Ku jego zdumieniu, Lily przyjęła gest, nie mówiąc przy tym ani słowa. Pisnęła tylko cicho, gdy straciła grunt pod nogami. James podszedł następnie do Huncwotów i choć wydawało się to niemożliwe, spróbował przygarnąć całą trójkę do siebie. Nie robili sobie nic z tego, co pomyślą sobie inni. Istniało tylko tu i teraz.

– Cały komplet! To musiało kosztować fortunę! – stwierdził jeszcze James, odsuwając się od wszystkich na krok. – Jak wam się udało to kupić? – Spojrzał na każdego z osobna, mierząc wzrokiem. Nie miał absolutnie żadnego pomysłu na to, jak sześcioro uczniów miałoby uzbierać takie morze galeonów!

– Wiesz, bracie, wszystko staje się o wiele prostsze, jeśli ma się takich wspaniałych przyjaciół. A poza tym, pomogło nam bardzo wiele osób… – stwierdził Syriusz, obejmując Sky ramieniem, a wolną ręką zataczając krąg, jakby chciał zaprezentować pokój wspólny.

James spojrzał na niego pytająco; to stwierdzenie wcale nie zbliżało go do rozwiązania zagadki.

– Mój dziadek jest arbitrem na meczu otwarcia. I kilku późniejszych – stwierdziła dziewczyna jak gdyby nigdy nic, wzruszając przy tym lekko ramionami i delikatnie bawiąc się pierścionkiem zawieszonym na szyi. Uśmiechnęła się promiennie, widząc szczęście na twarzy kapitana drużyny. Sama nie mogła się już doczekać wyjazdu na mistrzostwa.

 – Czekaj… – powiedział powoli Potter, gdy informacja odnalazła właściwe połączenie. Jego oczy ponownie stały się wielkie niczym spodki. – Jesteś wnuczką Rodericka Plumptona?! – spytał James z niedowierzaniem. To, że słynny rekordzista miał sędziować tę rozgrywkę, od pewnego czasu stanowiło główny temat działu sportowego Proroka. Nie mógł uwierzyć, że taka osobistość przynajmniej dwa razy do roku znajdowała się od niego nie dalej jak na drugim końcu peronu. – Nie sądziłaś, że może warto by kiedyś o tym wspomnieć kapitanowi drużyny? Kobieto, twój dziadek jest wymieniony w Quidditchu przez wieki! Najpoczytniejszej książce o tym szlachetnym sporcie! Jak możesz traktować to tak, jakby nic nie znaczyło! – Z każdym zdaniem podnosił głos, rozentuzjazmowany. Część jego mózgu w ukryciu planowała, jak sprawić, by Sky zechciała go przedstawić swojemu dziadkowi.

Solenizant podziękował im ponownie, kłaniając się w stronę każdego z nich, po czym przeprosił zgromadzenie pod pretekstem uzupełnienia płynów. Ciągłe dziękowanie rzeczywiście sprawiło, że kompletnie zaschło mu w gardle. Jednak najpierw musiał odnieść prezent do dormitorium, gdzie na pewno będzie bezpieczny tuż obok nowiutkiego Nimbusa 1001.

♠

Mimo późnej godziny i rozpoczęcia ciszy nocnej impreza trwała w najlepsze. Lily siedziała na parapecie, opierając się plecami o ścianę, chowając się przed spojrzeniami. W drobnych dłoniach skrywała szklankę Ognistej Whiskey, w niewiadomy sposób sprowadzonej tego wieczora przez Syriusza, i raz po raz upijała drobne łyki. Nigdy nie przepadała za palącym uczuciem pozostawianym po sobie przez trunek; zdecydowanie wolała piwo kremowe, którego ostania butelka zdążyła zniknąć już pół godziny temu. Zostały jeszcze co prawda resztki jakiejś słodkiej nalewki, ostatecznie z racji jej niewiadomego pochodzenia wolała się trzymać od niej z daleka. Rozejrzała się z ciekawością po pomieszczeniu; zabawna sztuczka – mogła siedzieć tu w cieniu, ukryta przed większością spojrzeń, za to przyglądać się innym.

Dostrzegła Meredith i Skyler siedzące przytulone na schodach prowadzących do dormitoriów, popijające piwo kremowe. Co chwila wymieniały się uwagami, lecz w przeciwieństwie do siedzących na kanapach dziewcząt nie chichotały przy tym raz po raz. Gdy dziewczyny zauważyły przyjaciółkę, uniosły butelki w geście toastu, po czym Sky wykonała zapraszający gest dłonią. Lily uśmiechnęła się ciepło i postanowiła do nich dołączyć. Spuściła nogi z parapetu i już miała wstać, kiedy ktoś zagrodził jej drogę. Jak mogła się tego spodziewać, przeszkoda miała formę i głos nikogo innego, jak Jamesa Pottera.

Tylko tego brakowało w tej chwili, pomyślała cierpko Lily, starając się nie skrzywić. W końcu solenizantom nie powinno się sprawiać przykrości.

– A ty dlaczego się nie bawisz? – spytał, uśmiechając się lekko.

Evans chciała go właśnie przeprosić i odejść pod pretekstem dołączenia do przyjaciółek, ale gdy podniosła wzrok, zauważyła, że dziewczyny właśnie wstały i ruszyły na parkiet. Już po chwili wirowały wspólnie, nie dopuszczając do siebie żadnych chłopców. Najwyraźniej obydwie znajdowały się w szampańskim humorze. Lily, zrezygnowana, westchnęła, po czym ponownie podciągnęła nogi na parapet i wróciła do poprzedniej pozycji.

– Właściwie, chciałem ci zaproponować drinka… – kontynuował James, unosząc jedną ze szklanek. Dopiero teraz dziewczyna zauważyła, że obie ręce miał zajęte. – …ale widzę, że już masz. W takim razie postawię go tutaj, może jeszcze się przyda – stwierdził, stawiając szklankę na parapecie, po czym opuszkami palców delikatnie przesunął ją w kierunku Lily. Następnie oparł się plecami o ścianę obok okna, w taki sposób, że się nie widzieli. Każde z nich patrzyło przed siebie, co pewien czas pociągając łyk z kieliszka.

– Zatańczysz? – spytał cicho po chwili, wyciągając ku niej dłoń. Wychylił się zza węgła tylko po to, by móc na nią spojrzeć. Zastanawiał się, jakiego triku będzie musiał użyć, aby ją namówić do tańca. Doskonale wiedział, że nie będzie to proste zadanie.

– Ja… – urwała. Momentalnie zaczęła nakręcać pasemko włosów na palec wskazujący. Zastanawiała się, jak długo będzie ją nagabywał tym razem. Miała ochotę uciec z tego miejsca, ale obiecała przyjaciółkom, że postara się być miła dla Pottera z okazji jego urodzin. Wzięła głęboki oddech. – Ja nie tańczę… – dodała cicho. Odwróciła głowę do okna, tak aby nie musieć na niego patrzeć. Noc należała do przepięknych – księżyc wisiał na granatowym niebie w pierwszej kwadrze, nie ustępując swoim blaskiem nawet najjaśniejszym gwiazdom. Tafla jeziora pozostawała niewzruszona, oddając wygląd nocnego nieba niczym najprawdziwsze lustro.

– Widziałem przecież dziś rano… – obruszył się, wykonując półobrót i opierając dłonie na parapecie, nieopodal jej bioder.

– Ja nie tańczę – powtórzyła stanowczo, nawet nie zaszczycając go spojrzeniem. – Jakbyś patrzył wystarczająco uważnie, może dostrzegłbyś, że to Skyler tańczyła, nie ja. Ja tylko ścierałam kurze. Mogę podrygiwać albo poskakać, ale zdecydowanie nie tańczę – dodała sarkastycznie, obracając się przy tym gwałtownie. Nie spodziewała się, że twarz Jamesa jest aż tak blisko, podobnie jak i on nie spodziewał się ataku ze strony rudej fali włosów. Odsunął się momentalnie, choć i tak odrobinę za późno. Palcami dłoni zaczął rozcierać oko, które zaczęło niemiłosiernie szczypać.

– Przepraszam – powiedziała cicho, speszona, dłonią zakryła usta, jakby w przestrachu, że wyrządziła mu poważną krzywdę. Zaczęła przeszukiwać umysł w poszukiwaniu jakiegoś znanego zaklęcia mogącego pomóc w tej sytuacji. Zupełnie nic nie przychodziło jej do głowy, a przynajmniej nic z zaklęć, jakich odważyłaby się rzucić na człowieka.

– Nic się nie stało – powiedział po chwili, gdy ból zelżał. Odjął dłoń od oka i od razu przeczesał nią włosy. Posłał dziewczynie ciepły uśmiech, aby zapewnić ją, że rzeczywiście wszystko było w porządku. – Wiesz, Lily… Jednego nie potrafię zrozumieć. Dlaczego niby nie tańczysz? Przecież dziewczyny uwielbiają takie rzeczy – urwał na moment, ponownie przeczesując palcami włosy.

Oparł się o ścianę i wpatrując się w pary wirujące po parkiecie, upił łyk ze szklanki trzymanej w dłoniach. Westchnął ciężko. To pewnie tylko kolejny sposób na pozbycie się mnie z otoczenia, pomyślał smutno. Przez chwilę chciał spytać o to wprost, ale zrezygnował, obawiając się, że odpowiedź będzie jedynie kolejnym ciosem w samo serce. Choć poranek mógł zaliczyć do udanych, nawet nie śnił o tym, że coś mogłoby się zmienić w ich relacjach dzięki kolejnemu komplementowi, jakim obdarzył ją rano. – Z Remusem byś zatańczyła, prawda?

Evans pokręciła głową, czym kompletnie zbiła go z pantałyku. Nie wiedział, czy po prostu starała się być miła, czy mówiła prawdę. Może rzeczywiście należało zapytać wprost?

– W takim razie, jeśli mogę spytać, dlaczego nie tańczysz? – Z niecierpliwością czekał na odpowiedź, jako że sprawa niezmiernie go frapowała.

– Nie potrafię – stwierdziła cicho, spuszczając wzrok. James roześmiał się, co tylko bardziej ją speszyło.

– Nie wierzę. Teraz na pewno mnie oszukujesz. Muszę to sprawdzić – stwierdził z szerokim uśmiechem, ponownie wyciągając do niej rękę. W odpowiedzi delikatnie pokręciła głową, po czym duszkiem wypiła zawartość szklanki. – Może jednak, śliczna Lily? Tak w ramach prezentu urodzinowego? – spytał z nadzieją, posyłając jej jedno z najbardziej wypracowanych spojrzeń – to, dzięki któremu zawsze dostawał to czego chciał. Choć do tej pory akurat ona stanowiła jedną z niewielu osób potrafiących się mu oprzeć, stąd nie miał pewności, czy i tym razem zadziała.

– Za moment uwierzysz. Tyko pamiętaj, że sam tego chciałeś! – Lily zaśmiała się cierpko, zsuwając nogi z parapetu i delikatnie ujmując jego dłoń.

♠

Remus i Peter stali przy stole z przekąskami, nalewając do szklanek Ognistą Whiskey. Z pełnymi naczyniami synchronicznie oparli się o ścianę, bacznie lustrując tłum.

– Lunio… – zaczął nieśmiało Glizdogon, patrząc na przyjaciela. Wziął głęboki oddech i zaciętą miną dodał: Idę. Mam do załatwienia coś ważnego – stwierdził, biorąc kolejny głęboki wdech, po czym jednym ruchem wlał sobie do gardła całą zawartość trzymanego naczynia.

– Idziesz wyrwać tę dziewczynę, na którą patrzysz od pół godziny? – spytał tonem rzeczoznawcy Lupin.

– Tak – odparł Pettigrew, z głośnym świstem wypuszczając powietrze z płuc. – Życz mi szczęścia! – dodał jeszcze, starając się podnieść kąciki ust, choć wydawało mu się, że twarz stężała w wyrazie przestrachu.

– Jasne – stwierdził z uśmiechem, klepiąc towarzysza po plecach, po czym delikatnie popchnął chłopaka w stronę dziewczyny. – Na pewno ci się uda. Wierzę w ciebie – dodał Remus, starając się dodać przyjacielowi otuchy.

Peter napiął mięśnie i szybkim krokiem ruszył w stronę upatrzonej brunetki, tak aby przypadkiem się nie zawahać i nie wycofać. Chłopak nawet nie miał pojęcia, jak straszliwie Remus chciałby móc się z nim zamienić. Wolałby już nie mieć odwagi, by do kogoś podejść, niż mieć poczucie tej niesamowitej niemożności. Nie mógłby komuś zrobić czegoś takiego, a równocześnie chyba nie potrafiłby zdobyć się na wyznanie prawdy, panicznie bojąc się nie tyko odrzucenia, ale i późniejszego linczu, jaki mógłby się pojawić.

Choć Lily wielokrotnie starała się go przekonać, że w końcu to tylko jeden dzień w miesiącu i tak wiedział, że żaden prawdziwy związek nie jest możliwy. Prędzej czy później prawda wyszłaby na jaw, a to zaowocowałoby jedynie większą dawką cierpienia.

Bo kto chciałby być z takim potworem?! Raczej nikt o zdrowych zmysłach.

Napełnił ponownie swoją szklankę, kątem oka zauważając, że solenizant rozmawiał właśnie z Evansówną. Uśmiechnął się lekko; od zawsze wiedział, że ta dwójka jest dla siebie stworzona, choć w chwili obecnej zdawało się, że ich zejście się jest rzeczą absolutnie abstrakcyjną i niemożliwą.

Chciałby móc być tak bezgranicznie szczęśliwy, nie musieć się niczym martwić. Spojrzał przez okno na księżyc, wzdychając. Właśnie to nie pozwalało mu zapomnieć ani tym bardziej cieszyć się życiem. Pociągnął duży łyk whiskey, starając się odgonić od siebie te przygnębiające myśli. Naprawdę nie chciał teraz marnować czasu na myślenie o tym, że za tydzień będzie ponownie zmuszony przejść przez piekło, z którego uwolni go dopiero światło poranka.

♠

– Oj, Lily… Rzeczywiście nie kłamałaś – syknął Potter, gdy dziewczyna po raz kolejny nadepnęła jego stopę. Mimo tego wciąż szeroko się uśmiechał. Miał pewność, że swych siedemnastych urodzin nie zapomni do końca życia.

– Sam tego chciałeś. Przecież ostrzegałam – stwierdziła, po raz kolejny niechcący następując mu na nogę. James zwolnił tempo, czując, że jeszcze chwilę i jego kończyny zarządzą kapitulację. Spotkania palców z obcasami, nawet tak niewielkimi, jak te noszone przez uczennice Hogwartu, nie należały do przyjemnych. Zastanawiał się przez moment, jak pozwolić tej chwili trwać, nie narażając się przy tym na utratę kończyn. Nie prosząc o zgodę, podniósł ją lekko, z zamiarem uratowania sytuacji.

– Co robisz?! – krzyknęła oburzona, gdy chwycił ją za biodra. Już drugi raz tego dnia zupełnie niespodziewanie straciła grunt pod nogami. Zdecydowanie wolała stąpać po ziemi. Absolutnie nie potrafiła zrozumieć, jak można czerpać taką ogromną przyjemność z quidditcha i latania.

– Udowodnię ci, że potrafisz tańczyć – powiedział jak gdyby nigdy nic, wsuwając stopy pod jej buty. Delikatnie, jak gdyby dotykał kruchego motyla, objął ją w pasie, pilnując, żeby nie spadła. W chwili, gdy podjął decyzję o takim zachowaniu, przygotował się na cios lub na to, że dziewczyna od niego odskoczy, ale po raz kolejny tego dnia został przyjemnie zaskoczony.

– Ale przecież ja nie umiem! – Zapewniła go po raz kolejny. Dłonie Pottera dookoła jej talii, to coś, na co zdecydowanie się nie pisała, wstając z tamtego parapetu.

– Ważne, że ja umiem – powiedział, wzruszając ramionami. Posłał jej ciepły uśmiech, gdy zaczęli po raz pierwszy tego wieczoru płynnie wirować po parkiecie. W pomieszczeniu unosiły się takty Come fly with me Franka Sinatry.

– A teraz, czy możesz mi wytłumaczyć, jak można tak beznadziejnie tańczyć i mieć przy tym słuch absolutny? – zaśmiał się James lekko, nie zwalniając tempa.

– Nie opowiadałam nigdy o tym, jak zaczęła się moja przygoda z fortepianem? – spytała, zafascynowana, że nie siała spustoszenia na parkiecie.

Potter pokręcił głową.

Przecież nigdy nie byliśmy ze sobą blisko, czemu więc się zastanawia, czy opowiadała mi jakąś historię?

– Gdy byłam mała, rodzice zaprowadzili mnie i moją siostrę Petunię na lekcje baletu – zaczęła, momentalnie wywołując uśmiech na twarzy chłopaka. Wyobraził sobie małą, rudowłosą osóbkę w różowym body i kryzowej spódniczce, nieudolnie starającą się wykonać skomplikowane figury. – Ona się zachwycała, zupełnie jakby znalazła się w swoim żywiole, ale ja… – urwała. Wspomnienia pochodzące z czasów, kiedy ona i Petunia stanowiły wspaniały duet i bez wahania nazywały siebie nawzajem swoimi najlepszymi przyjaciółkami, wywoływały sprzeczne emocję. Z jednej strony to przyjemne wspomnienia i lubiła myśleć o tym, jakie relacje miały z siostrą. Równocześnie zawsze sprawiały jej w żal przez to, że ta sytuacja już nigdy nie będzie mogła się powtórzyć, już nigdy nie uda im się powrócić do poprzednich uczuć – w Petunii znajdowało się zbyt dużo rozżalenia i pretensji.

– …ja próbowałam tańczyć tylko przez krótką chwilę. Absolutnie mi to nie wychodziło, czego zresztą przed chwilą doświadczyłeś, ale co najważniejsze, w pomieszczeniu stał fortepian. Starsza pani grała na nim z ogromną gracją i zaangażowaniem. Szybko znalazłam się obok niej i do końca zajęć patrzyłam na jej palce jak zauroczona. Pani Dorothy okazała się przemiłą kobietą i nawet pozwoliła mi usiąść obok siebie. Później zamiast na balet chodziłam do niej na naukę gry na instrumencie. Rodzice myśleli, że szybko mi się znudzi, ale nigdy nie przestałam kochać muzyki i wspaniałego uczucia chłodnych klawiszy pod palcami – uśmiechnęła się lekko i nabrała powietrza, tak jakby chciała kontynuować opowieść, ale przerwał jej wysoki, pisk dziewczyny, a po nim głośny trzask. Zabawa w jednej chwili zamarła, zupełnie jakby ktoś rzucił na zebranych zaklęcie zamrażające, jednak już po krótkiej chwili obserwatorzy zdarzenia zaczynali się cicho śmiać. Autorka zamieszania szybko się odnalazła, stojąc obok Blacka w wytworzonej przez zebranych pustej przestrzeni na parkiecie.

– Jeśli sądzisz, że każda dziewczyna nie robi nic poza tym, że marzy o tobie, to się grubo mylisz! Masz tego pecha, że złamałeś serce mojej przyjaciółki nie dalej jak dwa miesiące temu – powiedziała ze złością, zaciskając drobne dłonie w pięści. Syriusz stał obok z miną zbitego psiaka, rozmasowując ogniście czerwony policzek. – Doskonale wiesz, że sobie na to zasłużyłeś – stwierdziła.

Lily pokręciła głową z politowaniem; uważała, że reakcja dziewczyny, choć do subtelnych nie należała, była jak najbardziej słuszna. Black rzeczywiście miał zbyt wysokie mniemanie o sobie.

Syriusz otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, lecz szybko je zamknął, wiedząc, że tym razem nie miał żadnych argumentów. Poza tym zdawało mu się, że w tej chwili scenie przyglądają się już wszyscy zebrani w pokoju wspólnym; zauważył, że zapanowała cisza – najwyraźniej ktoś musiał wyłączyć muzykę. Niezwykle nie lubił tej damskiej solidarności, z jaką zdarzyło mu się kilka razy zetknąć. Każdorazowo zostawiało to pewne rany na ciele lub dumie, gdy został wyzywany na oczach wielu osób.

Tym razem, chcąc uniknąć podobnych sytuacji, nie czekał, aż odezwie się po raz drugi, wybąkał tylko krótkie przepraszam, wzruszając przy tym ramionami, po czym zaczął się chyłkiem wycofywać w kierunku dormitorium. Nie potrafił stwierdzić, czy dziewczyna jest bardziej zaskoczona, czy zniesmaczona jego przeprosinami, ale przynajmniej nie powiedziała już ani słowa.

Aktualizacja: 5 grudnia 2015.