29. Even bad wolves can be good

♪

– James!

Zatrzymał się w pół kroku. Wszędzie rozpoznałby ten głos. Czy ja śnię? Przecież w realnym świecie nie nazwałaby mnie Jamesem. Nie bez tortur. To musi być sen – doszedł do wniosku. Tylko dlaczego w takim razie w tym okrzyku nie znalazł ani grama szczęścia?

Odwrócił się i… rzeczywiście. Lily szła w jego stronę. Szybko. Bardzo szybko. Aż zaczął się zastanawiać, czy aby przypadkiem czegoś nie przeskrobał. Czegoś, czego, w przeciwieństwie do niej, wcale nie postrzegał jako coś złego albo czegoś, o czym zwyczajnie zdążył dawno zapomnieć.

Syriusz rzucił mu pytające spojrzenie. A więc i on to widział. Może to jakaś dziwna, zbiorowa halucynacja?

– Idźcie, spotkamy się w wieży – rzucił do Huncwotów. Nie wiedział, o co mogło chodzić tej furiatce, ale… skoro nazwała go Jamesem… wolał przegonić chłopaków. Niewykluczone, że wreszcie do niej dotarło, co tracił.

Dopadła do niego, ledwo pozostali zniknęli w tajnym przejściu. James spoglądał na nią, martwiejąc. Wiedział już doskonale, że na pewno nie chodziło o żadną randkę.

– Co się stało? Jesteś blada jak ściana! – Zupełnie jakby z przyzwyczajenia wyciągnął dłoń, by dotknąć jej prawie białych policzków, na których wyraźnie odciskał się każdy z piegów.

W ostatniej chwili oprzytomniał i cofnął rękę w pół ruchu, jakby licząc, że nic nie zauważyła. Niby jak miała nie zauważyć, idioto? To, że rzeczywiście nie zareagowała w żaden sposób, tylko nadal stała przed nim, bez słowa, mocno obejmując się ramionami, budziło w nim zaniepokojenie. Pochylił się nieznacznie, patrząc na nią pytająco.

Uciekła spojrzeniem, błądząc nim gdzieś po podłodze. Coś jest nie tak. Coś jest zdecydowanie nie tak.

– Lily? – spytał jeszcze raz, cicho, głosem pełnym troski.

Starał się zachowywać delikatnie, choć trudno było mu utrzymać nerwy na wodzy. Przez krótką chwilę miał ochotę nią potrząsnąć, żeby wreszcie się odezwała, ale podświadomość mówiąca głosem Remusa w ostatniej chwili go przed tym powstrzymał. Zamiast tego dodał:

– Wszystko w porządku? – Tak spokojnie jak tylko potrafił.

Podniosła głowę, mocno zagryzając usta, wyglądając, jakby miała się za moment rozpłakać.

– Nic nie jest w porządku. – Ledwie ją słyszał. Zgłupiał, dostrzegając jej szkliste oczy. – Możesz mnie odprowadzić do wieży? – zapytała nagle, niezwykle nerwowo, gdy w oddali dało się słyszeć jakieś głosy.

Szybko kiwnął głową, zupełnie nie rozumiejąc, co właśnie się działo. I wciąż nie potrafił zrozumieć, dlaczego zawołała akurat jego, a nie Remusa. Mimo wszystko serce urosło mu w piersi.

Zanim zdążył się ruszyć, Lily chwyciła go za rękę i praktycznie wciągnęła do tajnego przejścia. Stanęła, nasłuchując. Głosy stawały się coraz głośniejsze. W pośpiechu zaczęła się wspinać po schodach, przeskakując po dwa stopnie na raz. Aż ścisnęło go w dołku, gdy zauważył, że cała drżała.

Przyśpieszył, by ją dogonić. Głosy znajdowały już gdzieś daleko – najwyraźniej ich właściciele nie korzystali z tego przejścia.

– Lily!

Chciał ją ostrzec, że zaraz się przewróci, lecz nie zdążył. Potknęła się. Serce podeszło mu do gardła, ale udało mu się ją złapać w ostatniej chwili. Powstrzymał Lily przed dalszą ucieczką i, trzymając za ramiona, odwrócił w swoją stronę. Potrzebował odpowiedzi. Nie mógł przecież ganiać za nią po całej szkole bez żadnego wyjaśnienia. Prychnął w duchu, gdy zdał sobie sprawę, jak głupia i nieadekwatna okazała się ostatnia myśl.

Lily wciąż wyglądała, jakby chciała zerwać się do ucieczki. Przecież ona nawet nie lubi biegać, dotarło do niego, gdy przypomniał sobie czerwcową ulewę. Coś tu na pewno było mocno nie tak. I on miał zamiar się dowiedzieć co.

– Lily, uspokój się – poprosił delikatnie, pochylając się lekko, by móc spojrzeć jej w oczy.

Ona jednak uciekła wzrokiem i rozejrzała się wkoło. Tak bardzo przypominała królika zagonionego w pułapkę, że aż przeszedł go dreszcz. Zmartwił się, gdy znalazł w jej oczach coś znajomego. I niezwykle niepokojącego.

Zupełnie jak… tamtej nocy, zorientował się, a płuca jakby ścisnęły się, wypychając z siebie całą swoją zawartość. Zacisnął powieki, starając się uspokoić galopujące nerwy.

– Co się stało, Lily? Mnie możesz powiedzieć – odezwał się półszeptem po chwili, przypatrując się jej ze zmartwieniem.

– To nie był koniec, James. Wszystko zaczęło się od nowa – szepnęła przestraszona, a po twarzy popłynęły łzy.

Nie musiała mówić nic więcej. Jej spojrzenie wyrażało wszystko.

– Wszystko będzie dobrze, Lily… – odparł cicho, delikatnie ocierając jej policzki z łez. Starał się zapanować nad narastającym gniewem.

Nie teraz James, nie teraz. Na to przyjdzie czas później. Teraz ona cię potrzebuje.

– Coś wymyślimy. Będziemy cię odprowadzać na zajęcia… Coś wymyślimy – powtarzał, szczerze wierząc, że wspólnymi siłami uda im się wymyślić sensowny plan.

Teraz nawet nie potrafił trzeźwo myśleć. Miał wrażenie, jakby coś w nim pękło, kiedy patrzył na jej zapłakaną twarz i smutne oczy.

Energicznie zaprzeczyła, wysuwając się z jego dłoni i postępując krok w tył.   

– Nikt inny nie może się dowiedzieć.

Wciąż kręciła głową, mocno obejmując się ramionami, a zdanie zawisło między nimi zupełnie jak jakiś brudny sekret.

♠

Remus nie rozumiał, co się z nim działo. Miał ochotę wydrapać sobie oczy, rozorać paznokciami mózg… pozbawić się serca. Bo niby dlaczego musiało być takie głupie? I dlaczego przegrywało każdą jedną rozgrywkę z umysłem?

Przecież postanowił, jak to wszystko musi się skończyć. Przez wakacje nawet udało mu się prawie o niej nie myśleć. Niezależnie od tego, jak bardzo starał się temu zaprzeczyć, wystarczyło, że zjawiła się w pomieszczeniu, a serce stawało mu w piersi. Zupełnie jakby zapominało, jak należało wykonywać swoją pracę. I po części chyba tak było. Przecież powinno pompować krew, nie głupieć jak u jakiegoś szczeniaka. Musiał być ponad to. Musiał, jeśli to wszystko miało się dobrze skończyć.

Westchnął, wchodząc do sali na zajęcia numerologii. Nogi, zupełnie jakby same z siebie, kierowane jakąś dziwną siłą, ruszyły w stronę pustego miejsca obok Skyler. Remus mocno potrząsnął głową i zmusił się, by usiąść na drugim końcu klasy. Westchnął ciężko, wyciągając książkę z torby. Kątem oka rzucił jej krótkie spojrzenie. Momentalnie poczuł, jak serce ucichło. Całą siłą woli przemógł się, by oderwać od niej wzrok i skupić wzrok na katedrze.

Przez całe zajęcia starał się skupić na prowadzonym wykładzie. Nie bardzo mu to jednak wychodziło. Lwią część jego uwagi pochłaniało zmuszanie się do patrzenia przed siebie oraz robienia notatek, zamiast rzeczywiste słuchanie Fergusa Fitzroya.

Wywrócił oczami, błagając, by zajęcia dobiegły już końca.

Wariuję. Z całą pewnością wariuję. Przecież to niemożliwe, żebym nie potrafił nawet wytrzymać z nią w jednym pokoju.

Gdy tylko profesor oznajmił, że mogą się rozejść, Remus wypadł z sali, po drodze wpychając podręcznik i pergamin do torby. Skierował się do biblioteki, licząc, że uda mu się tam zaszyć na dobrą chwilę. Potrzebował ciszy i spokoju. Chociaż z drugiej strony… niewykluczone, że skończy się to zupełnie odwrotnie. Nic, tylko czekać, aż sam się wykończę. Po raz kolejny żałował, że nie mógł z nikim o tym porozmawiać. Dobrze wiedział, że to wyłącznie przyniosłoby odwrotny skutek do zamierzonego. Zarówno James, jak i Syriusz, a nawet Peter!, byli zupełnie innego zdania niż on. Wzdrygnął się. Jeszcze by się starali go przekonać do zmiany decyzji. A to nie miało prawa dobrze się skończyć.

Z Lily nawet nie musiał rozmawiać. Podczas wizyty w Cardiff powiedziała wystarczająco dużo, nawet nie wiedząc, jak bardzo trafiła w punkt. Potrząsnął głową, popychając drzwi do biblioteki. Szybko przemknął przez pomieszczenie i zaszył się w sekcji mugolskiej literatury tak rzadko odwiedzanej przez kogokolwiek.

Starał się czymś zająć rozkołatany umysł, ale nic nie dawało mu wystarczającego ukojenia. Czego by się nie chwycił, już po chwili tylko teoretycznie śledził tekst, tak naprawdę nie mając bladego pojęcia, o czym był, nawet czytając to samo zdanie po kilka razy. W końcu głośno zatrzasnął książkę, mając szczerą ochotę rzucić ją gdzieś daleko. Oparł łokcie na kolanach, mocno ściskając nasadę nosa, starając doprowadzić się do porządku.

Zły, że nic z tego, niedbale wcisnął książkę do torby z taką siłą, że o mały włos nie rozerwał już i tak mocno nadszarpniętego przez czas dna. Nie zwracając na nikogo uwagi, wyłamując sobie palce, szybkim krokiem przeszedł przez bibliotekę. Kątem oka zauważając niepochlebne spojrzenie bibliotekarki i wyszedł na chłodny korytarz. Westchnął ciężko.

Nie mam teraz na to czasu, uderzył się w czoło. Owutemy za pasem, co ja wyprawiam?!

Potrząsnął głową, zupełnie jakby chciał z niej wytrząsnąć wszystko co złe. Wziął głęboki oddech i ruszył w stronę schodów. Wszedł na jeden z biegów, spodziewając się, że ten zawiezie go bezpośrednio na siódme piętro. Schody ruszyły w dół. Rozejrzał się wokół, marszcząc czoło. Doskonale, po prostu doskonale. Ynfytyn, pewnie wsiadłeś nie na te schody, co trzeba, mruknął pod nosem, uderzając pięścią w kamienną balustradę.

Skrzywił się, obrzucając schody groźnym spojrzeniem, gdy zatrzymały się na pierwszym piętrze. Westchnął ciężko, rozważając, czy ryzykować po raz kolejny, że inne schody uznają oszukanie go za równie zabawne. Ostatecznie stwierdził, że to chyba niezbyt rozsądne i o wiele bezpieczniej będzie skorzystać z tajnego przejścia. Przynajmniej wiedział, jakie niebezpieczeństwa skrywało.

Gdy tylko dotarł na miejsce, jego uwagę od razu przykuła Skyler, która ugrzęzła aż po pół uda w stopniu-pułapce. Zmarszczył brwi. Przez krótką chwilę zastanawiał się, jak do tego doszło. Przecież powinna dobrze wiedzieć, że się tam znajdował. Zrobił pół kroku w tył, wahając się, czy jednak nie powinien się wycofać. Nie miał pojęcia, jak bardzo było późno – w bibliotece zupełnie stracił poczucie czasu. Tym bardziej nie wiedział, ile czasu już tu spędziła Skyler. Zaciekawiło go, że w sumie nie zdawała się jakoś zbytnio przejmować zaistniałą sytuacją. Jak gdyby nigdy nic czytała książkę.

Nie no, nie mogę jej tak tutaj zostawić, zreflektował się. Wyciągnę ją z tego cholernego stopnia i już mnie tu nie ma.

Starał się stąpać najciszej, jak potrafił, by podejść niepostrzeżenie. Delikatnie chwycił Skyler pod ramiona i pociągnął w górę, uwalniając z pułapki. Wystarczyło jednak, że dotarł do niego zapach jej perfum, by zdezorientować go na tyle, że na krótką chwilę zapomniał o planie ucieczki. Tylko tyle, ale dostatecznie długą, by zaprzepaściła wszystko.

– Dziękuję – powiedziała z wyraźną ulgą, rozmasowując sobie udo. – Zaczynałam sądzić, że zostanę tu na zawsze.

Spojrzała na niego z zaskoczeniem. Remus mógłby przysiąc, że o wiele bardziej spodziewałaby się Ślizgona niż jego. Nie dziwił jej się. Przecież to on tak skrupulatnie jej unikał.

Zacisnęła usta, odwróciła się na pięcie, po czym ruszyła szybkim krokiem w górę schodów, jakby chciała znaleźć się jak najdalej od niego. I choć nie chciał tego przyznać nawet przed samym sobą, poczuł, jakby właśnie zabrała ze sobą jego serce.

Popatrzył na nią i w klatce piersiowej zakłuło go boleśnie. Wciągnął powietrze, kiedy odwróciła się w pół kroku i zbiegła po schodach. Zatrzymała się tuż przed nim, a on musiał zacisnąć dłonie w pięści, żeby przypadkiem jej nie dotknąć.

– Nawet nie masz pojęcia, jak trudno cię nienawidzić! – wykrzyczała mu w twarz, kurczowo zamykając wisiorek w palcach.

– Przepraszam – odezwał się cicho, speszony. Cofnął się o jeden stopień, nie bardzo wiedząc, jak powinien zareagować.

– Dlaczego nie możesz być okropnym człowiekiem, no dlaczego?! Wtedy wszystko byłoby o wiele łatwiejsze. – Pokręciła energicznie głową, mocno obejmując się ramionami w talii. – Na Merlina, Skyler, ty idiotko – sarknęła półgłosem i zaczęła się odwracać. – Wiesz, chyba właśnie to, że nic z tego nie rozumiem, boli mnie najbardziej – rzuciła jeszcze.

Kiedy usłyszał w jej głosie wyraźną nutę smutku, ścisnęło mu się serce. Ale przecież nie mógł jej wyjawić prawdy. Nawet jeśli teraz bolała go każda komórka ciała, na samą myśl, że skrzywdził ją samą decyzją. Jak to wszystko skończyłoby się, gdyby pozwolił decydował emocjom? Wzdrygnął się. Nawet wolał tego nie rozważać.

– Być może kiedyś zrozumiesz, że to wszystko dla twojego dobra – powiedział cicho, wbijając wzrok w stopień-pułapkę.

Idiota, skończony idiota! Na chwilę straciłeś panowanie i widzisz, do czego to doprowadziło! Trzeba było nie kupować żadnego cholernego prezentu, trzeba było nie leźć za nią pod te cholerne schody i trzeba było, do diaska, trzymać łapy przy sobie!

– A kim ty niby jesteś, żeby decydować co dla mnie dobre?!

Niepewnie podniósł wzrok. Stała przed nim, dużo wyżej, ale jednak odwrócona w jego stronę, z rękoma zaplecionymi na piersi. Zły wybór, chłopie. Jeśli wcześniej wyglądała na zdenerwowaną, to nawet nie wiedział, jak nazwać jej obecny stan.

– Nie! Nie masz prawa! – podniosła głos, schodząc kilka stopni.

– Nic nie rozumiesz, Skyler.

Wystarczyło, że na nią spojrzał, a już wiedział, że po raz kolejny lepiej wyszedłby na tym, gdyby wcale się nie odezwał.

To jest jak spacer po pieprzonym polu minowym! Trzeba było ją zostawić w tym cholernym stopniu. Cholerne schody.

– Jak mam niby rozumieć, skoro nawet nie próbujesz niczego wytłumaczyć? Tylko chowasz się po kątach jak jakiś dzieciak. Wciąż udajesz, że nic się nie stało – przerwała, zacisnęła usta.

Zauważył, jak mocno wbijała sobie paznokcie w przedramiona i aż poczuł niewysłowioną ochotę rozprostować jej palce. By uwolnić ją przynajmniej od tego.

– Najwyraźniej tylko sobie ubzdurałam, że… – urwała, potrząsając głową.

Remus spojrzał na nią ze smutkiem. Zaprzeczył, żałując, że do tego doszło. Uszy paliły go żywym ogniem. Chciał dobrze, a wyszło… jak zwykle.

– Co ty ze mną robisz? – zapytała po chwili. – Jak mogłam być tak głupia? – Prychnęła. – Byłam idiotką, że miałam cię za innego faceta, Remusie Lupinie.

Gorąco liczył, że dało się to wszystko jeszcze odkręcić. Cofnąć czas, wymazać chwilę zapomnienia. Wziął głęboki oddech. Oczami wyobraźni już widział, jak odchodziła. Na zawsze. Mózg doradzał, że powinien się na to zgodzić, że tak będzie najlepiej, ale wystarczyło jedno spojrzenie – na nią, na jej twarz, na te krótkie włosy – żeby rozum został całkiem odsunięty od kontroli.

– Całe moje życie to jedno wielkie pasmo nieszczęść – stwierdził cicho, zanim jeszcze zdążył to dobrze przemyśleć. – Dlaczego teraz miałoby być inaczej? Od kiedy tylko pamiętam, wszystko dobre, co mnie spotyka, zostaje zniszczone. Nie chcę, żeby i ciebie to spotkało.

– Nie musisz się o mnie martwić. Jestem już dużą dziewczynką, potrafię o siebie zadbać.

– To chyba raczej jedna z tych spraw, na które nie mamy większego wpływu. – Wbił wzrok w stopnie, ze zdziwieniem zauważając, że Skyler wciąż stała w tym samym miejscu. Supeł w brzuchu odrobinę się poluzował. – Zrozum, że robię to przede wszystkim dla twojego…

– Możesz wreszcie przestać powtarzać, że to dla mojego dobra? – wpadła mu w słowo. – Co, niby co takiego strasznego mogłoby być w… – Zamachała energicznie dłońmi w dzielącej ich przestrzeni. – …tym wszystkim? Co?

– Nie jestem dla ciebie wystarczająco dobry. Dla nikogo nie jestem. Bo… – Zacisnął dłonie w pięści, aż poczuł wbijające się w skórę paznokcie. – …jestem potworem – wyrzucił z siebie na jednym wydechu, jakby wypluwał truciznę.  

Wywróciła oczami i spojrzała na niego z lekkim pobłażaniem.

– Przecież to nie tak, że jesteś wampirem albo czymś takim, więc…

Zamarł. Oddech uwiązł gdzieś w płucach, oczy rozszerzyły się gwałtownie, serce przystąpiło do galopu. Momentalnie zrobiło mu się zimno, a krew odpłynęła z twarzy. Sam już nie wiedział, czy bardziej pragnąłby, aby uciekła z krzykiem, czy wręcz przeciwnie, aby została przy nim na zawsze.

– Nic nie rozumiesz! Nie zrozumiesz, Sky, na Merlina, proszę, odpuść! Nigdy bym sobie nie wybaczył, gdybym coś ci zrobił! Nigdy nie będziesz przy mnie bezpieczna, słyszysz?! Każdego miesiąca będę… – urwał.

Cofnął się o pół kroku, jakby dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego, co tak właściwie powiedział. Brakowało mu tchu, ale każda próba nabrania oddechu wydawała się bezcelowa. Zupełnie jak gdyby znalazł się w próżni. Zakręciło mu się w głowie. Niepewnie złapał się poręczy.

Jestem kretynem. Sam się podłożyłem jak skończony idiota.

Powoli podniósł wzrok, niepewnie się jej przyglądając. Patrzyła wprost na niego, ze zmarszczonymi brwiami, bawiąc się perłą wiszącą na łańcuszku.

– O czym ty w ogóle mówisz?

Wyraźnie dosłyszał w jej tonie żartobliwą nutę. Nie potrafił w to uwierzyć. Wzięła to za dowcip. Nieprawdopodobne. Płuca nagle jakby przypomniały sobie, jak oddychać. Wszystko zdawało się wracać do normy. Ale… Co, jeśli jednak tylko się przesłyszałem? Pobladł.

– Wszystko w porządku, Remusie? Nie wyglądasz najlepiej – spytała z troską, delikatnie się do niego przybliżając. – Nie chciałam cię urazić…

Potrząsnął głową, starając się wyglądać, jakby to rzeczywiście nic nie znaczyło.

– Wszystko w porządku. Po prostu… Zostaw mnie, proszę. – Raptownie cofnął rękę, widząc, że chciała go dotknąć.

– Znowu wracamy do punktu wyjścia, tak? Kolejny raz będziesz uważał, że masz prawo mówić mi, co dla mnie dobre, nie próbując mi nawet wytłumaczyć dlaczego?! Nie! – Gwałtownie uniosła dłoń, kiedy tylko otworzył usta. – Nawet nie próbuj! Nie zaczynaj znowu z tym, że niczego nie zrozumiem! Czy ty mnie masz za jakąś idiotkę? Że niby nie pojmę wielkiej tajemnicy pana Lupina? – prychnęła, zaplatając ramiona na piersiach. – A ja, głupia, cię… uch! Na co mi było to wszystko! Trzeba było zostawić cię w spokoju, wtedy, po meczu. Merlinie, gdzie ja miałam rozum? Gdybym była mądrzejsza… – Zamknęła oczy i nabrała głęboko powietrza. Zagryzła usta. – Wiesz, ja nawet zamierzałam zapomnieć. Twój komunikat był aż nad wyraz jasny. Bardzo uważałeś, żeby mnie unikać. Jedyne, co mnie denerwowało to ta niepewność. To, że nie rozumiałam dlaczego. Zresztą dalej nie rozumiem. – Energicznie pokręciła głową. – A potem były Mistrzostwa Świata i… Anton – powiedziała cicho.

Oczy Remusa się rozszerzyły, w piersi go zakłuło. Mocniej zacisnął palce na poręczy. Miał wrażenie, jakby serce rozdarło się na strzępy. Czuł dziurę ziejącą tam, gdzie było jeszcze przed chwilą. Oddychał płytko, starając się nie wybuchnąć. Powstrzymywał się z całej siły, by nie chwycić się za głowę i nie zacząć krzyczeć. Wyć z bezsilności. Dlaczego to tak cholernie boli?

– Nie patrz tak na mnie – żachnęła się. – Jesteś bardziej zły, że to się stało, czy że nie dowiedziałeś się wcześniej? – Już miał jej przerwać, że przecież wcale nie był zły, ale nie zdążył nawet otworzyć ust. – Nikt o tym nie wie, nawet Meredith. Cóż, nie skończyło się to dobrze. Nawet nie masz pojęcia, jakie to frustrujące, gdy okazuje się, że coś dobrego jest dla ciebie złe tylko dlatego, że dręczy cię świadomość, że wcześniej było lepiej – urwała, spuszczając wzrok.

Remus nie wiedział, co mógłby powiedzieć. Krew huczała mu w głowie, kiedy starał się jakoś to wszystko uporządkować. Wiedział, że to nie jego miejsce, że tak… powinno być. Żałował tylko, że każde jej słowo głębiej wbijało sztylet w jego serce.

– Więc… jeśli to naprawdę to, czego chcesz… – Westchnęła. Zacisnęła powieki, odwróciła się i ruszyła w górę schodów.

Patrzył na jej plecy, czując, jakby zabierała ze sobą część niego. Ścisnęło go w dołku, kiedy zrozumiał, że być może to ostatni raz, kiedy znajdowała się tak blisko. Tylko przecież tak miało być. To była właściwa decyzja.

Przymknął oczy, gdy postawił nagły krok w przód. W ostatniej chwili, gdy przebywała jeszcze w jego zasięgu, złapał ją za rękę. Wciągnął powietrze. Zaskoczył nawet samego siebie. Co ty najlepszego zrobiłeś?

– Przepraszam – wyszeptał, puszczając jej nadgarstek. Skruszony, cofnął się o pół kroku.

Odwróciła się do niego powoli. Widząc jej zaciśnięte usta i ogień w oczach, momentalnie cofnął się jeszcze o krok. Żołądek zawiązał się na supeł. To było idiotyczne.

– Jaki jest twój problem?! – wykrzyczała, wracając do niego. Każdy krok dźwięczał echem. – Niby mówisz, że mam odpuścić, ale z drugiej strony nie pozwalasz mi odejść! Zdecyduj się wreszcie! Chcesz, żebym odeszła, czy nie?!

– Nie – usłyszał. Ale zaraz. Przecież to był jego własny głos. Jak to możliwe? Jak to możliwe, że jesteś takim skończonym kretynem?! – Ale musisz to zrobić – dodał, gdy tylko dotarło do niego, jak katastrofalne skutki mógł nieść za sobą wcześniejsza impulsywność. Dlaczego nie mogłem pomyśleć, zanim otworzyłem usta!?

– Dlaczego?! Wytłumacz mi dlaczego albo nie odejdę!

Była tak blisko. Zbyt blisko. Tak blisko, że każda komórka ciała boleśnie rwała się ku niej.

– Nie mogę cię narażać – powiedział w końcu z ciężkim sercem. – Nie mogę… Jeszcze cię skrzywdzę. Nie przeżyłbym, gdybym… Gdybym zrobił to komuś… Gdybym skazał kogokolwiek na taki sam los… – urwał, odwracając wzrok. Miał dość. Nie miał już sił walczyć z samym sobą. – Nie powinnaś wiedzieć, jak to jest. Jak to jest umierać odrobinę za każdym razem, gdy zdasz sobie sprawę z tego, jak bardzo jesteś niebezpieczna. Dla wszystkich wkoło. Nawet dla tych najbliższych, których nie chciałabyś, żeby kiedykolwiek spotkało coś złego. A potem dociera do ciebie, że przecież już ich spotkało. Bo jesteś tuż obok. I nic, absolutnie nic, nie możesz z tą świadomością zrobić – dodał po chwili ciężko.

– Chyba trochę przesadzasz…

– Nie, Skyler, nie, ani trochę nie przesadzam! – wybuchł. Wciągnął powietrze przez zaciśnięte zęby. – Zrozum, wyjdziesz na tym lepiej, jeśli będziesz się trzymać ode mnie z daleka! – Krew huczała mu w uszach. Zacisnął pieści, mocno wbijając paznokcie we wnętrza dłoni. Liczył, że pomoże to chociaż trochę zapanować nad sobą.

– Ciągle mówisz i mówisz, jaki to niby jesteś przerażający, ale nic z tego nie wynika! Dalej niczego nie wytłumaczyłeś!

– Nie mogę…! – Pokręcił energicznie głową, cofając się o krok.

– Co może być takiego strasznego, że aż nie wolno nikomu o tym powiedzieć?! – wpadła mu w słowo. – No co?! – krzyknęła, jeszcze bardziej się do niego zbliżając.

– Nie rozumiesz! Nie zrozumiesz! Ja… Nie mogę. Gdyby ludzie poznali prawdę, to, czym jestem, nie chcieliby mnie znać. – Cofnął się o stopień. Miał wrażenie, jakby zapadał się do środka, jakby zaraz miał implodować. Cały ten ból, żal i gniew nie potrafiły znaleźć ujścia. Nie, kiedy musiał ukrywać prawdę przed wszystkimi. Pozostawało mu tylko krzyczeć we wnętrzu swojej głowy.

– Nie musisz się mnie bać – powiedziała spokojnie, delikatnie dotykając palcami jego zaciśniętej pięści. Zamknął oczy. Dlaczego to wszystko nie mogłoby być prostsze? Jej dotyk był aż boleśnie doskonały. – Ale jak to czym jesteś? – zreflektowała się po chwili.

Wstrzymał oddech. Wszystko albo nic. To jak będzie? Uciekaj, zanim będzie za późno, pomyślał, sam nie będąc pewien, czy bardziej mówił do siebie, czy raczej do niej.

– Mój kiepski żart o wampirach… nie do końca był żartem, prawda? – spytała po chwili.

Zakryła usta dłonią.

– Powinnaś się mnie bać, Skyler. Uciekaj, póki jeszcze możesz – szepnął, odsuwając się.  

Po jego słowach zapadła cisza – słyszał wyłącznie donośne bicie swojego serca. Sam to na siebie ściągnąłeś, pamiętaj.